Diep respect heb ik en steeds meer bewondering voor alle (wens)ouders. Voor iedereen voor wie zwanger worden en zijn niet vanzelfsprekend is. Voor wie een lang medisch traject moet doorlopen om die grote kinderwens in vervulling te zien gaan.
Kinderwens
En dan niet alleen voor de moeders maar ook voor de vaders. Want hoe moeilijk moet het zijn om zo toe te moeten kijken. Elke maand weer die teleurstelling, dat verdriet. Dat je vrouw of vriendin steeds wanhopiger wordt.
Om je heen worden vrienden vader, ze slaan elkaar op de schouders. “Goed gedaan vriend! Ja, ik hoef maar naar haar te kijken en ze is al zwanger”. Ik vind het knap dat stellen er zo veel voor over hebben en zichzelf zo wegcijferen om hun kinderwens in vervulling te laten gaan.
Toen we voor Yinthe ‘gingen’ waren we het daar al meteen over eens: we zien wel hoe het loopt. Lukt het, dan lukt het. Zo niet, dan niet.
We hadden wel een kinderwens, maar niet zo overtuigend dat alles ervoor zou moeten wijken. Na een half jaar was ik zwanger. Een half jaar wat mij stiekem al te lang duurde. Als ik iets wil wil ik het nu, of eigenlijk gisteren. Ietwat ongeduldig.
De magische grens van een half jaar
Vorig jaar januari stopte ik weer met de pil. Yinthe was een jaar en drie maanden, als het weer een half jaar zou duren zat er een mooie ruimte tussen haar en haar toekomstige broertje of zusje. En ja hoor, weer duurde het een half jaar voor ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had. Prima, was ik op ingesteld. Al duurde het wel weer lang hoor. Maar ik wist dat ik niet mocht klagen, en de blijdschap was groot.
Twee keer de magische grens van een half jaar. De vorige zwangerschap liep niet zoals gehoopt.
Ondertussen zijn we 8 maanden verder na de fatale echo, en bijna een half jaar na het ‘groene licht’ van de gynaecoloog.
Een half jaar waarin behoorlijk wat zwangerschapstesten de revue passeerden. Helaas met maar 1 streepje. Dit half jaar duurde lang. Langer dan ooit.
Mijn lichaam houdt me voor de gek
Of ik beeld me in dat mijn lichaam me voor de gek houdt. Elke keer tegen mijn menstruatie ruik ik àlles, ben ik misselijk, proeft het eten raar. Elk steekje in mijn buik duidt op een menstruatie. Of juist op het feit dat ik nu eindelijk niet ongesteld zal worden? Kortom. Ik wil alle symptomen voelen. Ook al zijn ze er niet.
Het feit dat mijn lichaam me maanden voor de gek heeft gehouden werkt niet echt mee. Weken na de fatale echo voelde ik me nog zwanger. Omdat mijn lichaam het kindje niet afstootte en de hormonen nog vrolijk hun werk deden was dat ook niet zo gek. Feitelijk wàs ik ook nog zwanger. Toen uiteindelijk alles ‘weg’ was en de gynaecoloog groen licht gaf voor een nieuwe zwangerschap voelde ik me ook echt weer ‘normaal’. Mijn ijzergehalte kwam langzaamaan weer op peil, mijn hormonen waren weer op orde. Het zwangere gevoel was weg.
Niets zou een nieuwe zwangerschap meer in de weg staan.
Een half jaar verder
En nu zijn we dus bijna een half jaar verder. De magische grens. Ondertussen vliegen de zwangerschapsaankondigingen en baby’s ons om de oren.
Iedereen zegt dat je het los moet laten, dat je niet te veel met de kinderwens bezig moet zijn. Hoe dan?! Hoe zet je die knop om? Waar zit die knop? Mij lukt het in ieder geval niet. Hoe langer het duurt hoe meer er in mijn hoofd om gaat. Misschien lukt het helemaal niet meer.
Ik ben 30, de leeftijd waarop ik vroeger altijd zei dat ik mezelf te oud vond voor een kind. Ben ik nu dan echt te oud? Vast niet. Ongeduldig. Dat ben ik wel. Waar de zwangerschap van Yinthe me niet snel genoeg kon gaan lijkt het me nu heerlijk om die laatste weken uit te zitten. Waar ik de buik na 30 weken spuugzat was, kan ik nu niet wachten tot die toeter weer in de weg zit.
De magische grens is overschreden. Maar daarmee is onze wens voor een broertje of zusje voor Yinthe niet weg. Deze is juist sterker dan ooit. Wat gun ik haar dat. Iemand om je jeugd mee te delen, iemand waar je naartoe kan gaan als je iets niet met je ouders wil delen. Gaat dat broertje of zusje er komen? Ik hoop het. Maar niet ten koste van alles.
