Je kind kan ondertussen al lopen en praat je de oren van het hoofd. Maar jij weet nog precies hoe oud hij was toen zijn eerste tandje door kwam. Of toen hij zijn eerste stapjes zette. Je weet nog precies wat je de dag van zijn geboorte gegeten hebt, hoe laat de eerste wee kwam en hoeveel gram hij woog toen hij het levenslicht zag. Jouw man daarentegen weet niet eens welke maat kleding jullie kind op dit moment draagt en wanneer hij weer naar het consultatiebureau moet. Niet dat het hem niet interesseert, maar feit is dat er heel veel dingen zijn die je partner telkens weer vergeet over de baby!
Waarom weten vrouwen veel meer details over hun baby?
De verschillen worden al duidelijk in een kort gesprekje. Twee mannelijke collega’s in de pauze over de pasgeboren baby van de ene:
“Nou, alles goed met de kleine?” “Ja hoor, groeit hard, poept flink, je kent het wel”.
Om vervolgens te beginnen over de voetbalwedstrijd van gisteren, het feit dat hij nu toch echt een grotere auto moet gaan kopen of de robot grasmaaier van de buurman.
Als je dezelfde vraag aan de moeder van de baby had gesteld had je waarschijnlijk een heel ander antwoord gekregen. Iets in de trant van:
“Ja, gaat goed hoor. Maar het is wel weer heftig zo’n kleintje in huis. Er zit nog totaal geen regelmaat in en die nachtvoedingen! Soms komt hij wel vier keer per nacht. Ja, en dan ben ik toch aan de beurt hè? Gelukkig worden de krampjes zo langzamerhand iets minder, dat is wel fijn. Het is zo vervelend om te zien dat een kleintje daar zo’n last van kan hebben hè? Ik weet nog dat dat bij onze oudste ook zo was, alles heb ik toen geprobeerd, en met een maand of 4 was het ineens over”.
Maar waarom vergeten mannen deze dingen over de baby?
Wat logischerwijs wel mee speelt is dat “wij vrouwen” de baby al 9 maanden met ons mee hebben gedragen voor we hem op de wereld zetten. Je hebt alle schopjes gevoelt, van de zachte eerste bubbeltjes tot de laatste harde trappen recht in je ribben. Je lichaam heeft dat kleine mensje laten groeien, veilig opgeborgen in je buik.
Misschien heb je het de eerste weken, maanden of nog langer wel gevoed. Dan is het ook niet raar dat je een andere band met je kindje hebt dan de vader in kwestie. Hij stond er bij en hij keek er naar. Voelde niet wat jij voelde.
En ja, of die kleine dan 3000 of 3500 gram woog bij de geboorte? Het zal hem misschien wel een worst zijn. Hij is al lang blij dat zijn kind er is, en niet geheel onbelangrijk, dat de mama van het kind dat allemaal doorstaan heeft.
Want hoe oneerlijk het ook is dat wij vrouwen het zware werk moeten doen, hoe zouden wij ons voelen als we langs de zijlijn zouden moeten toekijken?
Dingen die je partner telkens weer vergeet over de baby!
-
Luiertas: welke tas?
Dat onding dat je overal mee naar toe moet zeulen? Die luiertas vol met spullen waarvan hij geen idee heeft wat hij er mee moet?
De meeste moeders zullen het niet aan de vaders over laten om de luiertas in te pakken. Want stel dat hij iets vergeet? Terwijl vaders zich daar totaal niet druk over lijken te maken. Ze stoppen nog net geen luier in hun ene jaszak, en een speen in hun andere jaszak voor ze met de baby op pad gaan.
-
Hoeveelheid voeding
Die fles, die vul je niet zomaar even op de dolle pof. Die wordt met enorme precisie gemaakt. Keurig afgemeten schepjes poedermelk.
“NEEhee, geen vier, maar vijf! Dat weet je nu toch wel, hij drinkt al zeker anderhalve dag 4 flessen in plaats van 5, maar dan moet je er wel meer in doen. Dat heb ik je nog gezegd!”Maar hoe gek is het dat de papa’s dat niet weten? Meestal kunnen ze zo een bakje van de poedertoren pakken, omdat je die al lang klaar hebt gezet. Met een briefje erbij waar op staat hoeveel water erbij moet, hoe lang hij de fles in de magnetron moet zetten en dat hij NIET MOET VERGETEN om te voelen of het niet te heet is. En als hij het dan eenmaal uit zijn hoofd weet is het schema alweer veranderd. Dus dan heeft het ook geen zin om het te onthouden, toch?
-
Maat luiers
Je roept hem nog net na dat hij luiers mee moet nemen, als hij onderweg is naar de auto om boodschappen te gaan doen. En terwijl je het roept weet je al dat je straks gebeld wordt. “Ehm, ik sta bij de luiers. Maar welke maat luiers heeft de baby eigenlijk?”
En dat hij dan de duurste meeneemt, terwijl jullie telg al weken het huismerk draagt. Omdat hij dacht dat het met “die goedkope rommel” vast een smeerboel zou worden.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Zijn de papa’s à la 2020 veel meer betrokken dan de vaders van vroeger. Hebben veel vaders papa dagen en zijn ze vaker alleen met de baby dan dat onze eigen vaders en opa’s vroeger waren.
Komt het je wel bekend voor?
Ga dan eens eerlijk bij jezelf te rade. Is het niet een beetje onze eigen schuld? Zijn we zelf niet veel te bang dat er iets mis gaat, bang om het los te laten en ervan uit te gaan dat onze mannen zich wel redden?
Geef ze een kans, die mannen van ons. Verbaas je over het feit dat ze zich echt wel redden, als je ze niet alles voorkauwt en op een briefje geeft. En neem dan zelf even lekker de tijd om achterover te leunen en een wijntje te drinken, je ogen dicht te doen of een boekje te lezen.
Die papa’s, die redden zich echt wel, ondanks dat ze niet alle details onthouden die in ons geheugen gegrift zijn.
