Dat het niet vanzelfsprekend is dat het altijd goed gaat met de baby tijdens een zwangerschap, blijkt wel uit het verhaal van Wendy. Telkens weer kreeg ze een miskraam en vervolgens een immature geboorte, waarbij haar zoontje met 19 weken overleed. Gelukkig is haar volgende zwangerschap wel goed gegaan. Met dit verhaal wil ze alle (aanstaande) moeders een hart onder de riem steken dat er licht is aan het einde van de tunnel. Geef nooit op!
Mijn eerste miskraam
Na de zomer van 2017 kreeg ik mijn eerste miskraam. Dit kwam voor ons als een complete verrassing omdat ik niet wist datik zwanger was. Ik begon te vloeien terwijl ik mijn menstruatie aan het uitstellen was voor de reis die we eind het jaar hadden geboekt. Na deze reis wilden we ‘er voor gaan’. Maar we waren dus al zwanger voor deze reis zonder dat we het wisten. Helaas ging het dus heel vroeg in de zwangerschap al mis.
Lees ook: Zwanger worden na een miskraam!
Opnieuw een miskraam
Na onze reis wilden we kijken of onze kinderwens dan ook echt in vervulling zou gaan. We lieten het ‘op zijn beloop’ en bleken al heel snel zwanger. 3 Maanden later hadden we een positieve test (begin 2018).
We waren erg gelukkig en hadden de afspraak bij de verloskundige al staan. Helaas na 6 weken zwangerschap begon ik opnieuw te vloeien. We waren verdrietig maar eigenlijk had ik er in mijn achterhoofd al rekening mee hebben gehouden. Waarom weet ik ook niet. Maar twee keer misgaan dat kan nog dachten we, de derde keer moet scheepsrecht zijn.
De derde zwangerschap
Na de miskraam werd ik niet meer ongesteld en wat bleek? Ik was meteen wéér zwanger (April 2018). Dit was zo enorm spannend! Zou het weer misgaan speelde er door mijn hoofd? Meerdere keren kreeg ik een vroege echo en alles bleek in orde!
Echter pas na het eerste trimester kon ik het loslaten. Wat kan er nu nog misgaan? Nu ga ik genieten dacht ik. En dat deed ik. Ik voelde me super en kon de wereld aan. Tot de dag van onze 20 weken echo.
’s Middags was de echo gepland en ’s morgens had ik eerst nog een reguliere controle. Deze controle veranderde alles. Na een leuk en nietsvermoedend gesprekje met de verloskundige ging ze opzoek naar de hartslag van onze baby. Maar het bleef stil… heel stil.
Na het maken van een echo werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis waar bevestigd werd dat het kindje in mijn buik tussen week 18 en 19 was overleden. Wat waren we intens verdrietig. Het weekend erna volgende een pittige bevalling en een aantal dagen later hebben we het voor ons kleine, perfecte zoontje begraven bij een monument voor kindjes geboren tussen de 16 en 24 weken.
Het was een verdrietige tijd maar we waren en zijn nog steeds zo trots op onze eerste zoon! Hij was zo mooi en perfect. Maar helaas te ziek voor een plekje hier op aarde. Hij maakte ons vader en moeder en hij blijft voor altijd ons eerste kindje.
Onze vierde zwangerschap
De gynaecoloog had gezegd dat het wel een half jaar zou duren voor mijn lichaam hiervan was hersteld. Prima dachten we dan hebben we de tijd om dit allemaal te verwerken. Maar niks bleek minder waar. Al na 3 maanden bleek ik weer in verwachting.
Zo welkom maar o zo spannend. Hoe zou het deze keer gaan?
Bijna wekelijks mocht ik op controle komen en mochten we ons kindje zien of even de hartslag horen om ons gerust te stellen.
Het meeleven vanuit de verloskundige praktijk maar ook vanuit de kring familie en vrienden om ons heen was hartverwarmend! Iedereen leefde ontzettend mee en gunde het ons enorm om vader en moeder te worden van een gezond kindje. Toen ik na ongeveer 18 weken de baby voelde schoppen en bewegen werd de onrust iets minder maar de spanning bleef wel.
Na 38 weken ben ik ingeleid en bevallen van een kerngezonde kleine jongen!
Wat waren en zijn we ongelofelijk trots! Hij was en is nog steeds gezond. Het kan dus wel! Na 3x scheepsrecht was het ons dan gegund. En we zijn gezegend met een hele vrolijke, lieve, gezellige baby! Onze trots ❤️
Vaak grappen mijn man en ik nog tegen elkaar: wat hebben wij op jonge leeftijd al een groot gezin. 3 Kindjes in de hemel en 1 hier bij ons. En daar zijn we maar wat trots op!
We hebben dit samen aangekund en zijn er sterker uitgekomen als man en vrouw, en nu als vader en moeder van onze zoon.
