Tijdens mijn zwangerschapsverlof heb ik alle 13 seizoenen gekeken van Grey’s Anatomy. Een ziekenhuisserie met knappe artsen, zware spannende en bloedstollende operaties en flitsende ‘C-sections’ (keizersneden). Onderweg naar de OK voor mijn keizersnede moest ik aan die serie denken en was ik benieuwd hoe alles er in het ‘echt’ uit zou zien. Ik was nog nooit in een OK geweest en had ook nog nooit een operatie ondergaan. Hoe zou mijn keizersnede gaan verlopen? Ik hoopte eigenlijk vooral heel flitsend, maar niet spannend of bloedstollend. Ik bedoel, laten we eerlijk zijn, spannende dingen in de OK doen ze maar als ik er niet in lig met mijn baby. Lees hier meer over mijn ervaring met de keizersnede en ruggenprik!
Ruggenprik en voorbereiding
De doctoren en assistenten tijdens mijn operatie waren niet erg bijzonder qua looks, zeker geen ‘McDreamy’s of een dokter ´Karev´. Mijn gynaecoloog was kalend en de coassistent was te jong om er überhaupt maar over na te denken. De anesthesist kon er trouwens wel mee door. Maar goed, waar heb ik het in godsnaam over?
Eenmaal in de OK keek ik bewust eens goed rond om de kamer in me op te nemen. Ik weet nog dat ik dacht ‘best indrukwekkend zo’n OK’ maar dat is eigenlijk het enige wat ik nog weet: die gedachte. Als je me vraagt het te beschrijven kom ik niet verder dan ‘er was een operatietafel, een paar grote lampen en een paar schermpjes met getallen en lampjes erop’. Waarschijnlijk een omschrijving die je zelf ook wel kan bedenken.
Het zetten van de ruggenprik
Op het moment dat ik rechtop moest zitten voor de ruggenprik had ik natuurlijk weer een wee. Die verrekte weeën kwamen telkens op momenten dat er iets moest gebeuren. Zoals bloedprikken, kennis maken met de gynaecoloog of wat dan ook. En telkens stond iedereen te wachten terwijl ik naarstig tot 10 telde.
Toen ik eindelijk klaar was met puffen werd ik overeind geholpen. ‘We moeten er een beetje vaart achter zetten, anders is de bevalling straks te ver op gang,’ zei een hele vriendelijke mevrouw tegen me. Wat haar functie was in dit geheel weet ik niet meer. Wat ik wel weet is dat zij voor mij een hele belangrijk rol had.
Ik zette me schrap voor de ruggenprik terwijl de horrorverhalen van die prik door mijn hoofd spookten. Ik wachtte op de pijn, maar ik voelde alleen een klein prikje en hoorde daarna de woorden ‘de prik is gezet’. Nou dat viel me reuze mee!
Vervolgens werd ik van het ene bed naar het andere getild en lag ik daar. Gek eigenlijk. Ik weet totaal niet meer of ik daar in mijn godsglorie lag of dat ik een pyjamabroek aan had (zal wel niet). Het volgende wat ik weet is dat ze gingen snijden.
De keizersnede
Met redelijk klamme handjes lag ik achter het scherm. Dat scherm was een doek met een soort van raampje erin zodat ik mijn kindje kon zien als ze eruit kwam. Verder zag ik vrij weinig. Mijn man zat links naast me samen met de anesthesist.
Rechts van mij stond die super aardige vrouw. ‘Kun je alles goed zien schat,’ vroeg ik aan mijn man. ‘Niet alles,’ antwoordde hij. ‘Dus je ziet het niet dat ze me straks gaan open slicen,’ vroeg ik. Het hele team moest lachen. ‘Open slicen’, herhaalde die vriendelijke dame ‘zo heeft niemand het nog ooit genoemd.’ En op deze manier had ik zelf meteen het ijs gebroken.
‘Ze gaan nu beginnen met snijden. Of om het in jouw woorden te zeggen open slicen’,’ zei de vriendelijke dame, die ik nu maar even Truus ga noemen. Ik voelde me meteen zenuwachtig. ‘Je voelt geen pijn hoor,’ vervolgende Truus. ‘Maar je voelt wel dat ze druk op je buik zetten.’ Zo voelde het precies. Alsof iemand met zijn vinger een streep over je buik trekt. ‘Nu openen ze je baarmoeder.’
Ik voelde alleen wat getrek. Ik probeerde mijn hoofd op te tillen, maar dat ging natuurlijk niet, aangezien ze mijn buik hadden opengesneden. Van tijd tot tijd keek ik naar mijn man en probeerde ik de boel luchtig te houden door overdreven vrolijk te zijn. Toch voelde ik mezelf wel ‘luchtig’. De weeën waren weg en ik had er gewoon vertrouwen in dat alles helemaal goed zou gaan.
‘Je gaat nu wat getrek en geduw voelen,’ vertelde Truus, ‘dat is heel normaal. Je kindje moet er een beetje uitgetrokken worden.’ Ik knikte en voelde het geduw en getrek. Het was heel vreemd. Het voelt hetzelfde als iemand met zijn handen tegen je buik duwt, zonder dat het pijnlijk is. Het feit dat ze in mijn buik bezig waren was maar raar. Ik vond het ook wat lang duren en ik merkte al dat het niet helemaal goed zat. Nog voordat ik wilde vragen wat er aan de hand was, kneep Truus zachtjes in mijn hand die ze al de hele tijd vast had.
‘Je hoeft je geen zorgen te maken hoor. Het hoofdje van je dochter zit een beetje vast onder je ribben. Dat is niet erg, het komt helemaal goed. Ze gaan nu alleen even meer ruimte maken door je baarmoeder iets verder open te maken. Hier zie je later helemaal niets meer van hoor. Je zal nu wel wat meer getrek voelen, maar dat is oké.’ Ik hield van Truus. Wat een fijne vrouw. Ik maakte me ook helemaal geen zorgen meer.
Daar is ze dan
‘Daar is ze dan!’ hoorde ik Truus met blijdschap zetten. Ik tuurde met moeite door dat kleine venstertje van plastic. Ik zag een baby. Mijn baby! Een verpleegkundige liep met mijn kleine meisje naar mijn hoofdeinde. Ik kreeg haar 2 seconden te zien, toen namen ze haar mee. Ik had niet eens tijd om iets te voelen, haar aan te raken of iets te denken.
Ze was weer weg. Achter gesloten deuren. Mijn man verdween ook achter die deuren. Ik zag niets, alleen een rond klein raampje zonder uitzicht. Ik kon nergens heen want ik moest gehecht worden en wat duurde dat tergend lang zeg! Even hoorde ik haar huilen. Een pak van mijn hart. Ondertussen kreeg ik te horen dat ik het goed had gedaan (het liggen bedoelt ze? Wat had ik nou gedaan?) en dat onze meid er goed uitzag.
Verder maakte ik maar een praatje met de anesthesist terwijl de gynaecoloog en arts assistent mijn baarmoeder en buik aan elkaar hechtten en praatten over wijn (ja echt). ‘Wel goed doen hè!` riep ik nog. Eén van de coassistenten ging bijna van zijn stokje en dat was het meest spannende dat er op dat moment gebeurde. Maar dat zag ik allemaal niet want ik had nog steeds dat scherm voor me hangen.
Op een gegeven moment ging de deur open en kwamen mijn man, mijn dochter en verpleegkundige de kamer uit. Weer kreeg ik haar een paar seconden te zien en toen moesten ze weer weg voor verdere onderzoeken. ‘Gaat het wel goed met haar,’ riep ik ze nog na. ‘Ja het gaat heel goed.’ Antwoordde mijn man en weg was hij. Ik werd ondertussen nog steeds gehecht. Alle adrenaline ging uit mijn lichaam en ik begon moe te worden.
Wachten
Toen ik ondertussen het hele levensverhaal van de anesthesist had gehoord, waren ze eindelijk klaar en werd ik meegenomen. Maar nog steeds niet naar mijn dochter. Ik werd naar een grote zaal gebracht waar andere mensen lagen die net uit een operatie kwamen. Hier werd ik gecontroleerd en kreeg ik een morfinepompje en andere pijnstillers. ‘Je voelt nu nog geen pijn omdat je nog verdoofd bent van de ruggenprik, maar gebruik dat morfinepompje maar wel al, anders krijg je straks in één keer heel veel pijn,’ vertelde de verpleegkundige aan me.
Na deze instructie moest ik weer wachten. Ik lag te vechten tegen mijn slaap en verheugde me ontzettend op het moment dat ik mijn dochter wat langer dan een paar seconden te zien kreeg. Na een hele lange tijd werd ik eindelijk weer meegenomen.
Ik ontmoette mijn man in de gang bij de neonatale zorg. Hij glimlachte met tranen in zijn ogen. ‘Ze is prachtig,’ zei hij trots. Ik werd met bed en infuus de afdeling opgereden waar alle couveuses stonden met daarin kleine baby’s. De moeder gevoelens stroomde als een tsunami door mijn lichaam. Eén van die baby’s was van mij. Mijn baby. Mijn kleine, prachtige, krachtige, mooie, nieuwsgierige meisje. We noemen haar Robin.
Mijn bevalling deel 2
