Als je nu zwanger of net bevallen bent ziet alles er vast anders uit dan je van tevoren verzonnen had. Je kunt niet zomaar overal met je pasgeboren baby pronken. Vanwege COVID-19 moeten we ons houden aan een hele hoop regels van het RIVM. De belangrijkste hiervan is afstand houden. Maar hoe ga je om met een pasgeboren baby en social distancing?
Heb jij een sociaal leven tijdens Corona?
De sportschool is dicht, je favoriete stamkroeg of restaurant moet zijn deuren nog even gesloten houden. Je moet voorzichtig zijn met bezoek ontvangen, dus de kans dat je sociale leven momenteel op een laag pitje staat is behoorlijk groot.
Corona keek begin dit jaar om de hoek en legde ons land hartstikke plat. De scholen gingen dicht, en onze kinderen mochten niet meer naar de opvang. We moesten zoveel mogelijk thuis gaan werken en ondertussen houden we dit al een aantal weken vol.
Sociaal leven? Wat is dat? We proosten via Skype met onze vrienden en wandelen allemaal meer dan we ooit gedaan hebben. Je moet toch iets doen in deze rare tijd.
Een pasgeboren baby en social distancing
Midden in deze hele ‘intelligente lockdown’ werd onze tweede dochter geboren. Inmiddels ruim 7 weken geleden. Twee weken ervoor kregen we de speech van Rutte en ging de horeca dicht. Daardoor mocht mijn man niet meer naar zijn werk. Hij heeft dus heel veel van de kraamtijd meegekregen.
Dat is een van de weinige voordelen aan bevallen in Coronatijd, je hebt heel veel tijd samen. Heel veel tijd om op je eigen baby wolk door te brengen. Je hoeft je niet toonbaar te maken voor de buitenwereld, want je kunt de buitenwereld toch niet in. Al is die tijd samen soms ook wel een beetje te veel tijd samen.
Kraamvisite wordt Raamvisite
Kraamvisite is uit den boze, in ieder geval zolang de kraamverzorgster bij je over de vloer komt. Er werd iets nieuws in het leven geroepen: Raamvisite. Even zwaaien en gluren naar de baby door de tuindeuren, of door het raam. Beschuit met muisjes die buiten worden geserveerd en foto sessies door glas.
Kraamvisite anno 2020 is een bijzonder fenomeen geworden. Mijn oma is 93 en woont in een verzorgingstehuis, bezoek is dus onmogelijk. Gelukkig konden we dit een beetje omzeilen door haar in de tuin, van achter een rood lint toe te zwaaien. Zo heeft ze haar elfde achterkleinkind toch kunnen zien.
Mijn schoonouders wonen in Zweden en kunnen dus ook niet deze kant op komen. Niemand weet hoe lang dat nog gaat duren en hoe oud hun kleindochter zal zijn als ze haar voor het eerst in hun armen kunnen houden. Maar ook mijn ouders, die maar 1,5 kilometer verderop wonen moesten op afstand houden. Franks broer, die achter ons woont, heeft zijn nichtje nog steeds niet vastgehouden.
Hoe lang is het vol te houden, zo weinig contact?
De eerste weken vond ik het allemaal wel prima. Het was lekker rustig, we hoefden geen rekening te houden met kraamvisite. De kraamverzorgster verveelde zich zelfs een beetje. Ik ben dan ook heel blij dat we hier nog gewoon naar buiten mogen. Heel wat stappen heb ik al gezet achter de kinderwagen. Minstens 5 kilometer per dag probeer ik te lopen, en soms worden het er wel eens 8 of 10. Vaak gaat Yinthe mee op haar fiets.
Uren wandel ik door ons dorp, langs het water en door de weilanden. Je moet toch iets doen met al die tijd. Tijd die je niet kan besteden aan anderen. Die je niet mag doorbrengen bij je ouders, vrienden of andere geliefden. Al hebben wij echt wel wat mensen gezien hoor.
In de eerste weken met Myrah hebben we het rustig aan gedaan, maar de naaste familie is wel even wezen spieken. Netjes op afstand, dat wel. Helemaal geen contact is gewoon eigenlijk niet haalbaar, en gelukkig ook niet meer nodig.
Steeds iets minder afstand houden
Langzaam versoepelen de regels. Stukje bij beetje krijgen we onze vrijheid terug. Al was ik na een ochtend ‘winkelen’ weer snel genezen van het feit dat ik de deur even uit wilde. Wachten tot je naar binnen mag, en overal hangt toch een rare sfeer.
Maar de kinderen mogen weer naar school en onze oudste mag weer naar de opvang. Dolblij was ze, niet alleen omdat ze eindelijk haar ‘grote zus traktatie’ mocht uitdelen. Ik vind het ook heerlijk dat ik haar even kwijt ben. Na zoveel weken samen weet ik weer heel goed dat ik een slechte thuisblijfmoeder ben.
Over 3 weken ga ik weer aan het werk en zal onze jongste ook naar de gastouder gaan. Dit maakt dat ik ook steeds minder voorzichtig wordt met social distancing. Waarom zou ze niet bij haar oom op schoot kunnen? Als er straks een besmet kind bij de gastouder is kan ze ook ziek worden, toch? Het risico is er nu eenmaal altijd. Ik kan vanaf mijn werk ook Corona mee naar huis nemen, en als bij Frank straks de keuken weer open mag zal hij ook weer in aanraking komen met heel veel mensen.
Een pasgeboren baby en social distancing, ik vond het in het begin makkelijker dan nu. Hopelijk komt er geen tweede golf en kunnen we geleidelijk ons gewone leven weer oppakken. Kunnen we nog een beetje pronken voordat ze echt kleine-baby-af is.
