Geluk is niet vanzelfsprekend! Dat blijkt maar weer uit dit bijzondere verhaal van een moeder die vertelt over haar miskraam en haar te vroeg geboren dochter Nelle, voordat ze het leven schonk aan een kerngezonde zoon. Zwanger worden en een gezond kind op de wereld zetten is niet vanzelfsprekend.
Ons verhaal begint in 2012. Na 5 jaar samenzijn, een verbouwing grotendeels achter de rug stapten we in het huwelijksbootje. Onbezorgd en klaar om een gezinnetje te stichten. Een jaar later kwam onze droom uit, we waren zwanger!
Het geluk was echter van korte duur, want na 11 weken kreeg ik hevige bloedingen. Het was snel duidelijk dat het niet goed was. Op de eerste hulp werd de miskraam bevestigd en een curettage volgde.
Weg baby, weg droom… Ik voelde me zo leeg, was zo kwaad op de wereld, verdrietig bij het zien van elke zwangere vrouw!
Vijf maanden later
Vijf maanden later hadden we opnieuw een positieve zwangerschapstest. Doodsbang was ik. Een eerste echo volgde snel, het hartje klopte. We waren blij, maar nog steeds heel bezorgd. De echo’s volgden elkaar snel op en telkens zag alles er goed uit. We wisten nu ook dat we een meisje verwachtten. De spoken in mijn hoofd maakten plaats om weer te durven dromen.
Stilletjes aan kwamen we aan de 18 weken zwangerschap. Een mooie zwangere buik, ik was dolgelukkig. Kleertjes werden gekocht, alles voor de kamer werd besteld, er werd al nagedacht over doopsuiker en een geboortelijst.
We liepen op wolkjes… tot daar plots op 21 weken een eind aan kwam!
Er was weer iets niet goed met de baby!
Tijdens deze echo blijkt er een groeiachterstand van twee weken te zijn. Een punctie wordt aangeraden en we worden doorverwezen naar Gent. Het begin van een enorme lijdensweg!
De specialist in Gent brengt ons geen goed nieuws en geeft ons weinig hoop. Het ziet er niet goed uit, ze durven zelfs te voorspellen dat het hartje binnen 3 weken zal stoppen met kloppen. We zijn met stomheid geslagen en kunnen dit niet geloven. Ondertussen was haar kamertje net klaar.
Enkele dagen later krijgen we het resultaat van de punctie, deze blijkt goed te zijn!
Haar hartje klopt nog, ik voel haar iedere dag bewegen en ze groeit verder! We geven niet op! We besluiten naar een andere specialist te gaan in Leuven, maar ook daar geven ze ons niet veel hoop.
Echter er is niemand die ons kan vertellen wat er aan de hand is. Behalve de groeiachterstand kunnen ze niets vinden. Ook volgens hen is het afwachten tot haar hartje het begeeft. Maar dat doet ze niet!
Ik voel mijn vechtertje elke dag, het lijkt alsof ze vraagt haar niet op te geven en dat doen we ook niet!
Zij heeft ons gekozen en wij kiezen om samen met haar het gevecht aan te gaan, ondanks alle tegenstrijdigheden en de grote onzekerheid.
Alles probeer ik om haar groei te stimuleren: een aangepast eetpatroon, acupunctuur, yoga,.. tot we op 31 weken het verpletterende nieuws krijgen van Leuven dat ze toch iets gevonden hebben uit het DNA van de punctie.
Ons meisje heeft triploidie en zal niet levensvatbaar geboren kunnen worden. Er wordt aangeraden om de zwangerschap af te breken en zo snel mogelijk te bevallen.
We zijn verslagen en gebroken!
We gaan naar de zee en nemen nog foto’s om afscheid te nemen.
Ik kan haar immers nog steeds voelen. We kiezen ervoor om een week later de bevalling te laten inleiden, maar ik wil geen pilletje nemen om haar te vermoorden. Ergens hoop ik immers nog steeds op een wonder!
De geboorte
Na dagenlange, intensieve bevalling komt onze prachtige Nelle stil ter wereld op 22 juli 2014. Haar hartje stopte met kloppen een klein uurtje voordat ze werd geboren. Met haar 36 cm was ze inderdaad heel klein, maar vooral heel broos.
We bleven de hele avond samen.
De verpleegster helpt haar wat netjes te maken en aan te kleden.
Het voelde allemaal zo onwerkelijk, maar zolang we samen waren in het ziekenhuis lukte het ons nog wel.
Maar toen kwam het moment waar we niet op voorbereid waren… de afspraak met de begrafenisondernemer! Hoe regel je in hemelsnaam de begrafenis van je eigen kind? Een kistje, een urn, een zerkje.. . We waren als verdoofd, deden wat we moesten doen en gingen nog een laatste keer kijken bij onze dochter.
Haar achterlaten in het ziekenhuis is het moeilijkste wat we ooit hebben moeten doen!
Buitenstappen zonder baby, zonder maxi-cosi, thuiskomen in een lege babykamer! We waren leeg en verdoofd. Dit gebeurde niet echt en was een enge droom. Samen met haar ging er ook een stukje in mij dood. Ik kon niet meer lachen, had nergens plezier of zin in, ik had zelfs geen tranen meer om te huilen.
Onze zoon Nio
Het leven draait op automatische piloot verder. Dit duurde 11 maanden lang tot onze zoon Nio geboren werd op 22 juni 2015 en ons opnieuw leven inblies. Hij geniet en leeft duidelijk voor twee. Maar het gemis blijft!
Elke gezinsfoto lijkt niet compleet. Met je zoontje naar het kerkhof moeten om zijn zusje te zien is niet zoals het zou moeten zijn, maar het is wat het is.
We genieten van elk moment dat we samen beleven, elke nieuwe stap die hij zet beleven we enorm intens.
We willen graag nog een broertje of zusje voor Nio, maar zullen dit nooit meer onbezorgd doen.
Elk leven is een wonder. Geluk is niet vanzelfsprekend!
Wil jij ook jouw verhaal vertellen en delen met onze lezeressen? Wij zijn ontzettend benieuwd naar jouw verhaal wat een grote troost kan zijn voor andere vrouwen die hetzelfde mee hebben gemaakt of op dit moment meemaken.
