Hieronder vind je het emotionele verhaal van Ariënne Post. Zij vertelt over haar miskramen en haar verdriet. Lees hoe ze met dit verlies omgaat.
Alle alarmbellen gingen af. De nekplooi was veel te dik. En later bleek ook het neusbotje afwezig. Wat een leuk echobezoek (en o ja, ook de combinatietest) had moeten zijn, veranderde onze zwangerschap in een nachtmerrie. Een ervaring die de ommekeer werd in mijn leven.
Bijna een jaar daarvoor waren we getrouwd. Ik kwam zwanger terug van huwelijksreis, maar dat ging al snel mis. Iets waar ik nooit rekening mee had gehouden, want mijn moeder had zonder problemen vier kinderen gekregen. Dat ik een miskraam zou kunnen krijgen, was gewoon niet in mij opgekomen.
Een paar maanden later werd ik opnieuw zwanger. Van Teuntje. Uit de vruchtwaterpunctie, die volgde op zijn nekplooimeting, bleek dat hij niet in orde was. We stonden voor een onmenselijke keuze. Net voor de 16 weken zwangerschap braken we de zwangerschap af. Hij paste in mijn hand. Zo klein. Zo onschuldig.
Het wijzigde de koers van mijn leven voorgoed. Want dit verlies moest betekenis krijgen.
Het zette alles op z’n kop en niks voldeed meer. In het jaar dat volgde, veranderde ik van baan, van huis en van stad. Ik had in die tijd een direct lijntje met ‘boven’, althans zo voelde dat. Ik vond troost in regenbogen (nog nooit zag ik er zoveel!) en hield mij vast aan het nummer ‘Shine bright like a diamond’. Het was fijn om in de natuur te zijn, waar verlies en de dood zo natuurlijk onderdeel uitmaakt van het leven. Wat afsterft, maakt daar ruimte voor iets nieuws. Dat soort inzichten gaven mij een ander perspectief.
In mijn nieuwe baan kreeg ik met het team een training. Daar viel het eerste kwartje. Want wat die trainer stond te doen, dat wilde ik ook! Twee jaar later was het moment om daar ruimte aan te geven. Mijn contract werd niet verlengd en ik voelde: deze kans moet ik grijpen.
Sterretjesveld in Haarlem
In dat proces durfde ik uiteindelijk toe te geven aan mijn diepste wens: coachen van mensen met dieren en de natuur. Dit werd concreet toen ik zelf mijn eerste paardencoachsessie kreeg. Het ging over het verlies van Teuntje. En ik besloot ruimte te geven aan mijn dromen. Zo ontstond ook het initiatief voor een Sterretjesveld in Haarlem. Bedoeld om ouders die hetzelfde meemaken een plek te geven om naartoe te gaan en hun kindje te herdenken.
Nu kan ik zeggen dat het verlies een grote bron van inspiratie vormt. Het klinkt gek, maar ik voel ook dankbaarheid. Het heeft mij kracht gegeven om mijn eigen pad te betreden. Het geeft betekenis aan wat ik doe.
Heb jij ook voor deze lastige keuze gestaan en wil je graag je verhaal met ons delen? Vertel het ons en deel je verdriet, vreugde en ervaring.
