Als moeder zijn er een aantal onderwerpen waar je eigenlijk niet eens over na mag denken, laat staan het hardop uitspreken. Maar wij gaan het taboe proberen te doorbreken. Want waarschijnlijk heeft ieder stel met kleine kinderen het wel eens gedacht: Waar zijn we aan begonnen? Als jij echt heel eerlijk bent: als jij het over zou doen, zou je dan weer aan kinderen beginnen?
Aan kinderen beginnen, waarom doen we dat eigenlijk?
Jouw moeder die voor de honderdste keer vraagt wanneer ze nu eindelijk eens oma wordt, vriendinnen die zwanger worden. Collega’s die vragen wanneer jullie er nu eens aan gaan beginnen. De sociale druk om kinderen te krijgen is groot. Het hoort eigenlijk gewoon zo.
Wil je geen kinderen? Dan zal je je daar vaak voor moeten verantwoorden, hoeft niet natuurlijk, maar het is niet ‘normaal’ volgens de meeste mensen. Als mijn dochter van 6 vraagt wat ze later worden wil, zei ze een jaar geleden nog vol overtuiging “moeder”. Bij sommigen zit het er al vroeg in.
Maar waarom zou je niet aan kinderen beginnen?
Het hebben van kinderen doet heel veel met je leven. Tijdens het schrijven van deze blog spuugde Yinthe (echt, ik verzin dit niet) haar hele bed onder. Die heb ik staan uitspoelen in de badkamer, ondertussen boos naar Frank roepend dat hij ook wel even wat mocht doen, want ik doe dit niet voor mijn lol. Kortom: ook jouw relatie komt onder druk te staan als er kinderen in het spel zijn.
Als kinderen klein zijn heb je slapeloze nachten, ben je vermoeid en ontstaan er irritaties, de tropenjaren. Maar als de kinderen groter worden komen er andere zorgen. Pubers die ontsporen, of gewoon puberen. En kunnen ze later wel een woning vinden? Als ze willen studeren kan je nu beter vast gaan sparen, dus financieel is het ook best een ding.
Je wordt beperkt in je vrijheid, moet altijd oppas regelen en kunt niet meer zomaar gaan en staan waar je zou willen. Op vakantie gaan moet als het schoolvakantie is, een spontaan uitje zit er niet meer in. Je zult keuzes moeten maken, ook in je werk en het hebben van ambities en het maken van carrière.
”Spijt” van de kinderen?
Ik heb deze vraag ook aan mezelf gesteld en mijn man en ik hebben het er ook wel eens over gehad. Zouden we het weer opnieuw doen? Eerlijk? Heel eerlijk? Ik weet het niet. Voor we ouders werden, hadden we een heerlijk leven, we werkten in de horeca, sliepen als alle ‘saaie kantoormensen’ werkten en deden buiten werktijd om gewoon waar we zin in hadden.
Door de kinderen zijn we uit de horeca gestapt en hebben we een huis in een Vinex wijk gekocht. Toch zijn er momenten genoeg waarop ik die vrijheid mis. Het gewoon een weekendje weg gaan, of lekker uit eten. Gewoon de deur uitlopen als je daar zin in hebt. Er zijn momenten waarop ik de kinderen vervloek, als ze weer het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Maar ik zou ze voor geen goud willen missen, dus toch het antwoord wat de moedermaffia wil horen.
Bij elkaar blijven voor de kinderen!
Behalve dat het hebben van kinderen je leven 100% overhoop gooit is er nog iets, veel stellen vinden de stap om uit elkaar te gaan groter als er kinderen in het spel zijn. Dat is logisch. Als moeder ga je bijvoorbeeld al snel minder werken als je moeder wordt en daardoor ben je ook ineens financieel afhankelijk. Het is een heel gedoe om dan een scheiding in gang te zetten. Ook wil je dat de kinderen niet aan doen, hoe kunnen zij nu een van hun ouders moeten missen de helft van de week? Lees ook dit artikel met tips om het voor kinderen zo makkelijk mogelijk te maken tijdens een scheiding.
De kans dat je dus letterlijk bij elkaar blijft voor de kinderen is groot. En daar wordt niemand gelukkig van, ook de kinderen niet. Als er geen kinderen in het spel zijn, kan je veel gemakkelijker weer van elkaar af, hoe bot dat ook klinkt.
Kinderen krijgen is echt niet iets wat je zomaar doet. Tenminste, daar ga ik van uit. Maar ook als je er met volle overtuiging aan begint, kan het stiekem best een beetje tegenvallen. Op Facebook krijg ik vaak herinneringen; een parachutesprong met mijn broer, uitjes naar steden in Europa met mijn moeder, spontane etentjes met Frank. Dan grap ik wel eens “dat waren nog eens tijden”. Onze tijd komt wel weer, dat merk ik nu al, maar toch. Als jij eerlijk bent, zou je dan weer aan kinderen beginnen of zou je het dan anders doen?
