Op dinsdag 19 september kreeg ik van mijn verloskundige te horen dat er geen vruchtje in mijn baarmoeder zat. Enkel een leeg vruchtzakje. Een ontzettend grote teleurstelling. Mijn verhaal over deze eerste miskraam lees je hier. Die donderdag erna had ik een afspraak in het ziekenhuis om de volgende stap te nemen: De miskraam opwekken met medicijnen of gaan voor een curettage. Ik koos voor de medicijnen.
‘
Ik vertel je hier mijn ervaring met een miskraam opwekken met medicijnen. De reden dat ik dit ga vertellen is omdat ik denk dat veel vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten behoefte hebben aan meer informatie. Ik had dat zelf namelijk wel. Ik wilde weten hoe andere vrouwen de miskraam hadden ervaren. Kwam het snel op gang, hadden ze veel pijn en hoe ging het daarna? Wat is de procedure van het ziekenhuis? Voordat ik naar mijn afspraak ging heb ik de ervaringen van andere vrouwen gelezen en ik vond dat erg fijn. Ik had zo een klein houvast. Dus daarom lieve mensen. Hier mijn ervaring.
De eerste afspraak
Donderdag had ik mijn eerste afspraak in het ziekenhuis. Ik ging er samen met mijn man naar toe omdat ik verwachtte dat ik misschien nog wel wat moeilijke momentjes zou krijgen. Mijn verloskundige had me gewaarschuwd dat ze in het ziekenhuis eerst een nieuwe echo gingen maken.
‘En na de eerste echo kan het heel goed zijn dat je nog een week moet wachten voordat je de medicatie meekrijgt. Ze willen er namelijk zeker van zijn dat er echt geen vruchtje aanwezig is. Maar misschien dat een tweede echo niet nodig is,’ zei ze.
Ik hoopte dat ik meteen met de medicatie kon beginnen. Inmiddels wilde ik deze nachtmerrie achter de rug hebben. En daarnaast ben ik absoluut geen geduldig persoon. Langzaamaan keek ik al uit naar een volgende zwangerschap, terwijl ik mezelf aan de andere kant ook besefte dat dit nog geen realistische gedachten waren.
De verloskundige was een hele aardige vrouw. Ik kon werkelijk voelen dat ze het vervelend voor me vond, maar ze toonde dit medeleven op een hele subtiele manier. Niets overdreven dus. Ik denk dat haar gedrag er mede voor zorgde dat ik mezelf op mijn gemak en rustig voelde. Geen verdriet, geen spanning. Blijkbaar had ik het verdriet echt achter me gelaten en was dit een laatste stap die ik nog moest zetten om het voorgoed af te sluiten.
Ik onderging de inwendige echo en ze maakte diverse foto’s van het vruchtzakje. Hierna ging ze met de gynaecoloog overleggen wat ze gingen doen: nog een weekje wachten of meteen de medicatie meegeven.
‘Waarschijnlijk krijg je de medicatie wel meer hoor, het is voor mij zeer duidelijk dat het vruchtzakje leeg is,’ zei de verloskundige voordat ze wegging. Ik knikte en glimlachte naar haar. ‘Dat zou fijn zijn’.
De verloskundige verdween en bleef een redelijk lange tijd weg. Toen ze terug kwam keek ze me verontschuldigend aan.
‘Het spijt me, maar de gynaecoloog wil nog even wachten om er zeker van te zijn dat er niks in zit. Er zit niets in, echt niet. Krijg dus alsjeblieft geen hoop, maar de gynaecoloog wil toch het zekere voor het onzekere nemen. Ik kan de medicatie dus nog niet meegeven’.
Ik keek haar met een strakke blik en opeengeklemde kaken aan en dacht dat mijn ogen vuur spuwden. Eerst had ik dit niet zo door, maar na een paar seconden merkte ik dat ze wat ongemakkelijk werd onder mijn vernietigende blik. Ze schoof wat heen en weer op haar stoel en zei:
‘Maar ik heb het wel voor elkaar gekregen dat je niet een volle week hoeft te wachten. Je kunt voor aanstaande dinsdag bij mij een afspraak plannen. Ik weet precies wat het voorval was, dus dan hoef je niet alles opnieuw uit te leggen aan een andere verloskundige’.
Ik ontspande en besefte me dat ik haar veel kwader aankeek dan dat ik daadwerkelijk was. Zij kon er ook niets aan doen en wat is nou een weekje?
Geen valse hoop
Op zich snap ik best dat ze voor 100% zeker willen weten dat er echt niets in het vruchtzakje zit. Want stel dat er wel wat in zit, dan zou het vreselijk zijn als je daar te laat achter komt. Aan de andere kant ga je toch bijna een sprankje hoop koesteren. Misschien zit toch een vruchtje in, misschien was ik toch zwanger…
Hoop is soms zo verraderlijk… Daarom besloot ik er gewoon niet meer aan te denken. Dat werkt het beste.
Tweede afspraak
Bij de tweede afspraak, 5 dagen later, werd er opnieuw een echo gemaakt. Eerst door de verloskundige, later werd de gynaecoloog erbij gehaald. Heel mijn baarmoeder werd uitvoerig bekeken. Het vruchtzakje zat er uiteraard nog steeds en inderdaad, deze was toch leeg. Verder werd bekeken of het vruchtje misschien ergens anders in mijn baarmoeder zat.
De langwerpige dildo (om het zo maar even te noemen) werd omhoog, omlaag en naar de zijkanten geduwd. Het vruchtje was nergens te bekennen, wat dus een goed teken is. Nu kon ik eindelijk beginnen met de medicatie zodat mijn lichaam het vruchtzakje zou uitdrijven en ik weer echt vooruit kon kijken. Op naar een nieuwe zwangerschap. Want hoewel ik alleen een vruchtzakje had, voelde ik mezelf nog steeds zwanger en daar wilde ik vanaf.
De miskraam opwekken met Cytotec medicatie
Ik kreeg 8 pillen mee. De eerste 4 kon ik diezelfde dag nog vaginaal inbrengen. Ik mocht zelf weten wanneer. Wel werd me aangeraden om het op een moment te doen dat ik thuis kon zijn. De andere 4 moesten 24 uur later. Ik dacht er eigenlijk niet zo lang over na en deed het vrijwel meteen nadat ik boodschappen had gedaan en thuis was. En zo ging het verder:
- 14.30 uur: Pillen ingebracht
- 17.30 uur: Ik begon een zeurderige pijn te voelen en ik had een beetje bloedverlies. Ik besefte dat het begonnen was. 18.00 uur: Krampen werden steeds erger totdat het op een punt kwam dat ik alleen maar met een zuur gezicht op de bank zat en televisie keek. Ik voelde nu een constante intense pijn. Mijn man mocht vooral niets tegen me zeggen. Het bloedverlies was iets erger maar niet heel hevig.
- 20.30 uur: Opeens merkte ik dat pijn iets begon af te nemen.
- 21.15 uur: Ik ging naar de wc en toen ik afveegde zag ik daar het vruchtzakje. Het leek op een witte condoom besmeurd met bloed en er zat ook bloed in. Het was qua structuur heel anders dan de donkerpaarse/rode bloedproppen. Ik heb het even uitvoerig bestudeerd. Ergens vind ik het dan ook wel interessant hoe zoiets eruitziet. Hierna maakte ik een foto om het naar mijn vader te sturen (die is huisarts geweest) zodat hij kon bevestigen of het inderdaad het vruchtzakje was. Hij dacht van wel.
The day after
De dag erna belde ik naar het ziekenhuis om mede te delen dat het vruchtzakje eruit gekomen was. Voor de zekerheid moest ik toch nog de tweede ronde pillen doen om er zeker van te zijn dat er geen weefsel achter zou blijven. Bij mijn tweede rondje medicatie kwam er bijna niets meer uit. Ik had milde krampen en een beetje bloedverlies. Donderdag had ik nauwelijks bloedverlies en vrijdag werd ik in één keer behoorlijk ongesteld. Dit duurde een paar dagen en toen nam het af.
Nacontrole
Mijn nacontrole was bijna 2 weken na mijn miskraam. Het kon niet eerder. Ergens vond ik dat heel vervelend, want je wilt het achter de rug hebben. Maar goed, wat kun je eraan doen? Bij de nacontrole kreeg ik nogmaals een echo. En gelukkig, en dat meen ik echt uit het diepste van mijn hart, gelukkig was alles leeg. Het was zo’n opluchting dat ik bijna blij was. Want nu hoefde ik niet nog een keer die pillen te doen of een curettage. Ik was klaar! De miskraam was achter de rug! Nu kon ik alles afsluiten en mezelf richten op de toekomst.
Ervaringen lopen uiteen
Bovenstaand was mijn ervaring met een miskraam opwekken met medicijnen. Zoals ik in het begin al zei lopen de ervaringen heel erg uiteen. Er zijn vrouwen die een vervelende ervaring hebben gehad. Maar er zijn ook vrouwen waarbij de miskraam nagenoeg hetzelfde verliep als bij mij. Je weet nu in ieder geval wat je mogelijk kunt verwachten.
Heb jij hetzelfde meegemaakt? Ik ben erg benieuwd hoe het bij jou is gegaan!
Hoi Roos,
Het heeft me goed gedaan dit tekstje te lezen. Ik zag het toevallig passeren op fb en was nieuwsgierig. Zelf heb ik een analoge procedure ondergaan 1 jaar geleden, maar in Italië. Ik heb er nooit met iemand kunnen over praten die ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt, dus het was heel fijn om dit te lezen.
Dankje
Olivia
Lieve Olivia,
Wat vervelend dat je nooit de ruimte of de mogelijkheid hebt gevonden om er met iemand over te praten die hetzelfde heeft meegemaakt. Ik weet hoe fijn het is om deze ervaring te delen met mensen die weten waar je het over hebt. Gelukkig heb je toch een beetje iets aan het stuk gehad. Erg mooi om te horen en leuk dat je dit aangeeft! Daar heb ik het tenslotte voor gedaan. Ik hoop dat alles goed is gekomen.
Groetjes Roos
Lieve Roos,
Ik heb vorige week net hetzelfde traject moeten afleggen en precies hetzelfde gedacht als jij.
Je hebt het hele proces net neergeschreven zoals ik het ook heb ervaren. Dankjewel hiervoor!
Hoewel ik natuurlijk wel wist dat er nog vrouwen waren die dit hebben meegemaakt, is het lezen van jouw ervaring in een opzicht fijn. Fijn in de zin van dat mijn gevoelens en gedachten en gedragingen niet abnormaal waren.
Mooi geschreven en nogmaals bedankt hiervoor!
Ook jii veel sterkte nog en hopend op een snel positief resultaat (voor ons beide) 🙂
Lieve Silke,
Wat ontzettend vervelend dat je hetzelfde hebt moeten meemaken. Ik vind het wel erg mooi en fijn om te lezen dat je wat aan mijn stuk hebt gehad. Dat was ook precies mijn bedoeling. Het is altijd heel prettig om te weten dat je niet alleen staat. Zeker niet als het gaat om iets met zo’n grote impact als een miskraam. Natuurlijk staat je partner je bij, maar voor een vrouw is het toch anders. Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop echt heel erg dat je binnenkort in blijde verwachting bent. Hopelijk heb je het verlies een plekje gegeven en kun je met goede moed er weer tegenaan.
Ik ben al dagen opzoek naar een tekst van iemand, waar ik ook echt iets aan heb qua informatie.
Ik ben heel blij dat ik die van jou nu tegen kom.
Ik heb net mijn eerste 4 tabletten ingebracht en voel me na het lezen van jouw tekst iets rustiger.
Dankjewel!
Hai Anna,
Wat ontzettend fijn en mooi om te horen. Heel veel sterkte met je verlies en herstel.
Liefs Roos
Wat fijn een verhaal als dat van jou te lezen. Komende woensdag ga ik naar de gynaecoloog om medicijnen te krijgen, ook een leeg vruchtzakje bij de eerste echo en een week later ( voor de zekerheid en wie weet waren we heel vroeg dus toch wat valse hoop tegen beter weten in) nog een keer. Nu eindelijk op weg naar afronding want het is nu al drie weken sinds mijn symptomen afnamen en ik wist dat t fout zat. Voel me nog ontzettend zwanger dus wil graag afsluiting.
En inderdaad: rationeel weet je t allemaal zo goed, maar t voelt zo anders. De mensen die t weten maar er niet meer naar vragen vind ik t ergste. Als je niet weet wat je moet zeggen, zeg dat dan. Want geen vruchtje wil niet zeggen geen verdriet, geen toekomstdromen die in duigen vallen, geen gesprekjes die je niet meer kan hebben met t kindje in je buik (ook al zat die er niet).
Dankjewel voor je stukje, ik had t net even moeilijk en te lezen dat je niet alleen bent maakt t wat beter.
Liefs Nathalie
Hallo Roos,
Ik heb het zelf net achter de rug. Omdat ik heel veel heb gehad aan jouw blog (waarvoor dank!), zodat ik wist wat ik ongeveer kon verwachten, wil ik ook mijn tijdslijn delen. Wellicht dat dat andere vrouwen dan weer helpt.
Ik moest de dag ervoor 1 tablet Miffee nemen en op advies van de gynaecoloog bracht ik de tabletten cytotec ’s ochtends in, op een dag dat ik thuis was en niet alleen. Omdat het uiteindelijk is gelukt, heb ik niet nog een keer een herhaling van de cytotec hoeven nemen (gelukkig!).
08.10 uur: Na een licht ontbijt (ook op advies van mijn gynaecoloog) heb ik 4 tabletten cytotec ingebracht. Mijn buik (volgens mij toen vooral mijn darmen) begonnen vrij snel al te rommelen.
11.30 – 13.15 uur: Verschrikkelijke wee-achige krampen die elkaar snel opvolgden en het bloedverlies kwam op gang. Deze periode was echt ellende.
13.15 -13.45 uur: Het kalmeerde wat in mijn buik, ik kreeg het een half uur heel koud, mogelijk had ik koorts. In deze tijd belde de gyneacoloog me en wist me te vertellen dat ik het verlies van het vruchtje nog niet achter de rug had. Mijn vruchtje was immers gestopt met groeien met 6 weken en daarmee had het een substantiele omvang. Ik zou het echt moeten merken als ik het zou verliezen.
13.45 – 21.30 uur: Ik bleef buikkrampen, rugpijn en bloedverlies houden maar stukken minder dan begin van de middag – dit was goed te doen.
17.30 uur: ik verloor het vruchtje. Dat was inderdaad niet te missen – een klont van een paar centimeter verpakt in een vruchtzakje.
Daarna nam mijn bloedverlies wat af, om een dag later weer op gang te komen zoals bij een “normale” menstruatie. Hoewel de klachten wel wat heftiger waren dan bij een normale menstruatie en het bloed uiteraard wat dikker.
Ik hoop dat dit helpt. Aan iedereen die dit nog moet doormaken: sterkte!
Iris
Bedankt voor het delen van jouw persoonlijke verhaal Iris en fijn dat je wat hebt gehad aan mijn verhaal.
Wauw dan weet ik wat ik deze dagen kan verwachten zie er tegen op maar ook dan wel opgelucht om dit af te ronden het vruchtje van mij is dik 9 weken oud maar ontwikkeling van bijna 7.5 week oud . Dit soort teksten helpen me wel hoe niet leuk het ook is . Je weet dat je helaas niet de enige ben. Bedankt allemaal voor het delen.
Hai Wendy, wat ontzettend fijn om te horen dat je wat aan de ervaringen van anderen hebt. Ik hoop dat de pijn erg mee viel en je het verlies een plekje kunt geven. Heel veel succes.
Groetjes Roos
Hallo Roos,
Gisteren nam ik de Cytotec tabletten en wegens onzekerheid ben ik beginnen zoeken en kwam op je blog terecht. Dank je voor de duidelijkheid in je verhaal, de uren en de goed plastische omschrijvingen. Naast iris en jezelf las ik nog een gelijkaardig verhaal dus ik had de krampen verwacht 4u na het opsteken van de eerste tabletten. Voor anderen deel ik ook graag mijn verhaal tot nu toe.
Bij mij ook een leeg vruchtzakje vastgesteld op 7 weken. Dan nog eens een echo herhaald op 8 weken om zeker te zijn dat alles wel degelijk leeg was.
En dan gisteren dus rond de middag 4 tabletjes cytotec meegekregen en een anti-rhesus-D spuit in de bil (ben rhesus negatief van bloedgroep) als voorbereiding op de miskraam.
16.40 – 4 tabletjes vaginaal ingebracht met applicator nadat ik de tabletjes op aanraden van de verpleegkundige vochtig had gemaakt (dan zouden ze beter blijven “plakken”).
De ganse avond last gehad van mijn darmen – continu de last willen weg-eten.
opgebleven tot 2u snachts want wilde niet plots in bed wakker worden met hevige krampen.
Maar ganse avond niets en nacht niets.
Volgende dag 8.00 – nog steeds niets bij het bezoek aan de WC
10.20 – tampon ingebracht om te zien of die iets zou opvangen en ja, plots drie druppels bloed.
Maar daar bleef het dan ook bij…
Donderdag 16:40 – in mijn maandverband nog steeds maar 1 streep bruin bloed van een ganse dag en bij afvegen beetje vlekjes bruin. Nog steeds niet die hevige krampen waar men over spreekt of de groet hoeveelheden klonters. Ik heb bij mijn normale maandstonden best wel wat krampen en ze lieten me weten dat dit erger ging zijn.
Nog wel steeds last van mijn maag (oprisping) maar verder nog niets…
Ik las op je blog dat het ook dagen in beslag kan nemen. Dus misschien pas morgen dan… Maar dan ben ik wel al terug op het werk 🙁
Ik zal mijn bericht updaten eens ik meer weet.
Hallo,
Ik wil ook graag mijn verhaal met jullie delen, ik wil het graag even van me afschrijven….
Enkele weken geleden kreeg ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen.
Eindelijk, na al die onregelmatige en zeer lange cyclussen was het dan toch gelukt.
Ik was zo blij, enthousiast, … ik leefde op een roze wolk..
DONDERDAG: (ongeveer 6 weken zwanger) Ik begon wat bloed te verliezen … eerst heel lichtjes en maakte me nog niet heel erg ongerust… Maar tegen de middag begon het feller te worden en met bloedklontertjes …
Ik besloot de gyneacologie te bellen, ik mocht diezelfde dag nog lang komen.
Een inwendige echo werd gedaan, een vruchtzakje met vruchtje werd gevonden en zat nog goed. Er was nog geen kloppend hartje, maar dit was misschien nog te vroeg … volgens de echo waren we 5 weken ver in de zwangerschap.
Het antwoord dat ik kreeg, wacht nog even af en geef het het voordeel van de twijfel..
Ik had er geen goed gevoel bij, ik kon niets anders mee dan wenen, … ik had zoveel schrik om het te verliezen … maar ik bleef hopen…
VRIJDAG: De dag erna … nog steeds bloedverlies met klontertjes.. maar nog geen krampen… dus ik bleef hopen …
ZATERDAG: nog steeds bloedverlies … en tegen de middag kwam er een lichte menstruatiepijn op … die later in de namiddag een helse pijn werd, ik wist niet meer waar kruipen van de pijn … het was dus toch begonnen , de moed zakte me in de schoenen…
Omdat mijn vriend moest gaan werken die nacht, besloot ik bij mijn ouders te gaan slapen omdat ik zoveel pijn had, maar die waren nog niet op de hoogte van mijn zwangerschap… Met een bang hartje reden we naar mijn ouders. Tranen met tuiten terwijl ik vertelde wat er aan de hand was …
Met een pijnstiller en warme kruik dan maar in bed gekropen…
ZONDAG: Last van lage rugpijn… mijn moeder wou toch graag naar de spoed omdat ze er niet gerust in was … Daar werd mijn miskraam bevestigd en gaven ze me 8 pilletjes cytotec mee. Ik mocht diezelfde dag nog 4 pilletjes innemen… ik mocht ze niet opsteken omdat deze niet zouden blijven zitten door het bloedverlies… Ik heb de pilletjes rond 15 uur ingenomen, en al na een uurtje kreeg ik weer wat hevigere krampen … als ook hevige diarree … Maar geen vruchtzakje te bespeuren …
MAANDAG: Nog steeds bloedverlies… In de voormiddag nog wat krampen en rugpijn gehad, maar nog steeds geen vruchtzakje doorgekomen.. Rond 15 uur weer 4 pilletjes cytotec ingenomen …. Enkel diarree, misselijk, ziek, zwak, ellendig en geen krampen meer …. en geen vruchtzakje te vinden … oh, wat heb ik vandaag die vuile pillen vervloekt … NOOIT MEER!!!
DINSDAG: Vandaag … nog steeds bloedverlies, af en toe wat krampen … maar nog steeds geen vruchtzakje .. het begint nu echt lang te duren … we zijn intussen 6 dagen verder na de start van het bloedverlies … Overmorgen (donderdag) heb ik een afspraak bij de vroedvrouw … Stiekem hoop ik dat het vruchtzakje al wel is zonder dat ik het gemerkt zou hebben … maar ik vrees er voor … zal het dan toch een curretage worden?!
Het duurt allemaal zo lang bij mij … Het is fysiek en emotioneel echt heel zwaar voor me…
Er spookt zoveel door mijn hoofd … ‘hoe zou het geweest zijn?’ ‘Was het een jongetje of een meisje?’ , ‘heb ik iets verkeerd gedaan?’, ‘komt het door overgewicht?’, ‘was het door mijn alcoholgebruik van toen ik nog niet wist dat ik zwanger was?’, ‘zou mijn volgende zwangerschap weer een miskraam worden?’, ‘Kan ik nog genieten van een volgende zwangerschap?’ angst, onzekerheid, verdriet, tranen … maar toch de hoop zo snel mogelijk weer zwanger te zijn …
Zo … dat was het wel een beetje …
Ik ben blij dat ik het even van me af heb kunnen schrijven en ik hoop dat jullie ook iets aan mijn verhaal hebben…
We geven de moed niet op, en blijven hopen!!!
Lieve groetjes
Silvie
Lieve dames,
Wat ontzettend mooi dat jullie hier de ervaringen kunnen beschrijven. Ik denk dat heel veel dames hier veel aan kunnen hebben.
Super bedankt! En blijf volhouden en geloven!