Lees het bijzondere en eerlijke verhaal van een moeder die vertelt dat een zwangerschap, geboorte en kraamtijd niet altijd ‘rozengeur en maneschijn’ hoeft te zijn. Dat die roze wolk soms ver te zoeken is! Want overal hoor je hoe geweldig het is en hoe er onwijs wordt genoten. Helaas was dat bij mij niet zo en dat is oké. Met mijn verhaal wil ik andere moeders een hart onder de riem steken dat je niet alleen staat.
Miskraam na miskraam
Ik had al een tijd last van mijn spiraaltje. Dus besloot ik deze te verwijderen, mijn vriend en ik wilden graag kinderen maar wel op een later moment. Dus we hebben met condoom gevreeën. 1x zijn we deze vergeten maar hè wat is de kans.
Op een dag kwam ik thuis en lag er een zwangerschapstest klaar op tafel ik keek mijn vriend niet begrijpend aan en deed de volgende ochtend lacherig de test, want wat stelde hij zich aan. Toen de test de uitslag liet zien schrok ik enorm, zwanger. Hoe dan?!
Na een paar dagen waren we toch blij en hebben het nieuws aan mijn ouders verteld.
Twee weken later had ik een miskraam. Na veel verdriet en tranen besloten we toch maar dat we dan nu voor een kindje wilden gaan. We waren inmiddels aan het idee gewend en wilden sowieso al een kindje samen. Elke maand had ik een positieve test in mijn handen en elke maand ging het weer mis. 6x in totaal!
Toch zwanger!
De 7e keer vond ik het allemaal niet zo boeiend meer, dit zou ook wel weer mis gaan en ik wachtte geduldig op het bloed wat zou komen.
Alleen dit kwam niet, dit vruchtje bleef wel hangen! Ook op de eerste echo was het hartje te horen. En de volgende echo’s lieten zien dat alles helemaal goed ging en was. Ik was er alleen zelf helemaal niet meer mee bezig, hield me wel keurig aan de regeltjes, geen rauw vlees, niet roken, geen alcohol, je kent het wel.
Mijn buik werd dikker en dikker en ik voelde me er niet happy bij. Wanneer zou dit mis gaan??
Ik wist van te voren dat ik met een keizersnede moest bevallen in een ziekenhuis op 60 tot 90 minuten van mijn huis. Dit vanwege de vele buikoperaties die ik heb gehad. Toen ik daar was voor mijn eerste controle met 34 weken zwangerschap mocht ik niet meer naar huis. Ik bleek zwangerschapsvergiftiging te hebben maar dit altijd genegeerd te hebben. Door mijn drukke leven was er namelijk altijd wel een verklaring te bedenken voor mijn te hoge bloeddruk.
Ik wilde maar 1 ding: die baby eruit!
In het ziekenhuis waren het lange dagen, weinig bezoek, want het was erg ver weg. Ik voelde me steeds ellendiger en wilde maar 1 ding: die baby eruit! Maar dat was niet het plan. Die moest zo lang mogelijk blijven zitten, dit was het beste voor het kind.
En ik legde me erbij neer. Ik ben een aantal keer echt doodziek geweest en van die dagen weet ik ook niks meer behalve wat men mij heeft verteld. Ik weet alleen dat ik in 3 weken 5 infusen heb gehad omdat ze elke keer eruit werden gewerkt door mijn lijf, en laat ik prikken nou echt haten!
Met 37 weken werd de baby dan eindelijk gehaald!
De grote dag was eindelijk aangebroken en ik was er helemaal klaar voor en klaar mee. Na 3 lange helse uren snijden vanwege al het littekenweefsel in mijn buik werd dan eindelijk het luikje geopend. Daar was hij dan, mijn baby.
Wat een klein lelijk ding joh zo’n pasgeboren baby! Maar dat zijn alle baby’s die vers uit de buik komen eigenlijk wel. De baby werd meteen meegenomen met de artsen en verpleegkundigen en werd naar de nicu afdeling gebracht. In het beste geval hoefde hij daar maar 24 uur te zijn vanwege de bloedsuikerspiegel (red. Hypoglycemie bij de baby) doordat ik zwangerschapsvergiftiging had.
Mijn vriend ging mee met de baby en ik werd onder algehele narcose gebracht en ze hebben nog ruim 2 uur aan mij zitten sleutelen voor ik naar de uitslaapkamer mocht.
De dagen daarna had ik een zwaar herstel, ik had een litteken van boven naar onder in mijn baarmoeder en op mijn buik hebben ze een grote T wond gemaakt om maar bij de baby te kunnen. Doordat ik zoveel pijn had kon ik mijn bed amper uit en de baby lag op een andere afdeling.
Meneer at niet goed en boerde nog slechter dus kreeg via een sonde eten. Ik kon af en toe eventjes naar hem toe met bed en al, maar door de vele medicatie redde ik het niet om veel wakker te zijn. In totaal heb ik hem in 5 dagen misschien 8 uur gezien.
Ik heb gewacht op iemand die de baby kwam halen
Ik werd ontslagen uit het ziekenhuis maar mijn baby moest nog blijven. Met man en macht zijn we een dag bezig geweest om te zorgen dat de baby werd verhuisd naar een ziekenhuis bij ons in de buurt en dit lukte!
Nu kon ik bij de baby op 1 kamer slapen en ik wist niet wat mij overkwam. Ik moest enorm wennen aan het kleine wezentje wat afhankelijk was van mij. De borstvoeding kwam daardoor ook niet op gang. Na twee weken heb ik me hier bij neer gelegd en ben helemaal op de flesvoeding overgestapt. Na drie dagen mochten baby en ik dan eindelijk naar huis! Wat was dit heerlijk zeg!
Dagen heb ik gewacht op iemand die de baby kwam halen en mij zou bedanken voor het oppassen.
Ik zorgde met liefde en plezier voor dit wezentje maar kon me niet voorstellen dat hij altijd bij mij zou blijven. Er kwam echter (niet heel verrassend) niemand om mijn baby op te halen.
Ik was niet meteen verliefd op dat kleine wezentje!
Nu is hij 5 maanden oud en kan ik me niet meer voorstellen dat hij weg gaat. Ik baal wel erg dat ik niet heb genoten van de zwangerschap aangezien ik waarschijnlijk nooit meer een kindje ga krijgen. Ook vind ik het jammer dat ik die roze wolk nooit heb gevoeld en zo ontzettend moest wennen aan de baby. Ik noemde mezelf ook nooit mama, pas na 4 maanden kon ik dit uit m’n mond krijgen.
Dit is erg lastig voor mij en mijn vriend. Hij heeft mij altijd overal in gesteund en geholpen. Ik heb therapie gehad om het oké te vinden dat ik niet intens heb genoten van de zwangerschap en dat het oké is dat ik niet meteen verliefd was op dat kleine wezentje.
Door veel te praten met mensen en mezelf te vergeven kan ik nu eigenlijk zeggen dit is mijn zoon, ook al voelt dit soms nog onwerkelijk, ik kom er wel! En dat is helemaal goed.
Lees ook: Moet je je schamen voor je roze wolk?
