Ik begin er volgens mij standaard mee tegenwoordig: maar wat vliegt de tijd! Op moment van schrijven ben ik alweer 25 weken zwanger. Met een pittenzak op mijn buik, met de laptop op schoot, naast de kerstboom die we vandaag hebben opgezet tik ik even een update. Voor mijn gevoel zit ik al bijna in mijn verlof.
Eigenlijk niet hoor, ik ga door tot 21 februari (is de planning, dat is 5 weken voor de uitgerekende datum). Dat duurt dus nog ruim 2,5 maand. Maar met alle feestdagen op komst, en een paar weken vakantie in zicht heb ik gewoon nog maar 32 werkdagen te gaan! En ja, dat heb ik uit zitten tellen.
Harde buik
Deze week was ik twee dagen naar Maastricht met mijn moeder, lekker over de kerstmarkt struinen, terrasje pakken, winkelen, uit eten. Heerlijk. We sliepen tot 9 uur. NEGEN uur! Op de terugweg gingen we naar de grote kerstshow in Duiven (nadat de auto was gereanimeerd door de ANWB, accu leeg…).
Al met al waren het dus relaxte, maar ook wel intensieve dagen. Bij thuiskomst merkte ik ’s avonds al dat mijn buik gespannen was. En de volgende dag weer. Toen ik het op de fiets terug van mijn werk weer voelde schoot ineens in mijn hoofd ‘verrek, dit is ja een harde buik‘.
Bij Yinthe had ik hier al heel vroeg last van, voor de 20 weken al. Ik gaf toen mijn drukke fulltime baan (horeca, 10 uur op een dag, en maximaal een half uur zitten) de schuld. Maar de vlieger van drukke baan gaat nu niet meer op, dus die reden kan ik er niet aan geven. Ik zal het de volgende controle bij de verloskundige wel weer aangeven. Maar voor nu is de pittenzak of een warme kruik een uitkomst.
Alles zijn gangetje
Verder gaat hier eigenlijk alles zijn gangetje. Ik hobbel wat door, zit mezelf in de weg en ben gewoon echt niet gemaakt om zwanger te zijn. Maar alles gaat oké dus ik mag niet klagen. Manlief zit in de drukste periode van het jaar (chefkok en Kerst), dus die gaat veel van huis zijn de komende tijd. Ikzelf heb daarentegen ruim 3 weken vakantie (met tussendoor 2 werkdagen) en daar heb ik eigenlijk heel erg veel zin in.
We gaan begin januari op bezoek bij mijn schoonouders in Zweden. Met het vliegtuig, dus dat gaat Yinthe leuk vinden. Even lekker relaxen voor de open haard en bijkletsen met de familie daar. Leuk! De baby is echt mega druk, schopt enorm hard en mijn buik lijkt soms net een springkussen.
Voor mijn verjaardag heb ik een nieuwe luiertas gekregen (gekocht, haha). En ik heb vandaag eindelijk de eerste babykleertjes gekocht. Ik heb nog ZO veel van Yinthe, dat ik van mezelf alleen een nieuw eerste pakje mocht kopen. Wel een in maat 50 en een andere in maat 56 uiteraard, haha.
Van me af schrijven
Verder wil ik graag onderstaand stukje met jullie delen. Ik scheef het in ongeveer 5 minuten toen ik mezelf weer eens in de weg zat. Misschien is het herkenbaar, misschien niet.
Lieve, zwangere mama,
Het is niet altijd rozengeur en maneschijn, de wolk is niet altijd roze. En dat geeft niet. Je hoeft er niet altijd van te genieten, hoe hard je jezelf dat ook had voorgenomen. Omdat je zo de wens had weer zwanger te worden. Weer een klein mensje te ‘maken’, weer dat getrappel te voelen. Je zou er van genieten, hoe dan ook. Van begin tot eind, de misselijkheid voor lief nemend. Het is voor het goede doel. De vermoeidheid zou je negeren als je er geen tijd voor had. En je zou er aan toegeven, op de momenten dat het kon.
Je zou ervan genieten, dat je kleren niet meer lekker zitten, en dat je buik steeds meer in de weg zit. Dat je banden steeds meer gaan trekken, en bukken steeds lastiger gaat.
Je móet ervan genieten, want het kan veel erger. Sommige vrouwen moeten halve zwangerschappen plat liggen, krijgen de ergste complicaties. Wat loop jij dan te zeuren? Niet doen hoor.
Je zou ervan genieten, van die schopjes in je buik. Die schopjes die aanvoelen als karatetrappen, die de hele dag doorgaan en je de halve nacht wakker houden. Geniet er nu van, het is zo bijzonder. En straks ga je die dikke buik weer missen.
Ja, genieten zou je, van begin tot eind. Zeker omdat je weet dat dit de laatste keer is. De laatste keer dat er een levend wezentje in je groeit, die je misselijk maakt, dik, en moe. Die je van binnenuit schopt en ervoor zorgt dat je maagzuur de hele dag omhoog komt. Ook omdat je weet dat er honderden, duizenden vrouwen op de wereld zijn die er alles voor over zouden hebben om te voelen wat jij nu voelt. Omdat je je schuldig voelt naar al die vrouwen, wie ben jij om te klagen?
Lieve, zwangere mama. Houd jezelf niet voor de gek, je mag best aftellen. Niet iedereen is ervoor gemaakt om zwanger te zijn. En ja, het is voor het goede doel. Het is heel bijzonder, en het is een wonder dat je lichaam dit kan. Maar het is geen straf om toe te geven dat je het liefst de klok een paar weken vooruit zou draaien, even een stukje over zou slaan.
