Eindelijk kunnen we het van de daken schreeuwen! Nou ja kunnen, durven. Op het moment dat ik dit schrijf ben ik zo’n 10 à 11 weken zwanger. Precies weten we het nog niet. Over een kleine week hebben we de termijnecho. De komende maanden zal ik jullie op de hoogte houden van het verloop van mijn zwangerschap. Lees je mee?
Twee streepjes op de zwangerschapstest
Half juli had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Ik was al een poosje overtijd, maar de week ervoor was de test negatief. Toch had ik een voorgevoel en deed ik nog een test. Twee streepjes! Ik kon het eigenlijk niet geloven.
Zeker niet omdat we ons er bijna bij neer hadden gelegd dat het misschien wel bij 1 kind zou blijven. Dat we blij en dankbaar moesten zijn voor de prachtige, gezonde dochter die we hebben. Dat we de voordelen van 1 kind in gingen zien (de kosten, lichamelijk, geen slapeloze nachten meer, voor altijd uit de luiers, meer vrijheid).
Het was inmiddels ruim een jaar geleden dat we ook een positieve test in onze handen hadden. Dat liep in augustus uit op een missed abortion met een behoorlijk lange medische nasleep. Pas in oktober kregen we ‘groen licht’ van de gynaecoloog om weer zwanger te worden. En daar waren we dus alweer ruim 9 maanden mee bezig.
Na al het gedoe met medicijnen en de hysterescopie die 2x overnieuw moest had mijn lichaam er moeite mee de draad weer op te pakken. Ik was onregelmatig ongesteld, er was geen pijl op te trekken.
Dat het nu raak is komt dus een soort van onverwacht. We hebben net een huis gekocht, en zijn druk met de naderende verhuizing. Ook ben ik (naast mijn huidige baan) net mijn eigen bedrijfje gestart. Kortom; druk met van alles. Maar o: wat zijn we blij! En bang. Dat ook.
Een spannend begin
Ik vond het in het begin vooral heel eng. Waarom zou het nu wel goed gaan? En hoe zou ik dat merken? De vorige keer was ik immers op en top zwanger terwijl de baby al een paar weken niet meer groeide.
Omdat ik een vrij onregelmatige cyclus had was het lastig in te schatten hoe ver de zwangerschap zou zijn. De eerste echo vond ik heel spannend. De verloskundige kent onze geschiedenis en gelukkig mochten we meteen doorlopen voor de echo. Pas toen we een kloppend hartje zagen deden we de rest van de controle en de intake.
In een app had ik braaf alles bijgehouden, toch dacht de verloskundige dat ik een week minder ver zou zijn dan ik zelf dacht. De tweede echo zou pas na vier weken zijn, maar om mijn onzekerheid een beetje weg te nemen mocht ik na twee weken een keer extra langskomen. Ook toen zag alles er goed uit.
In de week erna kregen we de sleutel van ons nieuwe huis, zat mijn vakantie er weer op en gingen we verhuizen. Ik was kotsmisselijk en doodmoe. Maar toen de verhuizing eenmaal klaar was voelde ik me zo anders.
Dat beangstigde me, was het weer mis? Was ik daarom niet meer misselijk? Had ik toch te veel gesleept met de verhuizing?
Diezelfde middag mochten we op controle en alles was nog steeds goed. “Probeer nu maar te genieten”, zei de echoscopiste, “je bent het meest kritieke punt nu wel voorbij.”
Natuurlijk was ik de dag erna weer net zo misselijk als daarvoor… De paniek had echt tussen mijn oren gezeten.
Grote zus Yinthe
Yinthe zat al weken in mijn buik te prikken. Op vakantie kwam ze elke keer even knuffelen. “Zit klein baby’tje in hè mama?”, zei ze steeds, wijzend naar mijn buik. Ik gooide het er maar op dat ik teveel ijsjes had gegeten.
Na die goede echo’s hebben we het haar maar verteld. En nu weet de hele wereld het. De zwemjuf, de kassière van de supermarkt. Aan iedereen die ze ziet vertelt ze dat er een baby in mama’s buik zit.
Hoever we precies zijn weten we volgende week. En uiteraard is het nog steeds heel spannend. Deze week ben ik in ieder geval gestart met Moeders voor Moeders, dat durfde ik ook nu pas aan. Vanaf nu zal ik jullie iedere 2 weken op de hoogte houden van mijn zwangerschap en alles wat daarbij komt kijken. Op naar de komende pak hem beet 30 weken!
Week 13!
