Nadat ik een week lang ongesteld was geweest, was het weer tijd voor de spannende avondjes in de slaapkamer. Uiteraard alles zorgvuldig gepland in mijn ‘Period Calender’ (deze app is overigens echt een aanrader). Ik kon nog steeds merken dat mijn cyclus na de miskraam niet optimaal was. Ik wist ook niet meer precies hoelang hij nou was: 25 dagen of 28 dagen? Dus wat doe je als vrouw met een brandende kinderwens? Precies: je neemt het zekere voor het onzekere. Dit betekende mijn man al een paar dagen na mijn laatste menstruatie dag de slaapkamer insleuren. En twee dagen erna weer.
Maar daar bleef het eigenlijk bij. We hadden het druk en het ging gewoon niet. Onbewust stelde ik mezelf erop in dat het deze maand niet raak kon zijn. Zeker niet als mijn cyclus 28 dagen bleek te zijn. Want dan hadden we iets van 5 dagen voor mijn eisprong voor het laatst gemeenschap gehad. Dat werd lastig. Of het zaad van mijn man moest over een geweldige overlevingskracht bezitten.
Innestelingspijn of spiertje verrekt?
Voor mijn lieve volgers is het geen verrassing als ik zeg dat ik alles netjes (of obsessief) bijhoud. Zelfs de keren dat mijn man en ik seks hebben, noteer ik braaf in mijn app. Ik zou je zo de data kunnen geven van de dagen waarop we het erg gezellig hebben gehad samen. Maar waarschijnlijk is dat voor jullie niet zo heel interessant.
Naast onze avontuurtjes noteerde ik in de weken na mijn vruchtbare dagen ook alles wat ik voelde. Omdat ik het heb genoteerd kan ik jullie nu vertellen dat ik een week na onze laatste vrijpartij steken en een zeurderige pijn voelde rechtsonder bij mijn schaamstreek. De eerste gedachte is dan: innestelingspijn? Zou het dan toch? Die zeurderige pijn heb ik een aantal dagen achter elkaar gevoeld, wat niet heel normaal is bij innestelingspijn, dat voel je een paar uurtjes. Dus was ik eerst bang dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had.
‘Dat kan niet’. Zei mijn vader, duidelijk geërgerd om mijn onrealistische angst.
‘Alles is nog zo klein, als het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is, dan kan je dat in dit stadium nog niet voelen’. Met deze woorden voelde ik me echt een stomme muts en ik besefte me ineens dat ik een paar dagen geleden een stuk had geschreven over een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Daarom dacht ik daaraan. Misschien is dat de reden waarom artsen het altijd vervelend vinden als mensen hun eigen pijntjes gaan Googelen. Want als je jezelf gaat diagnosticeren, heb je in één keer overal last van. Mijn advies: niet doen. Maar goed. Die pijn in mijn schaamstreek hield dus een paar dagen aan. Wat bleek? Ik had een spiertje verrekt. Hoe is het toch mogelijk.
Nieuwe super powers
Je zou denken dat ik na dat verrekte spiertje (letterlijk en figuurlijk) het hele vermoeden over een mogelijke zwangerschap wel zou vergeten, maar dat was niet het geval. Want er gebeurde iets waar ik absoluut nog nooit last van heb. Ook niet als ik 3 flessen wijn op heb of de volgende ochtend met een godganse kater lig te balen op de bank.
Ik was misselijk. De hele dag was ik met vlagen misselijk en dat was in mijn ogen heel abnormaal.
Toen ik later die dag boodschappen ging doen en in de rij liep met geurkaarsen dacht ik dat ik moest overgeven. Gadverdamme, wat meuren die dingen zeg! Vijf minuten later stond ik in de rij van de kassa. Een meter achter me stond een man die duidelijk vergeten was te douchen (sinds een dag of 3). Ik dacht dat ik letterlijk groen werd van de misselijkheid. Wacht eens even…
Misselijk en heel goed kunnen ruiken. Of ik was nieuwe super powers aan het ontwikkelen waarbij ik misdaad kon opsporen door mijn super goed ontwikkelde reukvermogen. Of ik was toch echt zwanger. Dus ja hoor, al wist ik dat het veel te vroeg was: dat weekend deed ik een zwangerschapstest. Als smoesje zei ik maar tegen mijn man (en mezelf): ‘Ik kan maar beter meteen weten of ik zwanger ben of niet. Want dan weet ik of ik een wijntje kan drinken’.
Terwijl ik eigenlijk dacht:
‘Ik wil het gewoon nu weten, want ik heb zwangerschapssymptomen. Ik kan niet wachten’.
De zwangerschapstest
Ik snelde die zaterdag naar de drogist en haalde de ‘Predictor Early’ (zwangerschapstest die je wat vroeger kunt doen).
Ergens was ik overtuigd van een zwangerschap. Ik plaste over het dingetje, legde de test op de grond en stond in de keuken te trappelen. Mijn hart zat in mijn keel.
‘Jij moet kijken’ zei ik tegen mijn man’. Hij keek. ‘Volgens mij is hij negatief’.
Ik griste de test uit zijn handen. Inderdaad. Negatief.
Ik voelde de tranen in mijn ogen opwellen. Wat een teleurstelling. Hoe kan dit? Waarom was ik dan misselijk? Als ik niet misselijk was geweest, dan had ik er niet zo’n heisa van gemaakt. Dit was echt mega ***.
De volgende dag (zondag) ging ik samen met mijn man naar Amsterdam om te kijken naar de nieuwe woning van mijn zus. En ook daar lieten mijn nieuwe ‘super powers’ me niet met rust. De koffie van mijn zus kreeg ik gewoon niet door mijn strot. Ik vond hem in één keer super vies en stinken. Dat was vreemd. Roos die geen koffie drinkt?
Later gingen we samen lunchen en werd ik plotseling misselijk van de geur van ei. Een tijd lang vroeg ik me af waar die geur vandaan kwam, totdat ik later zag dat iemand twee tafels verderop een gebakken ei zat te eten. Ja… ik heb zeker nieuwe super powers gekregen. Maar nu is het afwachten. Want ik kan voorlopig geen test doen.
Ik hou jullie op de hoogte. Misschien ben ik toch zwanger. Of misschien zie je me straks in een strak latexpakkie het kwaad in de wereld bestrijden met mijn nieuwe super powers: mega goed reukvermogen.
Je kunt me dan terug vinden onder de naam GeurRoos ‘De super vrouw die onraad ruikt’. Klinkt best goed toch?
