Zwanger worden en een kindje krijgen is niet vanzelfsprekend! Dat blijkt maar weer uit dit ervaringsverhaal waarin een moeder haar emotionele verhaal vertelt over het verlies van haar dochter Alyana bij 20 weken zwangerschap.
Ongeveer twee jaar geleden was ik voor de eerste keer zwanger. Ik was heel blij toen ik dit ontdekte, maar aan de andere kant maakte het me ook angstig en gespannen. Mijn toenmalige vriend wilde namelijk geen kinderen. Toen ik hem het nieuws vertelde was hij in eerste instantie erg boos. Gelukkig draaide hij later bij en besloten we het kindje te houden. De eerste keer dat we samen naar de gynaecoloog gingen was heel spannend, maar ook erg fijn. We zagen voor de eerste keer ons kindje!
Een paar weken later was het nieuws minder goed
Tijdens de tweede controle kon de gynaecoloog ons kindje niet vinden. Het was overleden. Ik was toen 10 weken zwanger. Omdat de miskraam niet spontaan op gang kwam moest ik naar het ziekenhuis voor een curettage. De curettage voelde aan als een hel. Ik was ontzettend verdrietig om het verlies van onze baby, hoe klein hij of zij ook was.
Mijn vriend en ik probeerde het na een tijdje weer opnieuw. Nadat we 7 maanden bezig waren geweest had ik er genoeg van. En misschien was het ook maar beter zo. Want kort na deze periode van 7 maanden gingen mijn vriend en ik uit elkaar.
Een half jaar later ontmoette ik mijn huidige vriend. Het klikte meteen ontzettend goed. Na 3 maanden bleek ik zwanger te zijn. Dit kwam heel onverwachts en we waren allebei een beetje bang. We hadden immers nog niet zo lang een relatie. Maar daarnaast was ik vooral bang om weer een miskraam te krijgen. Dat verdriet wilde ik niet nog een keer meemaken. Toch besloten we om het kindje te houden. Het was een hele spannende tijd.
Uit de gevarenzone!
Ik was daarom ook erg opgelucht toen ik de 3 maanden passeerde. Nu was ik uit de gevarenzone en ons kindje was nog steeds helemaal gezond. Wat fijn zeg!
Bij de 16 weken hadden we een echo. Als we wilden konden ze ons vertellen wat het geslacht was. We waren zo benieuwd dat we toestemden. We kregen een meisje! Mijn vriend en ik gingen meteen aan de slag om namen te verzinnen. In eerste instantie lastiger dan we dachten en we konden het er maar niet over eens worden.
Omdat we een gezinnetje werden en nog niet eens samenwoonden moest hier maar verandering in komen. Tijd dus om te verhuizen en samen onder één dak te wonen. Het verhuizen gaf wel erg veel stress en het was een onrustige periode. Tegen de tijd dat ik 20 weken zwanger was woonde we net een week samen.
Last van buikpijn
In die week begon ik plotseling buikpijn te krijgen. Ik belde meteen naar de spoed materniteit en vertelde hoe ik me voelde. Ik had buikpijn, het gevoel dat mijn darmen helemaal vol zaten en ik moest constant naar de wc. Alles wat ik die dag at, kwam er ook weer uit. De medewerker gaf aan dat ik waarschijnlijk een blaasontsteking had. Ik moest de volgende dag de gynaecoloog bellen.
Na deze woorden probeerde ik mijn onrust maar van me af te zetten.
Later op diezelfde dag gingen mijn vriend en ik samen met 2 vrienden een kast in elkaar zetten. Dit ging een stuk lastiger dan we verwachte en mijn vriend deed wat geïrriteerd en nerveus tegen mij. Op een gegeven moment werd hij ook wat boos omdat het me niet lukte die kast goed in elkaar te zetten. Op het moment dat we net even wilde gaan zitten krijg ik hevige buikpijn. Ik kromp ineen. Een vriend van ons zei dat ik aan het overdrijven was in mijn zwangerschap, maar ik voelde me totaal niet goed en de pijn was behoorlijk intens.
Toen onze vrienden weggingen moest ik regelmatig naar de wc. Mijn buikpijn was nog steeds erg hevig. Nadat ik weer naar de wc was geweest moest ik in de woonkamer tegen een stoel leunen om de pijn in mijn buik op te vangen. Het was verschrikkelijk en ik wist niet wat me overkwam. Iets later moest ik weer naar de wc en voelde ik dat er iet uit me spoot. Ik denk dat op dat moment mijn water was gebroken. Mijn vriend snelde naar me toen om te kijken wat er aan de hand was.
Ik ben denk ik aan het bevallen’ Zei ik angstig!
Hij geloofde me niet. Maar toen ik opstond en met mijn hand bij mijn vagina voelde, voelde ik iets hards. Ik voelde het hoofdje! Het hoofdje kwam er al uit! Ik riep snel mijn vriend en in die paar seconden dat hij zich omdraaide was ik al bevallen van onze dochter. Verslagen stond ik voor hem, maar onze kleine meid in mijn armen.
Ons kindje bewoog in het begin wel, ze leefde. Maar ik kon zien dat ze moeite had met ademhalen. Ik probeerde het nog te stimuleren. Ik wilde dat ze niet op gaf, dat ze doorzette. Ze mocht me niet verlaten, maar het hielp niet. Ondertussen belde mijn vriend naar de spoed en zei dat ze zo snel mogelijk moesten komen. Ik hoopte maar dat ze op tijd waren zodat ze onze meid nog konden redden. Maar dat konden ze niet.
De verpleging gaf zelfs aan dat het geen zin had. Onze meid was nog te jong en niet levensvatbaar.
Ik moest mee naar het ziekenhuis en lag daar op een kamer. Gelukkig was ik afgezonderd van de andere mama’s en kon ik regelmatig mijn kindje bij me hebben. Haar strelen en liefkozen. Na een tijdje mocht ik naar huis, zonder onze dochter. Ik miste haar verschrikkelijk. Zelfs zo erg dat het ziekenhuis voorstelde om onze dochter bij ons thuis te laten zijn tot de crematie. Dat hebben we gedaan en ik kon haar met veel liefde elke dag in mijn armen nemen.
Onze dochter Alyana
Via een oud schoolgenootje kreeg ik de contactgegevens van een fotograaf die foto’s maakte van overleden baby’s. Dit heb ik laten doen en daar ben ik nu nog steeds ontzettend blij mee. Deze prachtige foto’s zijn voor mij een mooie herinnering, hoe kort het leven van mijn dochtertje ook heeft geduurd.
We hebben onze dochter Alyana genoemd. En wat was ze toch een prachtige prinses. Van Alyana haar vader, mijn vriend dus, heb ik veel steun gekregen. Ik ben hem hier erg dankbaar voor en voel me gezegend met zo’n iemand aan mijn zijde.
Ik hoop dat ik met mijn verhaal ook andere vrouwen heb kunnen helpen of steunen die het moeilijk hebben of hebben gehad met het verlies van hun kindje. Het blijft een verschrikkelijke ervaring. En deze ervaring delen kan al een beetje helpen.
Deel je dit verdriet of heb je hetzelfde meegemaakt en zou je dit graag willen delen met anderen? Vertel ons je verhaal en stuur dit naar redactie(@)zozwanger.nl
Jouw ervaring wordt dan geplaatst in het ervaringsblog van zozwanger.
Lees ook : Omdat geluk niet vanzelfsprekend is
