Emotioneel ga ik door een dal en ik hoop door mijn verhaal te vertellen dat ik mijn verdriet een plekje kan geven. Misschien kan ik steun vinden in jullie reacties. Ik ben nu 14 weken zwanger en mijn kindje heeft hartproblemen en het syndroom van Down.
Ik weet nog goed de maandag ochtend dat ik spontaan een zwangerschapstest deed en de test bleek positief te zijn. Zo blij was ik dat ik het meteen aan mijn vriend heb verteld! Toen hij het hoorde sprong hij een gat in de lucht en we hebben lang staan knuffelen. Wat waren we blij! Die middag heb ik nog een keer een zwangerschapstest gedaan en ’s avonds de digitale Clearblue test. Deze test gaf aan dat we ongeveer 4 weken zwanger waren.
De eerste echo
De volgende dag heb ik meteen de verloskundige gebeld en ons verhaal verteld. Drie weken later konden we bij haar terecht voor onze eerste echo. Op de echo zag je een klein bolletje. Onvoorstelbaar dat wij dat gemaakt hebben en dat ik echt ons kindje in mijn buik zie groeien. Tijdens de controle zagen we een mooie hartslag en wij waren gerust gesteld.
Ondertussen moest het geheim blijven want we wilden het nog aan niemand vertellen en wachten tot we de 12 weken zwangerschap voorbij waren. Maar ik kon het niet langer voor mijn moeder en mijn schoonmoeder geheim houden. We hebben het ze verteld met een cadeau tasje met kleine baby spulletjes, een kaart en een positieve zwangerschapstest. Ze waren zo blij! Mijn moeder was enorm blij omdat ze voor het eerst oma zou worden. Voor de anderen hebben we het wel geheim weten te houden tot de 12 weken echo.
De 12 weken echo
Wij hebben vol spanning gewacht op dit moment van de echo. De echoscopiste vertelde ons dat alles op de echo er prachtig uitzag. Het hartje van ons kindje klopte heerlijk en hij bewoog. Het was zo mooi om te zien en we waren o zo blij.
Maar toen zag de echoscopiste een beetje vocht in het nekje van ons kindje.
Na een hoop wachten, springen en schudden omdat ze het niet goed kon meten was de baby toch gedraaid. Nu kon ze meten en zag ze 4,7mm vocht. We werden doorverwezen naar het AMC in Amsterdam. Gelukkig konden we al snel terecht. Eenmaal in het ziekenhuis bekeken we ons kindje weer en bleek het vocht heel veel meer te zijn dan in de 5 dagen ervoor. Het was nu 5,5mm!
Ons geluk viel in een keer van ons af en we maakten ons veel zorgen.
Ook werd er nog eens goed naar het hartje gekeken en nu bleek dat een van de hartkleppen lekte. Ons leven stond op zijn kop en ik kon alleen maar denken aan ons kindje. Waarom wij?
Ons kindje heeft het syndroom van Down
Na overleg hebben we de vlokkentest gedaan en moesten we 5 dagen wachten op de uitslag. De maandag erna werd ik om half 2 gebeld. Ik was op mijn werk en ben snel naar de kleedruimte gelopen. Daar kreeg ik het verschrikkelijke nieuws te horen dat ons kindje het syndroom van Down heeft en dat het 100% zeker was.
Ik stortte in en ik kon alleen nog maar huilen. Nee, waarom hebben wij dit?
Ik heb alles zo goed gedaan en mij netjes aan alle regels gehouden van gezond eten tijdens de zwangerschap. Vol verdriet heb ik meteen mijn vriend gebeld en hem het slechte nieuws verteld. Hij was er stil van en zei: ‘Schat kom naar huis toe!’
Ik heb op mijn werk verteld dat ik net heb gehoord dat mijn ongeboren kindje het syndroom van Down heeft en ik ben naar huis gegaan. We hebben samen alleen maar gehuild en geknuffeld.
We besloten dat we ons kindje niet zouden houden. Ons kindje heeft hartproblemen en het syndroom van down! Vanaf het moment dat we wisten dat we zwanger waren hebben we hier over nagedacht wat we zouden doen en we staan samen achter deze beslissing.
Miskraam opwekken
Later op de middag werd ik gebeld door het ziekenhuis dat ik twee dagen later op woensdag een afspraak had voor een gesprek. Die woensdag werd ons een heleboel verteld en gevraagd. We hebben bloed geprikt en we moesten een pil halen bij de apotheek. Die pil om de miskraam op te wekken heb ik zaterdag, drie dagen voor Kerst met veel verdriet ingenomen.
Maandag, 24 december 2018, zijn we weer naar het ziekenhuis gegaan om ons kindje met een natuurlijke bevalling te laten komen zodat we afscheid kunnen nemen.
Ik ben gebroken van verdriet en vind het vreselijk om straks mijn kindje in mijn handen te houden. Ik ben net 14 weken zwanger en om mijn kind nu niet meer in mijn buik te kunnen voelen is verschrikkelijk. Ons verdriet is enorm maar samen komen we hier wel weer uit.
Lees hier verder hoe ik de behandeling in het ziekenhuis heb ervaren en het vroegtijdig afbreken van mijn zwangerschap.
