Mijn oudste heeft het al gehad en de jongste 2 gaan nu juist de kant op van de twee is nee-fase. Wat als hun zus enigszins een voorbode is qua gedrag voor deze tweeling? En haar zusjes dus dit zelfde gedrag gaan vertonen, maar dan keer twee! Dat wordt nog wat! Hoe pak je de twee is nee-fase aan als ouder?
Hoe ga je nou om met deze twee is nee-fase?
Ik herinner me nog dat Aimée het woordje “nee” ontdekte, vooral nu ik het terug zie bij Gabriella en Izaline. Ineens is daar dat besef, dat ze ook ‘gewoon’ nee kunnen zeggen. En of het nou zeggen, hoofdschudden, of gewoon iets NIET doen is, ze ontdekken als 2-jarige hiermee dat ze een eigen mening (kunnen) hebben. Mooi om te zien, niet altijd even makkelijk.
Maar hoe ga je om met deze twee is nee-fase? Daar zijn de meningen natuurlijk over verdeeld. Ikzelf heb een pedagogische achtergrond, dus heb hier destijds wel het een en ander over gelezen en daaruit mijn conclusies getrokken.
Laat me voorop stellen dat mijn ideeën niet heilig zijn en dat het bij mij ook maar is afgeleid uit boekjes en wat praktijk ervaring. Want hé, laten we wel wezen, we doen allemaal maar wat. Toch!? Overal moet je een diploma voor halen, een cursus of zelfs een hele studie volgen. Maar ouders worden: dat kan in principe iedereen die vruchtbaar is.
Maar goed, mijn visie op de aanpak van je peuter in de twee is nee-fase is als volgt. Hoe mooi is het om te zien dat je kind zijn of haar autonomie ontdekt. En hoe belangrijk voor je kindje, om te weten dat je niet zo maar klakkeloos hoeft te doen wat een ander zegt?
Lees ook: Waar komt druk gedrag bij een kind vandaan en wat kan je zelf doen?
Driftbui in de winkel
Keerzijde of uitdaging voor ons als ouders, zeker naarmate ze meer woordenschat krijgen: tot hoever ga je de discussie aan en waarin geef je toe? En wat doe je nou als je peuter zo’n geweldige driftbui krijgt midden in de Albert Heijn? Want dat is wat er met deze ‘kennis’ bij komt kijken. In eerste instantie vooral driftbuien van je peuter en vervolgens steeds vaker discussies.
Als je peuter zo’n ‘nee-fase’ aanval in de winkel start, probeer hier dan eerst vooral niet te heftig op te reageren.
Want: reactie! Oftewel: hé als ik dit doe krijg ik aandacht. Negatief of positief, aandacht is aandacht.
Dus: als eerste probeer je in alle redelijkheid aan te geven dat je begrijpt hoe frustrerend het voor je kind zal voelen dat jij het niet goed vindt dat hij of zij een 10e snoepje wil. Of welk ander probleem van wereldformaat dan ook.
Maar dat je dit echt niet gaat accepteren, omdat… Kans is natuurlijk aanwezig dat het argument dat jij geeft niet wordt geaccepteerd. Je kunt het gedrag dan even negeren. Eventueel waarschuw je nog dat dit gedrag niet zorgt dat hij of zij de zin krijgt, en dat je verwacht dat ze ermee stoppen.
Dit is geen garantie voor succes. Want kindjes hebben nog echt lak aan de hele wereld en houden zich absoluut niet bezig met ‘wat anderen vinden’.
Lees ook: Tips voor het omgaan met druk gedrag van een peuter!
Imiteren van het gedrag en blijf rustig!
In het uiterste geval is er dan nog een laatste red middel: naast je kindje op de grond gaan liggen en het gedrag imiteren. Je lacht nu misschien, maar vaak werkt dit ontzettend goed! Probeer maar eens 😉
Als laatste: in deze twee is nee-fase is het allerbelangrijkste dat jij het hoofd koel houdt. Wat je kleintje het meest van alles nodig heeft, is dat jij laat zien dat je de ‘constante factor’ bent. En geloof mij! Met 3 kleintjes die soms alle drie tegelijk een bui hebben, lukt mij dit ook niet steeds. Maar hé: nobody’s perfect!
