Misschien is het gewaagd om te zeggen dat ik denk dat het eerste trimester het meest lastig is. Ik zit nu in mijn tweede trimester en heb dus mijn derde trimester nog niet eens gehad. Toch denk ik dat het derde trimester minder lastig is dan het eerste. Ik zie het derde trimester een beetje als ´de laatste loodjes´. Die zullen vast zwaar zijn, maar de finish is wel in zicht. Dat is niet het geval in jouw eerste trimester.
En terwijl je last hebt van ochtendmisselijkheid, je ogen probeert open te houden tijdens het werken en je borsten aanvoelen alsof ze gaan knappen, besef je telkens weer: ik sta pas aan het begin van de zwangerschap.
Het startschot heeft nog maar net geklonken en je hebt nu al het gevoel dat je de finish niet gaan halen. Zo voelde dat eerste trimester voor mij. Hoe was dat voor jou?
Lang leve het hCG hormoon!
Dat hCG hormoon… Dat ontzettend belangrijke, maar oh zo vervelende hCG hormoon, is de bron van het beginnende leven in je baarmoeder, maar ook van die vervelende zwangerschapskwaaltjes die kenmerkend zijn voor het eerste trimester. Denk aan misselijkheid, overgeven, vermoeidheid, hoofdpijn, zwakkere blaas, duizeligheid en stemmingswisselingen.
Vanaf het moment dat we zwanger zijn gaan we steeds meer van het hCG hormoon aanmaken. Ondanks dat het ervoor zorgt dat we ons niet zo fijn voelen, hebben we het echt nodig. Het hCG hormoon zorgt ervoor dat de productie van nieuwe eicellen wordt gestopt, dat je lichaam het vruchtje niet afstoot, je baby gaat groeien en wordt beschermd.
Kwaaltjes in mijn eerste trimester
Ik heb heel erg geluk gehad, dat besef ik me. Ik heb niet één keer overgegeven tijdens mijn eerste trimester. Dat is volgens mij al een hele grote overwinning. Het lijkt me werkelijk verschrikkelijk als je de hele dag boven de wc hangt. Of je bent constant bang dat je spontaan moet gaan braken. Verschrikkelijk. (Lees ook mijn blog over waardoor ontstaat zwangerschapsmisselijkheid?)
Ik was wel vaak misselijk vooral als ik honger had, of te vet had gegeten. Soms was het behoorlijk hevig en moest ik even rust nemen om het te laten zakken. Heel vervelend. Daarnaast was ik zo ontzettend moe. Moe en geen energie. Soms moest ik mezelf echt door de dag slepen en vroeg ik me af hoe ik in godsnaam heel de dag kon werken. Omdat ik weinig energie had, was ik zo fit als een vaatdoek en ging het sporten totaal niet lekker. Misschien vond ik dat nog wel het meest vervelend: jezelf zo moe en futloos voelen.
Een groot geheim
Nog een reden waarom ik het eerste trimester niet leuk vond, was omdat ik nog niet tegen iemand kon vertellen dat ik zwanger ben. Ja het kon wel, maar wij kozen ervoor om het goede nieuws alleen te delen met de ouders en zussen. Dat geheim bewaren vond ik vervelend.
Je wilt iets van de daken schreeuwen, maar het mag nog niet. En dat maakte dat ik mezelf niet zo zwanger voelde. Of dacht dat ik mezelf nog niet zo mocht voelen.
Niets te zien
Ik kon werkelijk niet wachten totdat er een zwangerschapsbuik zichtbaar was. Ik had echt het gevoel dat je dan pas echt zwanger was. Maar in het eerste trimester is nog niets te zien, behalve een opgezette buik en borsten die met de dag groter worden.
Onzekerheid in het eerste trimester
Het meest slopende en vervelende van het eerste trimester? De onzekerheid. De spanning. Het gevoel dat je telkens moet afwachten. Elke week is een week. Elke week is de kans op een miskraam weer een klein beetje kleiner.
De grootste spanning voelde ik bij de eerste echo. Ik kon wel janken. Maar zelfs toen ik hoorde dat alles goed was, bleef de spanning. Want ook na 8 weken kan er nog veel gebeuren. Dus was het weer afwachten. Werd ik weer overmand door spanning en onzekerheid. Tot de 12 weken echo. En toen op dat moment alles goed was, nam het pas af. Maar dan is dus je eerste trimester ook al bijna afgelopen.
Het begint vanaf je tweede trimester
Mijn beste vriendin zei heel terecht tegen mij: ‘Je hebt altijd het gevoel dat je pas echt zwanger bent als je met een toeter rondloopt. Maar je bent net zo zwanger in de eerste week van je zwangerschap als in de 30ste week’. En daar heeft ze gelijk in. Toch heb ik dat gevoel gehad. Toen ik in mijn tweede trimester was beland vond ik dat alles nu pas zou beginnen.
Maar toen besefte ik nog niet dat die zwangerschapsbuik pas zichtbaar wordt rond de 18de week. Dus dacht ik dat alles pas zou beginnen rond de 18de week.
Nu ben ik 19 weken zwanger en ik wacht nog steeds op het moment dat het allemaal echt gaat beginnen.
Stom eigenlijk, want ik ben echt zwanger. Ik weet het zeker. Maar ik zie nog niet bizar veel en ik voel mijn meisje nog niet. Blijkbaar heb ik dat nodig om mezelf echt zwanger te voelen.
Gelukkig komt dat moment nu steeds dichterbij en gaat het allemaal toch echt gebeuren in het tweede trimester. Volgens mijn moeder moet ik dit trimester koesteren en er optimaal van genieten. Want vanaf het derde trimster komen de vervelende kwaaltjes weer terug. Maar dan ben je er al bijna. En dat is toch wel wat anders dan in het eerste trimester, dan heb je nog een hele lange weg te gaan.
Voor de vrouwen die nu in het eerste trimester zitten: hou je taai!
