Het is zover, ik ben met zwangerschapsverlof. Waar ik er tijdens de zwangerschap van Yinthe eerst echt niet aan moest denken ben ik er nu echt wel aan toe. 4 Jaar geleden leek het me vreselijk; al die maanden thuis zitten, ik zou me kapot vervelen tijdens mijn verlof. Nou, niets was minder waar. En toen ik eenmaal weer aan het werk moest zag ik er best tegen op.
Hoe anders is dat nu. De laatste weken waren pittig, ik had veel lichamelijke klachten en was na een dag werken echt kapot. Veel harde buiken, steken in mijn liezen, bekkenpijn. Tijd om gas terug te nemen. Daarom heb ik de laatste anderhalve week halve dagen gewerkt. En vanaf nu ben ik dus: VRIJ!
Wat zijn mijn plannen?
Nou, niet al te veel eigenlijk. In mijn achterhoofd zit altijd nog het feit dat mijn vorige verlof eigenlijk maar anderhalve week duurde, omdat Yinthe een maand te vroeg geboren werd. Dus ik ga eerst eens kijken of ik die 35 weken en 3 dagen nu kan verlengen naar een week of 37. Dat zou ik al heel wat vinden.
Al zal je zien dat ik nu rustig door waggel tot week 41. Veel plannen heb ik dus niet, behalve de laatste voorbereidingen treffen voor de bevalling. Het bed moet nog op klossen, de wieg op onze kamer. De kinderwagen naar beneden. Ik wil nog een quiche bakken met spinazie, geitenkaas en spek. Is goed voor mijn ijzer na de bevalling. Die kan mooi bij mijn vriezer voorraad, voor als Frank moet werken en ik me in mijn eentje met twee kinderen moet redden.
Verder gaat Yinthe gewoon naar de gastouder. Wel een dagje minder dan normaal. Ze gaat er altijd drie, en nu ik met zwangerschapsverlof ben twee. Mede omdat ik het zonde vind haar zoveel weg te ‘doen’ als ik thuis ben, maar ook omdat ze als ik weer ga werken toch over gaat op twee dagen.
Ik heb geschoven met mijn werktijden, en een dag opvang scheelt toch aanzienlijk in de kosten, zeker als je er twee weg moet brengen. Op die dagen ga ik dus lekker languit op de bank of in bed. Of even lekker op pad. Ik wil nog even naar Zwolle, de Primark plunderen. Yinthe moet echt nieuwe kleren, alles is te klein, te kort of te strak. Dus dat ga ik meteen komende week maar even doen denk ik.
Hoe is ’t nou?
Nou, nog hetzelfde eigenlijk. De bekkenfysio heeft helaas weinig uitgehaald, het is echt een kwestie van afwisselen en rustig aan doen, en hopen dat de baby snel indaalt. Dat heeft ze ondertussen gedeeltelijk gedaan, maar nog niet ver genoeg om de steken in mijn liezen te laten verdwijnen.
Overdag zijn ze vervelend, en heb ik er wel last van, maar ’s nachts is het echt geen doen. Ik weet soms van gekkigheid niet meer hoe ik liggen moet. Op de rug is sowieso geen succes, op mijn rechterzij schiet het meteen in mijn lies. Dus dan blijft alleen de linkerzij nog over. Met een zwangerschapskussen tussen mijn knieën, een kussen onder mijn voeten en een pittenzak of kruik binnen handbereik.
Vaak word ik rond een uur of 4 wakker en ga ik maar even aan de wandel. Naar beneden, pittenzak opwarmen, rondje door het huis en dan weer terug in bed. Hopen dat de afwisseling van houding helpt, wat vaak niet het geval is.
Ondertussen ‘mag ik’ van mezelf af en toe twee paracetamol voor het slapen gaan. Dit helpt gelukkig wel wat, maar omdat ik weet dat dit op de lange termijn niet goed is, en ik met een beetje pech nog 7 weken moet, doe ik het maar af en toe.
Verder mag ik niet klagen, mijn ijzer tijdens de zwangerschap is nog steeds goed, en mijn bloeddruk ook. Ik ben nog niet flauw gevallen, dat deed ik tijdens de zwangerschap van Yinthe wel eens.
Ook wordt de kramp in mijn benen iets minder, met dank aan de magnesium, denk ik. Ik slik dit sinds een week of twee. Ik probeer een beetje in beweging te blijven, ga nog wekelijks zwemmen met Yinthe, loop een rondje langs de winkels en wil tijdens mijn verlof ook weer wat vaker alleen gaan lopen. Slenteren is funest, en met een peuter (die weigert te fietsen) schiet het dus niet op. Als zij naar de gastouder is heb ik mijn handen vrij en kan ik dus wel even in mijn eentje een rondje doorlopen. Dus dat is mijn streven voor twee keer in de week.
Nesteldrang?
Zo af en toe een vlaagje. Gisteren heb ik ineens de laatjes in de keuken georganiseerd. De box staat inmiddels en de vluchtkoffer staat klaar. Ik heb de klossen voor onder het bed besteld, en zodra die er zijn ga ik ook onze slaapkamer ‘beval- en babyklaar’ maken.
Het is niet de bedoeling om thuis te bevallen, maar je weet maar nooit. Het kraampakket zet ik onder het bed, samen met twee emmers, vuilniszakken en wat handdoeken. Ik maak het bed op met de matrasbeschermer en de wieg moet nog in onze kamer. Dan zijn we er geloof ik wel klaar voor.
En de grote zus?
“Het duurt te lang” is denk ik de beste samenvatting. Yinthe weet al behoorlijk lang dat er een baby komt. En ik merk echt aan haar dat het nu te lang duurt. Ze vraagt elke dag of de baby komt, kijkt ’s morgens eerst of mijn buik er nog zit.
Slapen doet ze niet al te best, en ze is gewoon niet echt in haar doen. Snel huilen, veel moe, beetje drammerig en jengelig. Waarschijnlijk gaat er veel meer in haar hoofd om dan wij eigenlijk in de gaten hadden. Daarom heb ik een aftelkalender gemaakt. Tot en met de 41e week van de zwangerschap.
Elke dag mag ze een sticker plakken, of een vakje inkleuren. En op de dagen dat ze iets gaat doen heb ik dat er met een symbooltje op gezet. Naar de gastouder, naar opa en oma, bellen met andere opa en oma (in Zweden, mijn schoonouders wonen daar), zwemmen met mama. Zo heeft ze een beetje duidelijkheid en een soort van een beeld hoelang het nog duurt. Hoop ik. Misschien krijgt ze iets meer rust nu ik thuis ben met zwangerschapsverlof. We gaan het zien.
En zo sta ik er in, we gaan het zien. Komt het over twee weken? Of over 7? Ik denk dat ik er over anderhalve week wel een beetje gek bij loop, en dat ik het heel anders ga beleven als ik de zwangerschap van Yinthe ‘inhaal’.
Voor mijn eigen gevoel probeer ik me maar in te stellen op 41 weken. Dan kan het bijna alleen maar meevallen.
De tijd zal het leren, maar een ding is zeker: heel lang kan het niet meer duren.
