Dit ervaringsverhaal is van een moeder die twee miskramen onderging. Eén miskraam bij 20 weken zwangerschap en de andere bij de 12 weken. Bij haar derde zwangerschap was het kantje boord en werd haar dochter geboren toen ze 24 weken zwanger was. Lees hier het mooie verhaal over tegenslagen en uiteindelijk de grootste beloning ooit: een vrolijke dochter!
Vele jaren terug droomde ik weleens over een klein meisje met rood haar dat speelde in de plassen water. Omdat mijn partner en ik geen rood haar hadden, besteedde ik er niet zoveel aandacht aan.
Toen we probeerden om zwanger te worden, lukte dat meteen. Ondanks het feit dat men aangaf dat dit moeilijk zou zijn vanwege mijn PCOS. We hadden besloten dat we twee kinderen wilden. Maar toen ik zwanger was, vond ik dat gevoel zo heerlijk dat ik nog zei ‘ik kan het niet geloven dat ik dit maar twee keer mag doen’.
De zwangerschap maakte me erg ziek en ik had vaak bloedingen.
Hierover maakte ik me wel een beetje zorgen, maar ik wist niet wat normaal was. Toen ik 20 weken zwanger was had ik lichte bloedingen en pijn die leek op weeën. Ik ging naar het ziekenhuis. Daar vertelde ze me dat ik aan het begin stond van de bevalling. Om ervoor te zorgen dat mijn baby het zou overleven, kon ik het beste zo stil mogelijk liggen en dit zo lang mogelijk volhouden.
In de laatste week van mijn zwangerschap was dat het enige wat ik kon. Ik kon niet opstaan en at en dronk liggend met mijn benen iets omhoog. Ondertussen voelde ik de baby bewegen. Ik wist dat het allemaal niet goed zou aflopen. Op 23 mei om 6.20 uur werd mijn kleine Aubrey geboren. Ze was absoluut perfect, maar te klein om te overleven.
Toen we klaar waren om het weer te proberen, was ik weer meteen zwanger. Deze keer was ik zwanger in de zomer. Ik had al diverse vroege controles om het hartslagje in de gaten te houden omdat ik doodsbang was dat het weer mis zou gaan.
Maar toen we onze 12 weken echo hadden, ontdekte we dat onze baby rond de 9de week van mijn zwangerschap was overleden. Ik voelde me anders bij deze baby, ik had bijvoorbeeld geen vermoeidheid of last van misselijkheid. Op het moment dat ik een onderzoek had van de foetus, kwam er melk uit mijn borsten. Mijn lichaam had zich zo ingesteld op de komst van mijn eerste kind Aubrey, dat het dacht dat we gewoon doorgingen zoals de bedoeling was geweest.
Ondanks dat me verzekerd werd dat alles in mijn lichaam verder in orde was, werd ik de tweede keer pas na 6 maanden zwanger. Voordat ik zwanger werd had ik een maand lang bloedingen gehad. Bij deze zwangerschap was ik net zo moe en ziek zoals ik dat was bij Aubrey. Ik vond nog steeds het gevoel van zwanger zijn geweldig, maar ik wist dat ik alles moest zien als een mogelijkheid en ‘misschien’.
Tot het moment dat ik deze baby in mijn armen kon nemen, was er niets zeker.
Ik probeerde een cervicale cerclage (een behandeling waarbij een bandje wordt aangelegd om de baarmoederhals om een vroeggeboorte te voorkomen. RED.) om te voorkomen dat we weer hetzelfde moesten doormaken. Toch bloedde ik de hele tijd. Ik was nerveus en angstig en had het gevoel dat ik van glas gemaakt was.
Rond de 24 weken van mijn zwangerschap, voelde het niet goed. De week erna ging ik bevallen. Deze keer was de baby groot genoeg om te overleven. Na 4 moeilijke maanden in het ziekenhuis, verschillende operaties en nog meer nervositeit en angst, kwam eindelijk onze kleine meid Lela naar huis.
Op het moment dat ik dit schrijf, rent onze roodharige dochter van 19 maanden oud rond met haar vader en heeft ze de grootste lol.’
Heb jij ook een miskraam meegemaakt en wil je jouw verhaal graag kwijt? Of wil je andere vrouwen die een miskraam ervaren een hart onder de riem steken? Deel je ervaringen en je steun!
