Het was onlangs nog in het nieuws, er zijn tegenwoordig meer coaches in ons land dan ooit tevoren. In de randstad is zelfs 1 op de 5 mensen een coach. Lifestylecoach, slaapcoach, voedingscoach, noem het maar op. Dit zegt al een beetje iets over hoe de status is van ons mensen momenteel. We hebben het blijkbaar moeilijk, want we hebben te pas en te onpas een coach nodig. Maar wat nou als bij jouw zwangerschap gewoon alles goed gaat? Kan je je schamen voor je roze wolk?
Het lijkt wel of het niet goed mag gaan!
Tijdens jouw zwangerschap heb je het vast al gemerkt. Als mensen horen dat je zwanger bent, zijn ze eerst heel enthousiast, maar daarna komen de ‘maren’. “Wacht maar tot het straks hoogzomer is en jij met je dikke buik rond waggelt.” “Let maar op, die misselijkheid komt nog wel.” “Ja, nu is het nog leuk, maar als je straks last van je bekken krijgt, piep je wel anders.”
Het lijkt wel alsof je niet meer gewoon zorgeloos ergens van mág genieten. Het moet vooral allemaal niet te gemakkelijk en vanzelf gaan, stel je voor dat je niets te klagen hebt? Wij Nederlanders zijn een klaag-volk. Maar het lijkt de laatste tijd wel of het steeds erger wordt, we vinden onszelf in mijn ogen al snel heel zielig.
Doemscenario voor de bevalling
Als het op bevallen aankomt, zal je ook weinig positiefs horen van andere moeders. Ze willen je maar al te graag vertellen over uren puffen, ontsluiting die niet vordert, hechtingen, een totaalruptuur of enorme naweeën.
Het lijkt bijna alsof elke bevalling een drama is, de ene bevalling nog langer duurt dan de ander en het nooit eens gewoon goed gaat. Maar niets is minder waar hoor, er zijn genoeg vrouwen die in een paar uur, relatief ‘makkelijk’ bevallen van een kerngezonde baby. Laat je niet gek maken! lees bijvoorbeeld eens dit verhaal van een moeder wiens bevalling slechts 25 minuten duurde.
Moet je je schamen voor je roze wolk?
Maar ook als je net een baby hebt gekregen, zal je veel horen wat er mis kan gaan. De slapeloze nachten, het niet lukken van de borstvoeding, die buik die nog lang niet terug in model is. Het wennen aan een ritme, geen tijd om te douchen/koken/eten/stofzuigen, en noem het allemaal maar op.
Hanne (de zangeres van K3) zei het laatst in een interview: “Vroeger kon je niet vertellen dat een roze wolk ook grijs kon zijn. Nu is het omgekeerd.” Alsof ze zich bijna schaamt of schuldig voelt dat het vlot loopt. En ze is niet de enige die met dat gevoel rondloopt. Het lijkt er wel op alsof we niet meer positief mogen zijn in ons kleine mopper landje. Alsof niet zomaar alles meer goed mag gaan in je leven.
Van Insta-perfect naar Insta-reality
En dan hebben we nog het totaal omgekeerde plaatje. De perfecte Instagram moeders waarbij het er op Instagram altijd helemaal perfect uitziet. Moeders die om 7 uur al vol in de make-up, met gekrulde haren en hun mooiste jurk (zonder melkvlekken, hoe dan?) stralend hun kroost naar de opvang brengen.
Waar iedereen in huis altijd lacht en de kinderen nooit ruzie lijken te hebben. Die kinderen eten ook altijd zonder drama hun spuitjes, bietjes en stamppot op. En ze spelen altijd samen. Not. Het gras is niet altijd groener aan de overkant hoor, sterker nog: meestal niet.
Grijze of roze wolk
Uiteraard is een grijze wolk of een roze wolk wel heel erg zwart-wit. Er zijn moeders met een postnatale depressie, of allerlei echte medische problemen. Huilbaby’s of kinderen met ernstige aangeboren aandoeningen. Natuurlijk is je wolk dan niet roze. En dat is hartstikke normaal en helemaal niets mis mee. Wees gewoon eerlijk.
Zou de wereld niet iets leuker worden als we allemaal weer iets positiever zouden doen? Of minder negatief, dat mag ook. Bekijk het leven een van de zonnige kant, dan denk ik dat de helft van de coaches zo weer een andere baan kunnen zoeken. In het onderwijs ofzo, of in de zorg? Worden de mensen daar ook weer iets relaxter en gelukkiger. Je schamen voor je roze wolk moet je in ieder geval nooit doen, ook niet voor die grijze trouwens!
