Een missed abortion, het overkwam Janneke. Haar kindje was gestopt met groeien maar haar lichaam had het niet door. Lees hier haar ervaring met missed abortion. Hoe het uiteindelijk 20 weken duurde voordat alle resten van de foetus verwijderd waren en alles weer “normaal” was.
21 juni – De eerste dag van de zomer
De dag dat ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen hield. Blij waren we, heel blij. Na een half jaar proberen was het toch weer gelukt. Met 9 weken gingen we naar de verloskundige. Alles was goed. Kloppend hartje, vruchtje precies groot genoeg naar het aantal weken. Ik misselijk en opgeblazen en duizelig. Weer ouderwets ijzertekort. Kortom: geen vuiltje aan de lucht.
We gingen heerlijk op vakantie naar Oostenrijk, de laatste keer met ons drietjes. Onderweg naar huis bedacht ik eigenlijk pas dat we morgen weer een echo hadden. Yinthe wilde ook mee. Maar de twijfel sloeg toe. Stel nou dat het toch niet goed ging, dan heb je een klein kind bij je. Vriendinnetje geappt, zal ik haar nou wel meenemen? Ja joh, komt goed.
6 augustus: De echo
De koude gel. Het apparaat. Het beeld. Stilte. Ik zag al genoeg. Te klein, geen duidelijke groei. En die stilte. Geen hartje.
Frank zat met Yinthe op schoot. Hij zag het ook. De echoscopiste veegde mijn buik af. Blijf even liggen, laat het even doordringen. We praten zo verder. Een brok in mijn keel.Tranen in mijn ogen. Nee toch. Dit kàn niet. Maar het kon wel. Een missed abortion. Het kindje was gestopt met groeien, maar mijn lichaam had dat niet door.
Yinthe had ook niets door. Speelde in de speelhoek terwijl wij de mogelijkheden doorspraken. Mijn eerste reactie, ik wil er zo snel mogelijk vanaf.
De volgende dag kon ik terecht bij de gynaecoloog om een curretage te bespreken, dacht ik. Maar dat liep even anders. Ik kreeg medicatie om de miskraam op te wekken. Die dag ‘verhuisden’ we voor twee weken naar Dalfsen. We zouden op het huis van Franks werkgever passen en zo zat ik dicht bij Franks werk.
Yinthe lag in bed, en ik zat op de bank te wachten tot er wat zou gebeuren. Lang wachten kon ik. Om 17u bracht ik de medicatie in. Maar er gebeurde niets. ’s Avonds dronk ik een borrel mee met Frank en zijn collega’s. Je moet toch wat. De volgende morgen om half 10 begon de ellende.
Ik zat op het toilet en het leek wel alsof de kraan open ging. Puur rood bloed.
Veel. Zo veel dat ik wakker werd op het toilet, met mijn hoofd gestoten tegen de muur. De rest van de dag bracht ik door op de bank en in bed. Maar ‘het’ was niet weg, zei mijn gevoel. Het erge bloeden stopte. En de volgende dag nam ik braaf de tweede dosis. Een beetje bang voor wat komen ging. Maar er kwam niks.
Curettage of een miskraam opwekken met medicijnen?
Een week later zat ik weer bij de gynaecoloog. Wat ik al dacht was waar, ik was nog niet schoon. Het kindje was weg, maar er waren nog veel resten en stolsels te zien. Ik gaf aan dat dit me veel te lang duurde en ik een curettage wilde. Wederom ging dit niet door.
Er werd me uitgelegd dat dit eigenlijk niet meer gedaan wordt omdat er toch vaak problemen uit voortkomen. De natuurlijke weg is de beste (heel natuurlijk, al die pillen…). Ik kreeg een kuur van 10 dagen. Na die kuur komt er een menstruatie op gang met het doel dat de resten en stolsels vanzelf mee zouden komen en mijn baarmoeder schoon zou zijn.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik slikte de pillen, en vierde zo goed als het ging vakantie. Naar de dierentuin en naar het zwembad (ja, het zwembad). Na de kuur was ik zowaar een dag een soort van ongesteld. Ik wist al lang genoeg, dit werd niks.
Lees ook: Een hysteroscopie ondergaan? Wat kan je verwachten?
16 augustus: Weer een controle bij de gynaecoloog
Medicatie en ik gaan dus niet goed samen. Eindelijk wordt er een afspraak gemaakt om mijn lichaam een handje te helpen. Een ‘hysteroscopie’. Met een camera wordt er dan in je baarmoeder gekeken en ondertussen wordt er met een soort kaasschaaf (ik citeer de dokter!) alle weefsels en stolsels weggehaald die er niet horen. Klinkt niet echt prettig, maar het moet maar. “Zo snel mogelijk”, hoor ik mezelf zeggen.
4 september is het dan zo ver. Naar deze datum hebben we toe geleefd, nu is het eindelijk klaar. Om 8:45 melden Frank en ik ons op de poli. Yinthe is naar oma. Ik heb om half 6 en om half 8 al een berg pillen in moeten nemen tegen de pijn en om ‘de boel een beetje open te zetten’. Ik word opgehaald voor de behandeling in zo’n fijne stoel. Overal plastic en ingewikkelde werktuigen. Het was zowaar nog wel interessant ook.
De assistentes waren lief en stopten me onder een dekentje in. Ook mijn favoriete dokter was erbij. Laat maar komen. Ik keek mee op de camera en zag wat de dokter zag. Helaas was dat niet veel. Ja, bloed. Veel bloed. Maar weinig zicht. En dus geen kans om alles schoon te krijgen zonder kans op beschadigingen. Anderhalf uur is ze bezig geweest met een behandeling die 20 minuten duurt. Het weefsel was nog te vers en dit ging niet lukken. Over 4 weken een nieuwe poging.
Met een kraamverband in weer naar huis. Het is niet klaar, nog steeds niet. Wéér vier weken wachten. De dag erna bleef ik in mijn bed. Ik bloedde half dood (voor mijn gevoel) en was slap, moe en leeg. Maar toch ook weer niet.
9 Oktober: Twee dagen voor Yinthes verjaardag
In de week dat ik 20 weken zwanger zou zijn, poging twee. Ik had weer een berg pillen op, maar ik was het recept kwijt en had ze op de gok genomen. Je wordt wat makkelijker op den duur. Dezelfde kamer en martelwerktuigen. Dezelfde lieve dokter en toevallig ook dezelfde assistentes. Het werd bijna gezellig. Ze hadden nieuwe camera’s of er een meneer mee mocht kijken? Ja hoor, hoe meer zielen…
Daar gingen we weer, camera aan, slangetjes aangesloten. Maar wat een verschil. Ik keek mee, de dokter vertelde precies wat ze zag. En ik zag het ook. Geen bloederige bende. Netjes schaafde ze alles weg wat er niet hoorde.
Ondertussen beet ik de pijn weg, toch niet de goede hoeveelheid pillen, denk ik. Maar in een kwartier was het klaar. Ik was schoon.
De pijn was wel wat heftiger, en hield ook een paar dagen aan.
Maar het was klaar. Na de duur van een halve zwangerschap was mijn lichaam weer van mij.
En ook dat was raar. Zo lang naartoe geleefd. En nu? We zien het wel. Het komt zoals het komt. Tuurlijk hopen we op een nieuwe zwangerschap en eerlijk gezegd vind ik dat doodeng.
