Hallo januari! December is allang voorbij en de ergste drukte is achter de rug. Mijn man en ik hebben twee weken vakantie gehad van werk en Gender Balance, om tijd door te brengen met elkaar en onze zoons. Even geen vragen over baby’s en hun geslacht, geen discussies over de man of vrouw die het geslacht bepaalt. Geen woede, onbegrip, wanhoop of verdriet van mensen die een voorkeur voor een geslacht niet begrijpen en ook even geen coaching bij het laten uitkomen van dromen.
Je moet wel een heel klein beetje eigenwijs zijn om tegen de stroom in te zwemmen, nietwaar?
De vrouw bepaalt het geslacht van haar baby, niet de man!
Want ik kom hier verkondigen dat ik iets weet wat (nog!) niet algemeen geaccepteerd wordt. Namelijk dat de vrouw het geslacht van haar baby bepaalt, niet de man.
Ik geef je een moment, de een zal denken: die is gek! En hé, dat mag. De ander zal denken: pfff die wil weer iets verkopen. Mag ook! De derde denkt: wacht eens even, dus jij wil zeggen dat ik zelf het geslacht bepaal?
Zit ik hier met een rits jongens (of meisjes) waar ik al die tijd mijn man de schuld van heb gegeven! Dat laatste is natuurlijk een grap hè, we geven niemand de schuld van iets dat onbewust gedaan wordt. Zelf geloofde ik lange tijd dat de man het geslacht bepaalt.
Immers ik heb goed opgelet bij biologie, vooral bij seksuele voorlichting. Die puber in mij was razend nieuwsgierig naar hoe dat allemaal in z’n werk gaat. Die zaadcellen, dat ei, dat condoom om die banaan, we lagen dubbel, maar ondertussen schreef ik mee, bekeek de voorlichtingsfilm en las mijn boeken. Niet tegen mijn vriendinnen van toen zeggen, ze zullen een ander beeld van mij krijgen en ik hou graag vast aan de rebelse chick die ik toen dacht te zijn.
We probeerden het geslacht van de baby te sturen
Rebels, dat ben ik nog steeds. Wat ik ook ben (en of dit nu een goede eigenschap is of niet zal ik in het midden laten) is dat ik niet zomaar accepteer dat iets is ‘zoals het is’. Daar kan ik niet zo goed tegen. Feiten wil ik, bronnen, onderzoek! En als dit niet geleverd kan worden? Dan doe ik het zelf wel!
Want er klopte iets niet: wij kregen een dochter. Zij stierf en dat was vreselijk. Toen kregen we een zoon. Tot dat moment kon ik het volgen. We hadden inderdaad het een en ander anders gedaan rondom conceptie. En dat leek op de timing methode, denk aan Shettles. Hoewel, eigenlijk hadden we dat niet gedaan, maar hė die dokter zegt dat! Dus die kan het weten!
Dus probeerden we de laatste keer het geslacht te sturen, enkele dagen voor de eisprong stopten we met vrijen. Maand 1 ging voorbij en niets. Maand 2,3,4,5,6,7, niets! Eindelijk, na 8 maanden oefenen voor die baby waar we van droomden, was het raak. Nou, dat is dan ons meisje, dacht ik tevreden. Want ik had nog een vreemd geloof: namelijk dat mijn man om en om zou ‘schieten’.
Bij hem in de familie heb ik namelijk een patroon opgemerkt. Zoon, dochter, zoon, dochter, zoon, dochter! Nou die eerste twee klopten bij ons. Dus hoe heerlijk naïef ook weer, dacht ik, deze keer ‘schiet’ hij er een meisje uit. Bovendien kom ik uit een gezin met maar liefst 4 dochters, dus meisjes zijn dominant in onze families. Een dochter zou logisch zijn. Maar neen, het “meisje” bleek een zoon te zijn.
Hoe kan dat nou? We hadden toch alles goed gedaan?
Natuurlijk zijn we blij met die tweede knul. Een broertje erbij, hoe heerlijk is dat? En zodra hij op mijn borst gelegd werd was er niets over van de teleurstelling die ik had gevoeld omtrent zijn geslacht. Want: wow, wat een prachtig kind! Ik was in de zevende hemel, steeg zowat op van geluk en niets kon mij nog schelen. Perfectie keer twee, geluksvogel dat ik was!
De opmerkingen van onbekenden of vage kennissen waren minder. “Ah weer geen meisje? Nou hopelijk bij de volgende!” En weet je? Ik had die gedachten ook, maar het betreft mezelf dus ik mag die gedachten hebben. Wetende dat ik hoe dan ook smoorverliefd zou zijn op mijn baby, of het nu een jongen of meisje was. Maar dat anderen commentaar hadden op mijn gezin, dat vond ik niet oké.
Waarschijnlijk ook omdat het mij raakte: we hebben al een meisje, zij is dood. Maar wrijf het er nog maar even in. Zouden we dan nog één keer proberen om die droom, die toch behoorlijk sterk was en diep zat, uit te laten komen? Maar dan moest ik wel iets vinden dat echt zou werken!
Mijn zwangerschappen zijn heftig en gecompliceerd, mijn lichaam had het zwaar te verduren gehad. Dus het moest echt de laatste keer zijn. Shettles oftewel de timing methode werkte dus niet. Dat het patroon in onze families invloed had en het dus genetisch, erfelijk of wat dan ook kon zijn, bleek ook al niet waar.
Ik zou die eigenwijze, rebelse Leonie niet zijn, als ik daar niet achter zou komen! Dus ging ik zelf op onderzoek uit. Wat ik vond? Daarover de volgende keer meer!
Liefs Leonie
Gender Balance Coach
Waarom ik het geslacht wilde kiezen? Kies het geslacht van de baby!
