Inmiddels is Robin alweer 10 weken oud. De dagen gaan als een waas langs me heen, het enige verschil is dat Robin in gewicht en lengte toeneemt en ik (gelukkig) weer wat afneem. Verder heb ik geen idee meer van tijd en zou ik op maandag zo geloven dat het vrijdag is. Ik leer mijn kleine meisje steeds beter kennen en heb ook al het eerste sprongetje meegemaakt.
Vergeetachtig
Mensen gaven al eerder aan dat de dagen voorbij vliegen als je kinderen hebt, en ik merk nu dat dit echt waar is. Ik weet vaak totaal niet welke dag het is en op vrijdag besef ik me ineens dat er al bijna een week voorbij is.
Het is fijn dat ik nog in mijn zwangerschapsverlof zit en nadenken nog geen vereiste is. Momenteel is het namelijk nog onmogelijk om informatie op te slaan in die zeef van een hersenpan.
Ik vergeet alles, zelfs de heerlijk opgeklopte melk die ik voor mezelf had klaargemaakt.
Pas een dag (of was het langer?!) later, toen ik weer melk wilde opkloppen, vond ik de al opgeklopte melk terug. Al was het meer een geschifte en zure slagroom geworden dan melk.
Ik vergeet alle formulieren mee te nemen naar het consultatiebureau of ik heb de verkeerde bij me. Ook ontbreekt er standaard iets in mijn luiertas en is op pad gaan met Robin sowieso een hele klungelige onderneming voor mij.
Ik denk dat ik wel 10 minuten bezig ben om Robin, maxi cosi, kinderwagen en luiertas in of uit de auto te krijgen. In de tussentijd ren ik maar op en neer en weet ik de helft van de tijd niet meer wat ik nou aan het doen was. Herkenbaar?
Dan maar even huilen
Op sommige dagen ben ik wat meer met Robin bezig omdat ze haar dag niet heeft. Wanneer ik dan eindelijk mijn ontbijt op heb (vaak doe ik dat tijdens het voeden) en op de klok kijk, zie ik dat er al bijna een halve dag voorbij is. Toch weiger ik om mijn leven compleet te laten bepalen door Robin. Ik houd van haar, maar ik vergeet mezelf niet.
Ik lees wel eens blogs van jonge moeders die aan het einde van de dag moeten concluderen dat ze nog niets hebben gegeten. Daar pas ik voor, want voor mijn eigen gezondheid en voor het feit dat ik borstvoeding geef, blijft het belangrijk om ook aan jezelf te denken.
Dan huilt ze maar even terwijl ik mijn ontbijt klaar maak. Dan huilt ze maar even terwijl ik het eten kook. En dan huilt ze maar even terwijl ik snel even onder de douche spring. Het kan niet elke seconde van de dag om Robin draaien. Overigens was dat de eerste maand wel het geval hoor, totdat mijn moeder tegen me zei:
‘Roosje, ze mag best eens huilen hoor. Sterker nog: het is juist goed dat ze soms eventjes huilt.’
Goh ja, dacht ik nog, ze mag inderdaad soms gewoon huilen. Zolang ze maar niet overstuur is en ze niet huilt omdat ze honger heeft of een volle luier.
Terror uurtjes met Robin
Elke avond blijft ons klein bundeltje veranderen in een ‘bundle of terror’, daar is ze nog niet overheen. Elke avond weten we wanneer het 19.00 uur is, want dan is ze weer huilerig, wil ze telkens drinken en is niets goed. Gelukkig huilt ze niet aan één stuk, maar ze wil wel de hele tijd lekker veel aandacht.
Afwisselend zijn mijn man en ik met haar bezig, totdat we er allebei klaar mee zijn. Dan leggen we haar boven in haar bedje en laten we haar 10 minuten tot een kwartier even ‘uitrazen’. Als we haar later weer gaan halen kijkt ze altijd super beteuterd ☹ en ook een beetje verbouwereerd. Alsof ze denkt: ‘hebben jullie me nu echt even alleen achter gelaten?!’
Om te voorkomen dat ze weer alleen ligt, is ze na haar momentje uitrazen best lief en huilt ze niet meer. Het hoort nu gewoon bij ons avondritueel: eerst met haar hopzakken, dan even laten uitrazen, nog wat laten drinken en dan met z’n allen naar bed. In bed zuigt ze nog iets van 5 minuten op papa zijn pink en dan gaan de oogjes langzaam dicht. Deze prachtige oogjes blijven ongeveer 4 tot 5 uur lang dicht en dan meldt ze zich weer.
De nachten zijn dus heerlijk rustig en daar voelen we ons gezegend mee. Die twee uurtjes ’s avonds neem ik daarom voor lief.
Ons zonnestraaltje!
Misschien lijkt het nu of ons bundeltje alleen maar huilt, maar dat is totaal niet waar. Afgezien van de uurtjes ’s avonds, waarbij ze wat drammerig is maar niet constant huilt, is het een fijne en lieve baby.
Sinds ruim een week lacht ze naar me. En dit keer is het geen stuiptrekking of een lachje in slaap, maar lacht ze welgemeend naar haar moeder. Soms zelfs zonder dat ik er mijn best voor doe. Maar vaker hang ik 10 minuten lang boven mijn kind en kraam ik de meeste onzin uit in een octaaf die 20 keer hoger is dan mijn normale stem. Vroeger had ik nooit gedacht dat ik het zou doen, maar ja: alles om maar een klein lachje te krijgen.
Want als ik dan eenmaal een stralende lach krijgt van mijn kind, dan ben ik de gelukkigste vrouw op aarde.
Ik ben al helemaal in de zevende hemel als het lachje ook nog gepaard gaat met een klein goedkeurend geluidje. Wat een prachtig moment is dat!
Op de roze wolk
Naast het lachje, zijn er meer momenten dat ik zo overloop van liefde dat ik het gevoel heb dat ik uit elkaar barst. Sowieso als Robin slaapt, dan is ze echt té schattig. Maar ook als ze wakker aan het worden is en zich uitgebreid zit uit te rekken. Dat vindt mijn man altijd het meest schattige moment. Of wanneer ze met haar grote ogen mij aan zit te staren, wanneer ze tv ‘kijkt’, wanneer ze met haar handje onder haar kin zin en zelfs wanneer ze kreunt tijdens het poepen vind ik haar onwijs adorable.
Wat dat betreft zit ik heus soms nog wel op een roze wolk. En deze momentjes, maken de minder fijne momenten ook meer dan acceptabel. Ook nu. Op dit moment zit ze in haar sprongetje. Ook zo’n term die ik nog nooit eerder had gehoord.
Als baby’s in een sprongetje zitten maken ze mentaal een grote ontwikkeling door. Deze groei zorgt ervoor dat ze een tijdje even wat hangerig en huilerig zijn. Dat is precies wat Robin nu ook heeft. Ik wist eerst totaal niet wat er aan de hand was, totdat een vriendin van mij het uitlegde. Wel fijn om dit te weten hoor, want dan weet ik ook wat beter wat ik moet doen. En nog belangrijker: dat het tijdelijk is!
Een echte baby
Laatst zat ik foto’s terug te kijken van Robin vlak na de geboorte. Wat een mega verschil zeg! Dat kleine dunne prematuurtje is ze allang niet meer.
In de afgelopen 10 weken is ze van 1870 gram naar 4350 gram gegaan. Spillebeentjes hebben plaats gemaakt voor lekkere spek beentjes met van die heerlijke plooien. Haar dunne gezichtje heeft een fijne onderkin en heerlijke bolle wangen. En ook haar handjes en armpjes zijn van een goede speklaag voorzien. Niet alleen in vet neemt ze toe, ook in de lengte. Ze kan nu bijna in maatje 56 en is ongeveer 54 centimeter lang.
Robin begint steeds meer te veranderen in een echte baby en ze kan ook elke week wat meer. Aan de ene kant zou ik willen dat ze wat ouder was zodat ze is verlost van de darmkrampjes en iets minder vaak voedingen nodig heeft.
Maar aan de andere kant kan ik ook zo genieten van onze kleine baby.
Zo’n lief klein mensje, zo onschuldig en prachtig. Daarom koester ik elk moment met heel mijn hart.
Eerste maanden na de bevalling Eerste vakantie met een dreumes
