Bij mijn eerste bevalling ben ik ingeleid, ik had zwangerschapsvergiftiging en met 37,5 weken is mijn zoon geboren. Het was een hele snelle bevalling van anderhalf uur. Dat is de reden waarom ik bij mijn tweede bevalling ook dacht aan een snelle bevalling. Nu hoefde ik niet ingeleid te worden, maar ik wist niet dat mijn tweede bevalling zo zou verlopen!
Voorweeën
De uitgerekende datum bij mijn tweede zwangerschap was 13-9-2018 en vanaf de 25e week van de zwangerschap had ik veel last van voorweeën.
Toen ik 30 weken zwanger was ben ik daarom gestopt met werken, maar de voorweeën bleven bijna elke dag komen, soms om de 4 minuten! Ik moest rust houden van de verloskundige want anders was er kans dat de voorweeën zouden doorzetten in echte weeën en dat kon resulteren in een vroeggeboorte!
Ergens had ik dus wel in mijn hoofd dat dit kindje niet zou blijven zitten tot week 40. De laatste weken duurden daardoor nog langer dan ik dacht.
Op 10 september, drie dagen voor de uitgerekende datum, was het ‘s ochtends nog vrij rustig in mijn buik. Ik had daarom totaal geen idee van wat me die nacht zou gebeuren. Later die middag kreeg ik wel wat harde buiken, ook weer wat lichte voorweeën maar dat nam ik niet meer zo serieus. Immers dat was al zo sinds week 25 en het had tot nu toe nog nooit echt doorgezet!
Buikpijn
Mijn vriend, Patrick is na het avondeten nog even weggegaan naar vrienden en ik ging rond 22.00 uur naar bed. Patrick kwam een uur later weer thuis en is nog even bij mij wezen kijken boven. Ik kan me er niks meer van herinneren maar heb nog gezegd dat ik me niet zo lekker voelde. Patrick is weer naar beneden gegaan en ik ben verder gaan slapen.
Om 00.45 ben ik naar beneden gegaan om te plassen en vanaf toen had ik steeds erger wordende buikpijn. Ik herkende dit alleen niet als weeën maar dacht dat er iets mis was met de baby of met mijn buik.
Het was een hele constante buikpijn en dat konden geen weeën zijn in mijn optiek. Want weeën komen, worden erger en erger, bereiken een hoogtepunt en zakken weer af. Nou ja, dat was dus niet helemaal het geval.
Omdat ik wel wilde dat er naar gekeken werd, hebben we mijn vriendin Petry gebeld. Zij zou op mijn zoon passen als wij naar het ziekenhuis moesten. Daarna om 00.50 uur de verloskundige gebeld alleen die nam de telefoon niet aan. Geen gehoor, wat achteraf een storing bij de provider bleek te zijn.
Het breken van de vliezen
Patrick heeft kleding voor het bevallen van boven gepakt terwijl ik op de bank zat te wachten. Maar toen ik bezig was om de kleding aan te trekken werd de pijn opeens veel heftiger. Ik besefte me dat we geen tijd meer hadden om naar het ziekenhuis te gaan. Dit was nog 20 minuten rijden vanaf hier.
Weer moest ik plassen en ondertussen heeft Patrick mijn moeder gebeld. Die is verpleegkundige en is meteen onze kant op gekomen. Toen ik op de wc zat, heb ik nog een vriendin geappt die ook zwanger was. Ik appte haar dat het wel door zou zetten nu en toen ik om 00.59 opstond van de wc waren mijn vliezen gebroken!
Ik voelde de baby naar beneden zakken als het ware en kreeg meteen mijn eerste perswee!
Patrick heeft mij van de wc naar de bank geholpen en ondertussen schreeuwde ik nog dat hij een onderlegger op de bank moest leggen omdat die anders vies werd!
Op dat moment was ook Petry er. Toen ze de woonkamer binnenstapte keek ik haar aan en zei dat de baby NU ging komen!
De bevalling begint
Patrick belde ondertussen het ziekenhuis met de openingszin: “Mijn vriendin gaat nu bevallen thuis, wat moet ik doen zodat het veilig gaat?!”.
Petry heeft de salontafels aan de kant geschoven en is voor me gaan zitten. Ik lag onderuit gezakt op de rand van de bank en hoorde haar naar Patrick schreeuwen dat hij handdoeken moest pakken.
Eenmaal beneden was hij net op tijd toen Petry zei dat ze het hoofdje zag en ik dus maar moest gaan persen als ik het voelde.
Patrick heeft na de eerste keer mee persen gecontroleerd of de navelstreng niet om het nekje zat. Hij gaf daarna groen licht samen met het ziekenhuis aan de telefoon dat ik door mocht persen.
Na nog 1 keer meepersen was ze daar dan om 01.10 op 11-09-2018: Onze dochter Jasmijn Jaqueline van Dijk! In handdoeken, op mijn borst op de bank. 1 minuut later was mijn moeder er en die heeft haar mondje schoongemaakt met een gaasje en gecontroleerd of ze goed ademde.
Al snel kwam toen ook de ambulance die het ziekenhuis gebeld had en vlak daarna de verloskundige.
Al met al een hele bijzondere ervaring, maar achteraf ben ik heel blij met hoe het is gegaan. Ik vind het heel mooi dat we dit met z’n drieën gedaan hebben en ik ben heel blij dat ik thuis bevallen ben.
Maar op het moment zelf dacht ik daar toch wel even anders over! Mochten we ooit een derde kindje krijgen wil ik weer thuis bevallen, maar dan zorg ik toch wel voor een bed in de kamer haha!
Liefs Suzanne!
