Dit keer het bijzondere verhaal van een moeder die vertelt over haar depressieve gevoelens tijdens haar zwangerschap. Er rust nog steeds een taboe op dit onderwerp, want hoe kan je nou niet blij zijn dat je zwanger bent? Er zijn vast meer vrouwen die hier last van hebben maar er niet over durven praten. Lees haar emotionele verhaal over deze donkere periode.
Depressieve gevoelens tijdens de zwangerschap
Hoewel mijn zwangerschap gewenst was had ik eigenlijk totaal geen benul van wat mij te wachten zou staan. Dan is het internet je beste vriend. Zoveel sites en forums over zwangerschap en alles eromheen. Ideaal. Een groot terugkerend thema is de grote roze wolk. Maar wat als je die nou niet hebt? Ik grapte vaak dat de wolk bij mij voorbij was gevlogen toen ik voor de zoveelste keer met mijn kop in de wc hing, maar diep vanbinnen was er niets grappigs aan.
Mijn eerste zwangerschap heb ik grotendeels misselijk op de bank uitgezeten. Ik vond het niks. En dat was niet ‘normaal’. Nou heb ik dat wel vaker, het label niet normaal maar als je niet euforisch en stralend door je zwangerschap gaat word je daar onzeker van.
In mijn puberteit speelden hormonen ook al een grote rol in mijn gemoedstoestand, tijdens de zwangerschap vierden ze hoogtij. Echt prettig gezelschap was ik niet, ik voelde me onbegrepen en alleen.
Bij de tweede zwangerschap viel ik de eerste weken weer best wat kilo’s af door het vele spugen. Na 20 weken was dit eindelijk voorbij. Jammer genoeg kreeg ik toen wel andere kwaaltjes, met name harde buiken. En dan niet een of twee maar het was intens en hield lang aan. Hierdoor mocht ik vanaf 24 weken eigenlijk niets meer doen, bedrust was het advies.
Super chill dacht ik, lekker in bed lezen en Netflix kijken. Na één dag was ik er al klaar mee. Depp, mijn zoontje van 2,5 wilde met mama spelen en dat kon niet. Bijna ieder weekend zat ik met weeën aan het CTG. Ik voelde me vreselijk ellendig en verdrietig. Waar ik in de eerste zwangerschap nog weg kwam met hele dagen nietsdoen en op de bank liggen ging dat deze keer niet. Als je een kindje hebt rondlopen is alles een stuk anders.
Maar ik wilde ook niks en kon niets. Aan de ene kant moest ik naar buiten en wandelen, aan de andere kant leverde iedere inspanning ellende op en kon ik dan weer langskomen bij de verloskundige. Koken deed ik wel voor mijn gezin, maar zelf had ik totaal geen eetlust. Kleren aandoen, douchen en aan de dag beginnen was een opgave. Ik kon alleen maar in bed liggen en slapen.
Door alle ellende van de eerste zwangerschap was ik onder controle in het ziekenhuis en niet bij de reguliere verloskundige, ik kende iedere verloskundige en bijna alle verpleegkundigen. Al met al ben ik drie keer opgenomen en heb ik daarnaast nog ongeveer 12 bezoeken moet afleggen aan de afdeling.
Ik vond zwanger zijn vreselijk, ik voelde me vreselijk en verdrietig, alleen en onbegrepen. Want ja, je moet blij zijn als je zwanger bent, toch?
Wat had ik nou te klagen? Een lieve man en zoon, alles ging goed! Ik moest blij zijn dát ik zwanger was, want sommige mensen kunnen helemaal geen kinderen krijgen. Ik moest maar gewoon iets doen, gewoon mijn bed uitkomen en gewoon genieten. Dat werd me vaak ook zogezegd.
De derde keer dat ik werd opgenomen voor longrijping en weeënremmers werd ik iedere ochtend huilend wakker. Om half 7 ‘s ochtends kreeg ik mijn medicijnen, het feit dat ik wakker was en een hele dag voor de boeg had maakte dat de tranen kwamen. Hoe moest ik dat in godsnaam doen?
Ik besloot dat ik gewoon niet meer kon, ik was op en zat er totaal doorheen. Deze gevoelens waren zo donker en groot, ik kon niet meer.
Huilend zei ik tegen de verpleegkundige dat ik het niet meer wist. Later die dag stond een psychiater naast mijn bed, met zijn co assistentes. We hadden een lang en persoonlijk gesprek. Aan het einde zei hij, nou dit is nu een schoolvoorbeeld van een zware depressie. Dat was confronterend, maar ook fijn.
Ik had ‘echt’ wat, het zat niet tussen mijn oren, nou eigenlijk zat het probleem letterlijk tussen mijn oren, maar ik was ziek. Hartstikke ziek.
In de tussentijd was mijn probleem ook wel gesignaleerd door de verloskundigen. In mijn dossier stond te lezen dat ik psychisch in de problemen zat en depressieve gevoelens had. Met veel moeite sleepte ik mijzelf naar de schoonheidsspecialiste, ik liet mijn nagels en wimpers doen in de hoop dat ik me wat beter zou voelen over mijzelf. Dit hielp niet overigens.
De reactie van de verloskundige: nou je ziet er fantastisch uit, ik had een totaal ander type verwacht, je lijkt helemaal niet op iemand met depressieve gevoelens. Mijn mond viel open van verbazing, hoewel zwangerschapsdepressies veel voorkomen is het zelfs voor professionals onbekend terrein.
Ik nam me voor om volgende keer in mijn pyjama te komen, in de hoop dan wel serieus genomen te worden om een datum te krijgen voor inleiden zodat dit ophield.
Het enige wat ik wilde was niet meer zwanger zijn, ik wilde mijn baby wel maar ik kon niet meer. Ik wilde niet me niet meer zo voelen, en mezelf weer zijn. Iedere keer vroeg ik om een datum om ingeleid te worden. Iedere keer als ik weeën kreeg hoopte ik dat het door zou zetten. Drie keer ben ik in het ziekenhuis beland omdat ze dachten dat ik nu écht ging bevallen en iedere keer zette het niet door.
Jankend ging ik weer naar huis. Als de verloskundige zegt, ik denk dat je nu aan het bevallen bent en het is niet zo is dat een redelijke anticlimax.
Tot de laatste keer, mijn harde buiken kwamen keurig om de 3 minuten. Tot mijn verbazing had ik een andere verloskundige die wij zelfs niet kenden. Tijdens een inwendig onderzoek werd ik gestript om de bevalling op te wekken, dit deed zij zonder aankondiging.
Het deed me niks, ze had op dat moment de baby eruit mogen peuteren, ik kon niet meer. Compleet apathisch lag ik op de tafel.
Ze was verbaasd dat ik geen kik gaf. “De koek is op he?” zei ze toen. Ik knikte huilend ja. “Ik heb je gestript, als er vanavond niets gebeurt kom je morgenochtend terug, dan leiden we je in.”
De opluchting die ik toen voelde is niet te beschrijven, het was klaar. Het eind was nu eindelijk in zicht, na al die keren smeken om in te leiden sprak deze verloskundige de verlossende woorden.
Die avond realiseerde ik mij dat ik alleen maar bezig was met niet meer zwanger willen zijn. En nu, nu komt er een kindje aan. Vind ik dat kind wel leuk? Ga ik haar niets kwalijk nemen?
Hysterisch was ik. Ik liet mijn moeder mijn zoontje ophalen, het idee dat hij niet meer de enige was en ik hem zo in de steek had gelaten de afgelopen maanden verscheurde mijn hart. Ik wilde slapen en het zo snel mogelijk morgen laten zijn.
De volgende ochtend mochten wij komen. Toen mijn dochter geboren werd griste ik haar uit de handen van de verloskundige. De ellende was voorbij en het was goed.
Joey was meer dan welkom, heel cliché maar waar, ik hield meteen van haar. Mijn schuldgevoel knaagde aan me, maar mijn angsten werden gelukkig geen realiteit.
Met de geboorte van onze mooie dochter was mijn depressie natuurlijk niet meteen verdwenen, maar de eerste stappen in de juiste richting waren er wel. Met behulp van therapie en medicatie was ik na een maand of 5 weer bijna helemaal beter.
Na een half jaar koos ik ervoor om weer te gaan werken. Soms betrap ik mezelf erop dat ik zingend en fluitend in de auto zit, dan ben ik zo dankbaar dat ik die donkere tijd met depressieve gevoelens achter me heb kunnen laten en ik gewoon weer mezelf en een gelukkige moeder ben.
Heb jij ook iets meegemaakt wat je graag met anderen wilt delen? Wij zijn ontzettend benieuwd naar jouw verhaal! Vertel het ons en deel je verdriet, vreugde en ervaring!
