Met goedbedoeld advies bedoel ik eigenlijk gewoon ongevraagd en ongewild. Want als je moeder bent lijkt het soms wel alsof iedereen zich ongegeneerd met jou mag bemoeien. De adviezen vliegen je om je oren, of je er nu om vraagt of niet. Hoe ga je om met die ‘goedbedoelde’ adviezen?
Waarom vinden we goedbedoeld advies lastig?
Alle jonge en nieuwe moeders hebben een ding gemeen, we zijn onzeker over het moederschap. Ook als we dat niet willen toegeven. En dat is niet raar, je hebt ineens de verantwoordelijkheid over een klein mensje. Een mensje wat afhankelijk is van jou. Die je moet zien te voeden, opgroeien en er een leuk mens van moet maken.
Dat maakt je onzeker, hoe zeker je normaal ook van jezelf bent. Zeker als die baby het je moeilijk maakt, door niet al te goed te slapen of te eten bijvoorbeeld. De goedbedoelde adviezen die je krijgt zijn vaak niet het gehoopte advies wat jij in je hoofd had en dat kan je nog onzekerder maken als moeder.
Hoe kan je omgaan met goedbedoeld advies?
-
De waarheid iets de andere kant opbuigen
Je kunt natuurlijk gewoon een antwoord geven wat niet helemaal de waarheid is, omdat je geen zin hebt in gezeur. “Slaapt-ie al door?” “Jazeker.” Klaar, einde verhaal.
-
Ombuigen
Je kunt ook het gesprek een andere kant op sturen, zodat het niet meer over jouw kindje gaat. “Slaapt-ie al door?” “Ach, niet altijd. Hoe is het met jouw zoon/dochter/buurvrouw/kat?”
-
Kort af zijn
Duidelijk laten weten dat je niet wacht op advies kan ook, als je stevig in je schoenen staat en weinig geeft om wat anderen van je vinden. “Slaapt-ie al door?” “Nee. En ik hoef geen tips, dankjewel.”
-
Dom antwoord geven
Je kunt natuurlijk ook zo’n dom antwoord geven dat mensen van schrik hun mond houden. “Slaapt-ie al door?” “Slaap? Wat is dat?” “Heeft hij al vast voedsel gehad?” “Ja, vooral carpaccio is hij gek op. Net zijn moeder.”
Goedbedoeld advies van mensen die dicht bij je staan
Iemand die je misschien vaker ongewild advies gaat geven (goh, eens denken, je schoonmoeder misschien?) zal je ook moeten gaan vertellen dat je er niet op zit te wachten. Waarschijnlijk wil je dit wel netjes doen, om de familiebanden een beetje goed te houden.
Wist je trouwens dat de band met je schoonmoeder vaak slechter wordt als je kinderen krijgt? Maar dit terzijde. Om duidelijk maar toch netjes te zijn, zou je kunnen kiezen voor de volgende woorden:
“We weten echt dat je om ons en de baby geeft, daar zijn we ook echt heel blij mee. Maar hoe wij ons kindje voeden/laten slapen/opvoeden/of wat dan ook beslissen we zelf, en daarover gaan we niet in discussie. Ook niet met jou, hoe goed je het ook bedoelt.”
Je kunt er ook je voordeel mee doen
Vaak krijg je het zogenaamde goedbedoelde advies van andere moeders. De buurman zal je nu eenmaal minder snel vervelen met feiten over hoe hij zijn kinderen in slaap kreeg. Hoe vervelend dit advies ook kan voelen, het zijn eigenlijk gewoon ervaringen van andere moeders.
Andere moeders die ooit ook onzeker waren en goedbedoeld advies kregen. En soms kan er best een goed advies bij zitten, een advies waar je ineens echt iets aan blijkt te hebben.
Dus je kunt ook kiezen voor de “ene oor in, andere ook weer uit (of niet)”-tactiek. Je hoort het aan en doet ermee wat je wil. Meestal niets, maar soms wel. Een beetje hoe ik altijd naar het consultatiebureau ging. Braaf ja en amen knikken en alles weer vergeten zodra je naar buiten loopt.
Waarom geven mensen goedbedoeld advies?
Wij zien het advies dat we krijgen als ongevraagd en ongewild. Maar eigenlijk is dit advies oprecht goedbedoeld. De mensen om je heen (ja, ook je schoonmoeder) willen dat het goed met jullie gaat. Goed met je baby, maar ook goed met jou. Ze herinneren zich nog hun eigen tijd met een baby en willen je helpen.
Ik heb me er zelf ook wel eens schuldig aan gemaakt, dat ik advies gaf aan iemand die net een baby had. Of ze erop zat te wachten? Geen idee, ze zei niet dat ik me er niet mee moest bemoeien, maar misschien heeft ze het haar andere oor weer uit laten gaan. Het was oprecht goedbedoeld.
Advies krijgen (en vragen) is helemaal niet stom!
Nu lijkt het misschien of je alles zelf moet weten, zelf moet doen en zelf moet kunnen. Maar dat is natuurlijk helemaal niet waar. Je wilt niet weten hoe vaak ik iets gegoogled heb in de kraam- en babytijd van onze dochters. Het is fijn om ervaringen van lotgenoten te lezen, maar ook niet raar om ernaar te vragen.
Dus vraag je moeder of schoonmoeder eens hoe zij dat vroeger deden. Wij hadden (en hebben na ruim 6 jaar nog steeds) een app-groepje met de meiden uit onze pufclub. Nog steeds vragen we advies en geven we elkaar advies over opvoeding en andere kindgerelateerde perikelen. Maar ook gal spuwen is soms gewoon heel fijn.
Heb jij veel goedbedoeld (ongewild en ongevraagd) advies gekregen toen je een baby had? Of heb je er juist je voordeel mee gedaan en was je juist heel blij met dat advies? Misschien heb je ook stiekem of per ongeluk zelf wel eens wat ongevraagd advies gegeven, net als ik?
