Een bevallingsplan. De verloskundige gaat er vroeg of laat naar vragen en dat kan stof tot nadenken geven. Of juist helemaal niet. Hoe zie je de bevalling voor je? Heb ik een plan? Wil ik een plan, ga ik een plan verzinnen? Ik neem je mee in mijn bevallingsplan, of juist liever, geen bevallingsplan. Want kan je een bevalling plannen?
Wat is een bevallingsplan?
Helemaal een bevalling plannen kan je natuurlijk niet. Sterker nog, in mijn ervaring kan je de bevalling helemaal niet plannen. Je weet niet wanneer het gaat gebeuren, en waar je op dat moment bent. Je weet niet hoe lang het gaat duren, of het een beetje vanzelf gaat of dat juist alles tegen zit.
Maar je kunt wel op papier zetten hoe je het graag voor je ziet. Wil je thuis bevallen? Of in het ziekenhuis? Bevallen in je eigen bed, of in bad. Heb je al enig idee welk ‘standje’ of baringshouding je het fijnst lijkt? Gewoon liggend op je rug, zittend op een baarkruk, op handen en knieën? Er zijn veel mogelijkheden.
En heb je al nagedacht over pijnbestrijding? Wil je alles op de natuurlijke weg doen? Of heb je best belang bij een ruggenprik of een andere manier van pijnstilling? Wie wil je bij de bevalling hebben?
Steeds vaker worden er (schoon)moeders, zussen of zelfs vriendinnen bij een bevalling betrokken. Is dit iets wat je van plan bent? Dan kan het handig zijn deze personen tijdig op de hoogte te stellen. Ook kan je nadenken of je bepaalde muziek wilt draaien, of je foto’s of video’s wilt laten maken en wie deze foto’s maakt tijdens de bevalling. (Je kan zelfs speciale newborn fotoshoots voor boeken met een geboortefotograaf).
Heel veel vragen dus. En heel veel dingen om over na te denken. Je kunt deze antwoorden voor jezelf op papier zetten in een bevallingsplan of geboorteplan en met de verloskundige bespreken. Zo rond de 30e week van je zwangerschap zal ze je ‘op het matje roepen’ voor een bevallingspraatje. Hierin wordt doorgesproken of jij bepaalde dingen voor je ziet, wensen hebt, of dingen die je juist totaal niet wilt. Ook bespreek je wanneer je de verloskundige ‘mag’ bellen. En hoe dit allemaal in zijn werk gaat.
Heb ik een plan gemaakt voor de bevalling?
Daar kan ik heel kort over zijn: “nee.” Mijn doel is op een zo relaxt mogelijke manier ons kindje op de wereld zetten. En hoe dat gebeurt, en waar? Dat zie ik wel. Een bevalling loopt toch altijd anders dan je denkt.
Toen ik zwanger was van Yinthe stond er een ding als een paal boven water: ik ging in het ziekenhuis bevallen. Thuis durfden we simpelweg niet aan. Verder had ik toen al geen plan, ik ging er bleu in. Had wel een “pufcursus” gedaan, maar de laatste twee lessen heb ik gemist omdat onze dame een maand te vroeg besloot te komen.
Omdat bij Yinthe bleek dat de bevalling niet te plannen was doe ik dat deze keer ook zeker niet. Het vervelende vind ik wel dat ik merk dat ik er nu niet zo relaxt in ga als de eerste keer. Toen wist ik totaal niet wat ik kon verwachten, en nu wel. Althans, een soort van.
Uit ervaring weet ik hoe het voelt om een kind naar buiten te persen, en ik kan niet zeggen dat ik er zin in heb om dat nog een keer te doen.
Ook het feit dat ik niet weet wanneer het gebeurt vind ik steeds vervelender. Je hebt nu toch een peuter die je moet onderbrengen. En dat baart me soms wel een beetje zorgen. Stel dat mijn vliezen breken als Frank aan het werk is en ik alleen thuis ben met mijn dochter?
Ik heb al meerdere keren gedroomd dat niemand zijn telefoon op nam, zelfs de verloskundige en 112 niet. Kortom, hoe erg ik mezelf ook voorhoudt dat het allemaal wel goed komt. Onbewust ben ik er heus wel mee bezig.
Hoe kijk ik terug op mijn eerste bevalling?
Ik heb echt geen trauma overgehouden aan de bevalling van Yinthe. Het ging in sneltreinvaart en kwam volkomen onverwacht. Op een dag waarop ik me kiplekker voelde. De vliezen braken om half 3 ’s nachts. Om 3 uur waren we in het ziekenhuis en om half 6 werd ze geboren. Dit alles 5 weken te vroeg. Dus we hadden het nog niet aan zien komen.
Tijdens het hele gebeuren zat ik totaal in mijn eigen bubbel, mijn ogen dicht, ik lette op mijn ademhaling en deed simpelweg wat me gezegd werd. Wetend: “ik heb dit nog nooit eerder gedaan en deze mensen weten hoe het werkt”. Achteraf hoorde ik van Frank dat de verpleegsters nog van alles tegen me gezegd hebben en ik gewoon alles negeerde.
Wat ik me nog wel herinner is dat ik mega kramp had in mijn kuit, dat vond ik zo ongeveer nog erger dan de weeën. Ik heb geen pijnbestrijding gehad. Maar daar was denk ik ook geen tijd voor. Ik heb het ook niet nodig gehad en ook niet gemist.
Hoe zou ik willen bevallen?
Zelf ‘durf’ ik best thuis te bevallen, als deze baby tenminste meer geduld heeft. Er is geen reden gevonden waarom mijn eerste dochter zo vroeg kwam, dus die kans is nu niet groter dan anders. Frank ziet thuis bevallen helemaal niet zitten, dus als het lukt gaan we weer gewoon naar het ziekenhuis. Met de nadruk op ‘als.’
Yinthe was er in 3 uurtjes, ik ben al gewaarschuwd dat de kans groot is dat het zo vlug gaat dat we het ziekenhuis niet gaan halen. Al ben ik daar ook niet van overtuigd, aangezien ik ook ervaringen ken van een snelle eerste bevalling van 25 minuten, en een eeuwig durende tweede bevalling.
Kortom: een bevalling plannen kan eigenlijk niet. Ook al heb ik bij de eerste bevalling pijnbestrijding niet nodig gehad, ik sta er absoluut wel voor open. Maar alleen als ik het zonder niet ga redden. Mocht dit een 20-urig durend festijn worden ga ik vast schreeuwen om een pomp met pijnstilling, of een ruggenprik. Maar ik probeer me er echt niet druk om maken.
Een echt plan voor de bevalling heb ik dus niet
Natuurlijk heb ik een droomscenario in mijn hoofd. Dat gaat zo: Frank brengt onze dochter naar de gastouder, op vrijdagochtend. En op dat moment denk ik iets te voelen. Als hij onderweg is naar het werk bel ik hem dat hij terug moet komen. Hij komt weer thuis en de verloskundige komt ook even kijken.
Dan gaat het zo vlug dat ik lekker in mijn eigen bed kruip en werk binnen een paar uurtjes de baby naar buiten. Frank kan ’s middags Yinthe weer ophalen en haar vertellen dat ze grote zus is geworden. Dat zou natuurlijk top zijn.
Maar wat ik het meest hoop is dat deze dame ‘gewoon’ tot minstens 37 weken blijft zitten. En dat ze gezond is en dat we de bevalling allemaal goed doorstaan. Ik wil ook wel eens een gewone kraamweek.
