Op 15 januari had ik dan eindelijk, EIN-DE-LIJK de tweede echo. Wat duurde die 4 weken lang zeg. Ik had mijn eerste voor de kerst gehad en toen hoorde ik tot mijn grote blijdschap dat ik toch echt in verwachting was van een kleine ieniemienie kindje met een kloppend hartje. Feest! En dat feest duurde maar liefst 1 dag. Want daarna ga je jezelf toch een beetje zorgen maken. Ik was immers nog maar net 6 weken zwanger, in ieder geval dat zei mijn verloskundige. In mijn berekeningen was ik 7 weken zwanger.
Hoe je het ook went of keert: er kon nog een heleboel misgaan.
Hoppie in beweging
Ook voor deze echo was ik licht gespannen. Zou alles nog goed zijn? Zou dat kleine erwtje gegroeid zijn en nog leven? Ik had het gevoel of mijn eigen leven van deze echo afhing. Houdt het dan nooit op? Die spanningen voor echo’s? Een vriendin van mij zei hierop ‘Nee Roos, elke echo blijft spannend’. Niet geheel geruststellend dus. Maar ik bekijk het stap voor stap, echo voor echo. En nu de tweede echo. Volgens mijn verloskundige zou ik nu 9 of 10 weken zwanger zijn. Volgens mijn berekeningen zat ik al op de 11,5 week. We zouden nu gaan zien wie er gelijk had!
Ook dit keer kreeg ik eerst een uitwendige echo en tot mijn blijdschap was ons kindje al snel gespot. Daar was hij of zij dan. Ons kindje in levende lijven. Het hartje knipperde (die konden we niet horen) en alles was goed. Op een gegeven moment begon Hoppie (zo noemen we ons kindje voorlopig) te bewegen! We zagen de armpjes en handjes omhoog en naar beneden gaan. Op een gegeven moment zagen we zelfs hoe onze kleine zich afzette tegen de wand. Dat was echt super gaaf om te zien. Onze kleine helemaal in beweging!
Voor de allereerste keer in mijn leven was ik trots op mijn kind. Wat een bijzonder gevoel! Het meest vreemde vond ik dat ik van al die bewegingen helemaal niets voelde. Dat maakte het meteen super onwerkelijk. Hadden ze niet gewoon een dvd opgezet en zaten ze niet voor de vorm een beetje over mijn buik heen te bewegen met die echo? Of zat dat kleine beweeglijke mensje echt in mijn baarmoeder?!
Tweede echo en de uitgerekende datum
Onze kleine Hoppie werd 3 keer opgemeten en aan de hand van de lengte kon mijn verloskundige vastleggen hoe oud mijn kleintje was en wanneer ik hem of haar kon verwachten. En wie denk je dat er gelijk had? Precies! Moeders in spé!
Ik was 10 weken en 6 dagen zwanger wat ik afgerond dus 11 weken zwanger vind! Mijn verloskundige schrok ook even. ‘Jeetje wat is hij al groot, dat had ik helemaal niet verwacht! Je had toen toch gelijk! Ik moet aan het werk vandaag want nu moeten we ook de rest gaan regelen’. En met ‘de rest’ bedoelde ze de vervolgafspraken vastleggen die vanaf eind februari elke 4 weken zullen zijn.
Tevens moesten we ook de formulieren invullen voor de NIPT zodat we deze konden gaan inplannen. Dat moesten we al diezelfde week doen. Ze kon me nu ook de uitgerekende datum geven. Ik zat er zelf maar 3 dagen naast. Ik had zelf 4 augustus berekend. Mijn verloskundige berekende 7 augustus. Over 29 weken gaan we zien wie er dan gelijk heeft!
Iedereen mag het weten!
Nu ik redelijk uit de gevarenzone was en tijdens de echo bleek dat onze Hoppie helemaal gezond was, vond ik het tijd om iedereen op de hoogte te stellen van mijn zwangerschap. Wat had ik daar zin in zeg! Eindelijk kon ik het aan al mijn vriendinnen, vrienden en familieleden vertellen.
Ik ging hier ook niet mee wachten. Meteen toen ik thuis kwam heb ik in mijn drie verschillende app-groepen (2 groepjes met vriendinnen en 1 groep met al mijn tantes en nichten) een ingesproken bericht achtergelaten. Dat vond ik iets persoonlijker dan een appje sturen.
In de minuten erna stond mijn telefoon roodgloeiend en werd ik overladen met felicitaties. Wat heerlijk zeg! Na al die weken van jezelf misselijk voelen, onzeker en super moe, was dit een geweldig moment vol vreugde en een groot gevoel van liefde voor de mensen om me heen die zo super blij voor ons waren. Echt fantastisch. Nu kon ik er met iedereen over praten. Het voelde als een last van mijn schouders!
De dag na onze ‘openbaring’ is alles weer snel normaal. Nog steeds misselijk, moe en niet helemaal in mijn beste humeur. Maar nu heb ik iets geweldigs om mezelf mee op te vrolijken!
Om de zoveel tijd kijk ik naar de vage echofoto’s van mijn kleine Hoppie en er verschijnt direct een glimlach op mijn gezicht. Ik voel nu al liefde en ben nu al trots op dat grijs/witte mensje op de echofoto.
En dit is nog maar een glimp van de liefde een trots die ik zal gaan voelen als mijn kleine geboren is. Ik kan niet wachten. Nog 29 weken te gaan…
