In een andere blog heb je kunnen lezen hoe ik erachter kwam dat mijn ongeboren kind het syndroom van Down heeft. Ook zijn hartje was niet helemaal in orde. Graag wil ik je mijn verhaal vertellen over mijn ervaring met het vroegtijdig afbreken van de zwangerschap. Door mijn verhaal te vertellen hoop ik mijn verdriet een plekje te kunnen geven en kan ik misschien steun vinden in jullie reacties.
Na een paar lange en zware dagen was de maandag dan aangebroken en gingen we vol van alle emoties en zenuwachtig naar het ziekenhuis. We waren om 08:57 aanwezig om ons te melden en we moesten even plaats nemen tot de verpleegkundige ons kwam halen. Het was ondertussen half 10 en voor mijn gevoel leek het alsof er uren voorbij waren gegaan.
Uiteindelijk konden we naar de kamer die vandaag voor ons was, voor mij en mijn vriend. Eenmaal op de kamer werd ons nog eens duidelijk verteld hoe de dag voor ons ging verlopen. Ook kregen we uitleg over de twee pillen die ik elke 3 uur moest innemen om de weeën en zo de miskraam op te wekken waardoor ik ook veel buikkrampen zou krijgen.
Bevalling opwekken met medicijnen
De eerste 2 pillen kreeg ik meteen met een paracetamol. Ik heb ze ingenomen en was eigenlijk wel een beetje nerveus. Want ik wist niet hoe erg de pijn zou zijn maar gelukkig viel de pijn wel mee van deze eerste paar pillen. Even later kwam de verloskundige een infuus inbrengen in mijn hand, alleen ging dat niet helemaal goed en moest ik wachten tot ze het opnieuw gingen proberen in mijn andere hand.
Om kwart voor 1 kreeg ik de 2de serie pillen en nu zou de pijn erger worden. Ik mocht ook een morphine pil innemen voor tegen de pijn. Maar omdat ik niet zo veel buikrampen had besloot ik de morfine pil nog even uit te stellen tot wanneer ik hem echt nodig zou hebben. Het duurde allemaal langer dan ik verwachtte en daarom heb ik maar een broodje op de kamer gegeten.
Vanaf de tweede serie pillen mocht ik niet meer naar de WC gaan omdat ik dan ons kindje zou kunnen “uitplassen” in de wc. Dus kreeg ik een postoel op de kamer. Ik heb nog even een half uurtje kunnen slapen toen er een andere verpleegster kwam die het infuus ging inbrengen in mijn andere hand. Gelukkig ging dat wel goed.
De pijn werd steeds erger!
Plotseling begon ik de pijn in mijn buik echt te voelen en had ik last van een gemene en zere pijn in mijn buik. Ik hield het niet meer en ik drukte op de knop zodat er iemand zou komen voor de morfine pil en voor de derde serie pillen. Het was ondertussen alweer kwart voor 4 geworden.
Rond 4 uur heb ik de pijnstiller samen met de derde serie pillen ingenomen en ik hoopte dat de pijn weg zou zakken. Ongeveer een uurtje later voelde ik iets nats lopen en ben op de postoel gaan zitten. Het bleek mijn vruchtwater te zijn.
Weer heb ik op het knopje gedrukt. De verpleegster vertelde dat dit een goed teken was en dat de foetus er dan aan zat te komen. Ondertussen was de pijn veel erger geworden en kon ik niet zitten of lopen. Ik ben op bed gaan liggen en heb een beetje op mijn telefoon zitten kijken voor afleiding op het lange wachten.
De bevalling begint
Op een gegeven moment moest ik plassen, toen mijn vriend net even weg was gelopen. Ik ging op de postoel zitten en ik voelde zo mijn kindje eruit komen.
Ik was een beetje in paniek want er was niemand bij me en ik kon ook niet bij de alarm knop komen. Mijn telefoon lag ook te ver weg om mijn vriend te bellen. Al wippend op de stoel ben ik naar voren gerold en kon ik net bij het knopje van het alarm.
Ik heb heb erop gedrukt en gewacht tot er iemand kwam. Mijn kindje zat vast aan de navelstreng en kon er ook niet af.
Gelukkig kwam de verpleegster en zij heeft me geholpen op bed te gaan liggen. Ik heb mijn vriend een bericht gestuurd dat hij meteen naar boven moest komen. Twee minuten later was hij er en zag hij ons kindje liggen in een bakje.
De tranen rolden over zijn wangen en hij vond het zo erg! De placenta was er niet helemaal uitgekomen dus die moest ik eruit persen. Het leek voor mijn gevoel een eeuwigheid te duren maar was in werkelijkheid maar een paar minuten.
De verpleegster liet ons nu alleen. Het was nu definitief dat ons kindje niet meer in mijn buik aan het groeien was. Het deed zeer en we waren verdrietig.
Afscheid nemen
Samen keken we al huilend naar onze mooie zoon. Ja want dat ben jij! Papa en mama hebben jouw vingertjes gezien en jouw teentjes. Aan allebei de kanten 5 en we hebben gezien dat je 100% een jongetje bent. Ik heb je lang bekeken ook al ben je na 14 weken zwangerschap geboren.
Zo klein, je was al een echt mensje, eentje die wij met liefde hebben gemaakt. We hebben jou in ons mooie kistje gedaan en je toegedekt. Ondertussen hebben jouw mama en papa samen gezeten, geknuffeld, gehuild en nog meer gehuild. Mijn vriend heeft me geholpen om mezelf een beetje op te frissen, onze spulletjes ingepakt zodat we daarna naar huis mochten.
We kregen een formulier mee dat onze zoon daar geboren was en ik heb mijn kistje tot thuis met mijn leven bewaakt. We waren pas om half 9 ’s avonds thuis en hebben hem nog eens bekeken. In de koelkast hebben we hem bewaard om hem de volgende dag bij ons in de tuin te begraven.
Ik heb lang geslapen want ik was zo moe van een hele dag ziekenhuis. ’s Morgens heeft mijn vriend op een mooi plekje een diep gat gegraven. We hebben jou voor de allerlaatste keer bekeken, nog wat foto’s gemaakt en de laatste tranen op jou laten vallen. We hebben het kistje dicht gedaan en je begraven. Samen hebben we gehuild samen en we voelden ons leeg. Daar lig je dan en ik had je zo’n mooi leven willen geven, een gezond leven vol liefde en geluk.
We hebben op een mooie manier afscheid genomen. We zijn gebroken van verdriet en ik kan niks anders dan huilen en nog meer huilen. Ik voel me zo leeg. Nooit meer naar je kunnen kijken op de echo, nooit zien we je meer bewegen.
We missen je en vergeten jouw nooit! Je zit voor altijd in ons hart!
