Een zwangerschap is niet altijd onbezorgd. Er zijn veel gezinnen waarbij zwanger worden niet gelijk lukt. Het is en blijft een wonder om zwanger te worden en een kindje op de wereld te zetten. Dat blijkt maar weer uit het onderstaande verhaal waarin een lezer ons vertelt dat geluk en verdriet vaak dicht bij elkaar liggen.
In blijde verwachting
Misschien was het allemaal iets te mooi om waar te zijn. Ik werd meteen zwanger. We probeerden het één keer, een aantal dagen voor ons huwelijk. Ik was toen vruchtbaar en dacht ‘ach, één keertje proberen, waarschijnlijk lukt het toch niet.’ Maar het was meteen raak. Daar kwam ik vier weken later achter. In de tussentijd had ik een prachtige huwelijksdag achter de rug (met drank) en een geweldige huwelijksreis (met nog veel meer drank).
Na mijn huwelijksreis werd ik ziek. Niet door de zwangerschap, maar echt ziek. Ondertussen werd ik maar niet ongesteld. Dus deed ik een zwangerschapstest en kreeg tranen in mijn ogen van blijdschap toen ik zag dat deze positief was. Hoe beroerd ik mij ook voelde, ik snelde naar een cadeauwinkel om een ‘I love papa-mok’ te kopen voor mijn man. Het enige wat hij uit kon brengen was: ‘Huh?! Nu al?!’.
De weken erna waren een afwisseling van blijdschap over mijn zwangerschap en me erg ziek voelen: van dagen achter elkaar hoesten, naar een oorontsteking en vervolgens naar een gecompliceerde luchtweginfectie waarvoor een antibioticakuur nodig was. Telkens werd mij verteld dat het niet schadelijk zou zijn voor de baby. ‘Je baby is één van de meest agressieve parasieten’, grapte een huisarts, ‘die blijft lekker zitten ook al ben je zelf ontzettend ziek; waarschijnlijk overleeft die je nog.’ Ik knikte gerustgesteld.
Toen ik 5 weken zwanger was, vertelde ik het aan mijn ouders. Die waren in de zevende hemel. Mijn oudste zus heeft 2 kinderen van 10 en 8. Dit betekende dat mijn ouders al 8 jaar aan het wachten waren op een nieuw kleinkind.
Daarnaast kwam mijn nieuws ook op een goed moment. Een paar maanden geleden hebben we mijn broer gecremeerd. Hun kind dus. Het was een verdriet dat nog steeds voelbaar was in een donker en leeg plekje in ons hart.
Mijn nieuws voelde als een zonnestraal. We hadden in de schaduw geleefd en werden nu zachtjes verwarmd door een straaltje hoop. Een nieuw leven.
Uiteraard kon ik niet lang wachten om ook mijn zussen blij te maken. Dat deed ik een week later. Mijn oudste zus deed een vreugdedansje en mijn jongste zus glimlachte breeduit met kippenvel op haar armen.
Ik ging helemaal op in mijn zwangerschap en had 3 verschillende apps op mijn telefoon staan. Tevens las ik elke week de teksten uit de zwangerschapskalender van zozwanger.nl. Op post-its beschreef ik de belangrijkste ontwikkelingen van mijn baby en wat ik zelf lichamelijk kon verwachten. Deze plakte ik in mijn agenda tot de 16de week van mijn zwangerschap.
Heerlijk vond ik dit. Vooral om elke week te zien hoe mijn baby zich ontwikkelde. Wat trouwens erg snel gaat. In een paar weken veranderde het kindje van een bolletje cellen naar een klein garnaaltje met handjes.
De eerste echo
Op het moment dat ik 8,5 week zwanger was kreeg ik mijn eerste echo. ‘Vandaag gaan we eindelijk ons kindje horen en zien!’ zei ik tegen mijn man terwijl ik vol spanning in zijn hand kneep. Mijn man vond het ook super spannend en was al plannen aan het maken voor de babykamer.
Daar gingen we dan. Ik lag op de stoel en mijn man zat naast me. Terwijl de verloskundige over mijn buik wreef keken we vol verwachting naar het scherm. Er was niets te zien behalve een wit/grijze mist. Ze duwde en bewoog nog meer, maar er kwam niets. Ik keek opzij naar haar gezicht om te zien of ik een spoor van bezorgdheid kon opmerken, maar ze zag er kalm uit. ‘Ik kan het even niet vinden’, zei ze, ‘maar dat gebeurt vaker. Als je het niet erg vindt maak ik een inwendige echo’. Prima natuurlijk, ik wilde mijn kindje zien.
Gespannen ging ik weer liggen, in de overtuiging dat we snel een kloppend hartje zouden horen. Maar ze vond het niet snel, ze bleef kijken en zoeken. Ik keek weer opzij naar haar gezicht en zag een zorgelijke frons.
Mijn hart stond even stil. ‘Het spijt me’, zei ze tenslotte, ‘ik zie alleen een leeg vruchtzakje. Er zit geen vruchtje in. Hè wat ontzettend vervelend.’
Ik slikte en knipperde met mijn ogen. Ik voelde de warme hand van mijn man op de mijne rusten. ‘Kleed je maar even aan, dan praten we verder’, zei ze.
De grootste teleurstelling ooit
Eenmaal aangekleed liet ze ons de foto van de echo zien. Er was een zwart cirkeltje zichtbaar in een oase van wit/grijs. Ik voelde me leeg, verward en verbijsterd. ‘Het vruchtje is waarschijnlijk al vrij vroeg doodgegaan, maar het vruchtzakje is nog blijven zitten. Daarom heb je nog last van zwangerschapshormonen. Ik vind het heel vervelend voor je.’
Ik staarde naar de foto en probeerde mezelf in bedwang te houden. Het was even stil. Ze keek me aan. ‘Je hoeft je voor mij niet groot te houden hoor’. En toen kwamen de tranen.
De verloskundige stelde voor om het nog een weekje aan te zien. Misschien dat mijn lichaam het vruchtzakje zelf zou afstoten. Daarna zou ze een afspraak voor me maken bij de gynaecoloog. Die zou een echo doen. Als ze 100% zeker wisten dat er geen vruchtje in zat, kreeg ik een vaginaal pilletje. Dit pilletje zou weeën opwekken die hopelijk het vruchtzakje zouden afstoten. Maar mocht ik eerder doorverwezen willen worden, dan kon ik haar altijd bellen. Ik moest er maar over nadenken.
‘Hoe voel je jezelf?’ Een vraag die mijn ouders, zussen en beste vriendinnen me stelden. Tja, hoe voel ik me? Ik denk dat dit één van de grootste teleurstellingen is die ik ooit zal meemaken.
In mijn hoofd had ik een wereldje gemaakt, een wereldje met baby.
In mijn hoofd had ik mijn zwangerschap al 10 keer vooruit gespoeld. Wanneer ik 11 weken was zou ik het aan mijn overige familie vertellen, met kerst zou ik 22 weken zwanger zijn, met mijn vaders verjaardag zou ik bijna op knappen staan. Maar dat ging nu allemaal niet meer door. Mijn hele droomwereld viel met een klap in elkaar. Alsof er een kanonskogel doorheen werd geschoten. Een donderslag, een schok.
Wat was de oorzaak van mijn eerste miskraam?
Misschien had ik het kunnen weten omdat ik zo ziek was geweest. Was dat de oorzaak? Of waren de vele drankjes op de huwelijksreis de oorzaak? Alles lijkt verdacht. Die 8 weken zwangerschap voelde nu als verloren tijd. Ik wilde zelfs dat mijn lichaam het allemaal eerder had afgestoten zodat ik al opnieuw kon beginnen. Toen ik dat tegen mijn man zei, zei hij: ‘Het is geen race schat, we hebben tijd zat.’
Maar ik baalde. Wat ik wel zeker wist, was dat ik niet nog een week ging wachten. Ik wilde dat stomme vruchtzakje nú uit mijn lijf. Dus belde ik mijn verloskundige. Twee dagen later kon ik terecht. Daarna liep ik naar mijn kantoor en rukte alle post-its over de zwangerschap uit mijn agenda en gooide ze weg. Dat is nu verleden tijd.
Wanneer de teleurstelling je mee sleurt naar een diep dal voel je verdriet en verslagenheid als een dikke mist om je heen hangen. Ik had niet het gevoel dat ik een verlies had geleden. Ik had immers nooit het hartje gehoord of de baby gevoeld.
Wat ik voornamelijk voelde was een grote teleurstelling.
Alsof je staat te popelen van verlangen om eindelijk iets te krijgen waar je al jaren van droomt, om er vervolgens achter te komen dat je het niet meer morgen krijgt, maar pas over een jaar. Frustrerend, tikkeltje boos, wanhopig en verslagen. Je dacht de race te winnen, maar je wordt onverwachts gediskwalificeerd. Je moet weer opnieuw beginnen.
Gelukkig kan ik redelijk goed relativeren. Natuurlijk had ik het liefste gehad dat er geen sprake was van een miskraam, maar het had ook erger kunnen zijn. Ik had een miskraam kunnen hebben na 16 weken, 20 weken of erger nog: mijn baby verliezen na 38 weken zwangerschap. Daarnaast is er ook nog goed nieuws: ik weet dat ik vruchtbaar ben en dat mijn man goed zaad heeft. Om het helemaal te rationaliseren: het vruchtje was gewoon niet goed. Het had dus nooit kunnen overleven en daarom heeft de natuur het zo opgelost en kreeg ik deze miskraam. Maar wat is de kans op miskraam, lees er alles over in deze blog.
Nu is het een kwestie van wachten, opnieuw proberen en dan komt het hopelijk allemaal goed. Het duurt alleen iets langer. En dat ‘iets langer’ is in het begin nog moeilijk te accepteren. Elke dag is te lang. Elke week lijkt een jaar. Hoe ga ik nu in godsnaam die tijd doorkomen? De tijd uitzitten totdat het moment aanbreekt dat we het weer kunnen proberen? Dat lijkt nu eeuwen te duren en daarbij houd ik het gevoel dat ik al veel verder had kunnen zijn.
Heb je behoefte om ook jouw ervaring met onze lezers te delen? Laat het ons weten en neem contact met ons op. Stuur ons een berichtje met een korte omschrijving wat je meegemaakt hebt.
Wauw mooi geschreven, ik lees dir nu 5 dagen na dat wij de 3e echo hadden gehad met het nieuws dat onze baby overleden is een miskraam hebben ze op moeten wekken en de gedachten waren precies t zelfde als bij jou, je stelt je voor hoever je nu geweest zou zijn en hoe je buik zou gaan groeien. Het is moeilijk maar ooit zal dat hummeltje er zijn
Heel veel sterkte Angelique
Bedankt voor je mooie verhaal. Wij gaan momenteel door hetzelfde. Eerste kindje, vol verwachtingen. En precies dezelfde emoties na slechte nieuws. Het werkt helend om dit verhaal te lezen.
Hai Peter,
Wat mooi om te lezen dat de tekst helend werkt. Ik hoop dat jullie het verlies een plekje kunnen geven. Veel sterkte
Dankbaar dat jij dit intense verdriet online hebt gedeeld. Wat hebben wij akelig veel gelijkenissen, die ik toch ook graag even kwijt wil.
Begin oktober 2018 zijn wij getrouwd en waren we klaar voor de volgende stap. Nog tijdens de huwelijksreis – en voor we goed en wel konden beginnen aan kinderen – werden we uit onze witte broodsweken gesleurd. Mijn moeder was plotseling doodziek en overleed precies twee weken na ons huwelijk. Onze keuze stond echter vast en wij wilde onze toekomst niet hold zetten.
Gelukkig duurde het wachten niet lang want op 14 december 2018 stonden we al te huilen van blijdschap met een vroege positieve test in onze handen, want tja mijn lichaam was al heel duidelijk. Het was raak!
Net als jij heb ik ervoor gekozen het nieuwe lichtpuntje rond 5 weken met ouders, broers, zussen en de naaste vrienden te delen. Ook had ik de toekomstige 8 maanden al helemaal in mijn hoofd doordacht. Ik wist hoe en wanneer ik het iedereen wilde vertellen, had een ludiek carnavalspakje bedacht, was blij tegelijk met een collega zwanger te zijn, had de eerste aankoop al uitgezocht die ik pas na de eerste echo van mijzelf mocht kopen en leefde al helemaal naar de uitgerekende datum toe. Hoewel ik op forums ook wel de vreselijke verhalen over missed abortion had gelezen, had ik niet durven denken dat ik een lotgenoot zou worden.
Afgelopen 10 januari 2019 spatte onze droom uit elkaar. Niks kloppend hartje, niks weten of het een tweeling zou zijn. Nee er zat naast een zwart gat (lees: de vruchtzak) helemaal niks! Waar dan wel vroeg ik mij hardop af? De verloskundige vertelde dat het ernaar uitzag dat het al heel vroeg is misgegaan, maar mijn lichaam dat nog niet doorhad. Verder vertelde ze dat er onverklaarbare dingen gebeuren, maar dat als ik goed had geteld – en daar is geen twijfel over mogelijk – ze het uiterst somber in zag. Ik moest rekening houden met een miskraam dat spontaan kon komen of waar ik medicatie als hulp voor kan krijgen en in het uiterste geval curettage. Om het echt allemaal zeker te weten en voordat ik word doorverwezen naar de gynaecoloog moest ik over een week op controle.
Wat was ik boos op mijn lichaam! Hoe kun je nu niet weten dat er niks groeit! Enerzijds wil ik liefste in mijn buik slaan en het allemaal snel over laten zijn. Anderzijds probeer ik mijzelf te troosten met de gedachten dat we klaarblijkelijk zwanger kunnen worden en dat het zo vroeg mis is gegaan en de natuur dat in ieder geval wel goed had begrepen. Hoewel het voelt alsof je inderdaad wordt gediskwalificeerd, ben je niet al op de helft. De terugval lijkt daarmee beter te dragen.
Ik ben echter ook klaar met het neppe gedoe en wil het afronden en verder. Gelukkig heb ik de echo kunnen vervroegen naar dinsdag. Dan verwacht ik dat ons laatste sprankje hoop ook in weggaat en we met het afbrekingsproces kunnen beginnen. Ook die blog heb ik inmiddels gelezen en ik mag hopen dat ik eenzelfde ervaring mag delen. Dat geldt natuurlijk ook voor een nieuwe zwangerschap.
Het voelt goed te zien dat het goed kan komen.
Nogmaals bedankt !
Hai Mo,
Echt super bedankt dat je jouw ervaring hebt willen delen. Het is ontzettend mooi en waardevol om te horen dat je iets aan mijn ervaring hebt gehad. Je hebt inderdaad hetzelfde meegemaakt, of je maakt nu hetzelfde mee. Helaas zit je er nog middenin. Hopelijk kun je over een half jaartje aan me vertellen dat alles goed is gegaan met de miskraam opwekken en dat je weer opnieuw in blijde verwachting bent. Dat je al een echo hebt gehad en alles goed is… Ik hoop het zo voor je. Bij mij is het in ieder geval helemaal goed gekomen en ik heb nu een prachtige dochter die alweer een half jaar oud is. En ergens denk ik zo: als ik die eerste miskraam niet had gehad, had ik ook mijn huidige dochter niet. Misschien een hele vreemde gedachten, maar het kan helpen om de pijn iets te verzachten.
Ik hoop heel erg dat je over een aantal maanden in verwachting bent van een gezond kindje. Laat je het me alsjeblieft weten?
Groetjes Roos
Hi Roos,
Wat een ontzettend lieve reactie! Op dit moment staat mijn leven helaas nog even stil. De echo bij de verloskundige dinsdag wees uit dat de vruchtzak niet meer leeg is. Er was een dooierzak en misschien wel iets wat een vruchtje kon zijn zichtbaar. Desondanks te klein voor de termijn en ik werd doorverwezen naar de gynaecoloog, met de mededeling dat er geen hartje is en het bij de ontwikkeling daarvan waarschijnlijk is misgegaan. De gynaecoloog deelt de mening van de verloskundige niet zo stellig en vond dat de groei in beeld – hoewel het beeld niet klopte met de termijn – te hoopvol om maar direct de medicijnen mee te nemen. Gevolg is dat ik wederom een week in onzekerheid zit. Inmiddels ben ik er flink ziek van. Mijn lichaam geeft nog steeds aan zwanger te zijn. Ik ben doodop van de zwangerschap en het mentale stukje onzekerheid. Hopelijk kan ik het snel achter mij laten en verder.
Mocht ik in de toekomst positief bericht te melden hebben, zal ik het je zeker melden. In de tussentijd blijf ik je gewoon volgen.
Liefs Mo
Is mijn reactie doorgekomen? Ik had er veel moeite ingestoken..
Inmiddels derde miskraam… ik ga nu door voor nader onderzoek.