Kinderen hechten zich al aan hun ouders tijdens de zwangerschap. Maar pas na de bevalling komt de hechting volledig op gang. Met hechting wordt dan de band tussen ouders en kind bedoeld. Hoe je als ouder inspeelt op de behoefte van je kind en je kind stimuleert te ontwikkelen, heeft veel invloed op de wijze waarop een kind zich aan je hecht. Lees hier welke soorten hechtingsstijlen er zijn en hoe dit mensen voor de rest van hun leven kan beïnvloeden.
Welke soorten hechtingsstijlen bij een kind zijn er?
Grofweg zijn er 4 soorten hechtingsstijlen. Dit zijn manieren waarop het kind zich aan de ouders en de omgeving kan hechten. De manier waarop je kind zich kan hechten, vertaalt zich door in het gedrag van je kind. Hoe kan je kind bijvoorbeeld omgaan met pijn, in welke mate is je kind zelfstandig en wat is het zelfbeeld van je kind.
-
Veilige hechting
Van alle soorten hechtingsstijlen, is deze stijl het beste. Bij kinderen die veilig zijn gehecht, is er een mooie balans tussen zelf willen ontdekken en toenadering zoeken tot de ouders.
De ouders vormen een veilige haven voor het kind, reageren adequaat bij verdriet of spanning en stimuleren het kind ook om zelfstandig te zijn. Het kind leert om op zichzelf en anderen te vertrouwen en ervaart de wereld als een fijne plek.
Kenmerkend voor kinderen met een veilige hechting is dat ze het vaak even heel erg vinden als de ouders weggaan (bijvoorbeeld eventjes huilen bij de kinderopvang), maar dat dit snel kan herstellen. Als de ouder weer terugkomt zoekt het kind meteen vrolijk toenadering.
-
Afwijzend vermijdend of onveilig vermijdend
De kinderen hebben zich zo weinig mogelijk gehecht aan hun ouders omdat de ouders vaak afwijzend, afstandelijk of te zakelijk zijn. Ze tonen hun gevoelens maar weinig omdat ze gewend zijn dat hier nauwelijks op wordt gereageerd. Kinderen met deze soort hechtingsstijl gedragen zich zelfstandig, zijn wantrouwend tegenover anderen en vragen maar weinig om liefde of aandacht.
-
Angstig obsessief of onveilig afwerend
Kenmerken voor kinderen met een angstig obsessieve manier van hechten is dat ze zich heel erg vastklampen aan de opvoeder uit angst om verlaten te worden. Ze jammeren en jengelen als de ouder weggaat.
Daarnaast tonen ze weinig zelfstandigheid. Ze zijn bang als de ouder hen verlaat en als de ouder terugkomt kunnen ze boos worden of heel verontwaardigd zijn. Kinderen met deze hechting hebben vaak onvoorspelbare ouders die er niet altijd zijn op de meest belangrijke momenten. Daarnaast reageren de ouders wisselend sensitief.
-
Angstig vermijdend, gedesoriënteerd gehecht
Deze kinderen vertonen gedrag dat in andere stijlen ook terugkomt. Aan de ene kant zoeken ze veel toenadering naar de ouders, maar aan de andere kant veroorzaakt die toenadering ook angst en stress.
De kinderen willen graag liefde, maar denken dat ze het niet waard zijn. Ze hebben geen vertrouwen in zichzelf. Het gedrag van de ouders is vaak wisselend en onvoorspelbaar. Vaak is er ook sprake van een trauma of hebben ingrijpende gebeurtenissen plaatsgevonden.
Wat zijn hechtingsproblemen?
Hechtingsproblemen zijn problemen die voorkomen uit een verstoorde hechting in het verleden. Het beïnvloedt de wijze waarop mensen omgaan met intimiteit en liefde. Als de hechting in de vroege jaren niet veilig is geweest, dan heeft dit zelfs nog effect op je als je volwassen bent. Dit is terug te zien in bijvoorbeeld de manier waarop je aan je partner hecht.
Hoe kunnen de problemen ontstaan?
Een goede moeder kan de behoefte van haar baby feilloos aanvoelen. Ze weet wanneer het kind getroost moet worden, maar kan ook op het juiste moment afstand nemen om de autonomie van het kind te stimuleren.
Een veilige hechting wordt ook gestimuleerd wanneer je als ouder weet hoe je jouw kind kunt kalmeren en troosten na een val, een ruzietje of een nachtmerrie. Voor je kind voelen de ouders als een veilige haven waar ze altijd naar toe kunnen gaan. Een haven die er altijd is en altijd tijd maakt. Als je op deze manier met je kind omgaat, dan leert je kind op anderen en op zichzelf te vertrouwen.
Hechtingsproblemen ontstaan wanneer het kind geen veilige en stabiele haven heeft. Bijvoorbeeld omdat de ouder snel geïrriteerd is, onvoorspelbaar, niet goed inspeelt op de signalen van het kind of het kind te weinig aandacht geeft. Het kind heeft zo geen controle over de omgeving. En weet nooit waar die aan toe is en vertrouwt de omgeving niet meer. Deze kinderen ontwikkelen ook vaak een negatief zelfbeeld.
Kinderen van afstandelijke en onvoorspelbare ouders ontwikkelen vaak hechtingsproblemen. De manier van opvoeden speelt dus een hele grote rol. In veel mindere mate kan de genetische aanleg ook parten spelen.
Wil je weten welke van de soorten hechtingsstijlen op jou van toepassing zijn?
Dan kan je jezelf de volgende vragen stellen.
- Hoeveel angst heb ik om verlaten te worden?
- Hoe erg voel ik mezelf op mijn gemak met nabijheid.
Doe ook eens deze test over de soorten hechtingsstijlen en welke bij jou past. Als je weet hoe jouw hechting is verlopen, kan dat erg helpen ervoor te zorgen dat je het zelf wel goed aanpakt.
