Ik ben alweer twintig weken zwanger! Dit voelt echt als een mega mijlpaal. Ik ben namelijk op de helft van deze indrukwekkende en wonderbaarlijke reis. Er gaat veel veranderen. Ik ga nu echt mijn kindje voelen, mijn buik gaat serieuze proporties aannemen en ik ga de laatste loodjes wegen. En die gaan vast heel zwaar zijn. Op naar de afdaling!
Hoogtepunt bereikt
Weet je hoe ik deze mijlpaal van de 20ste week van mijn zwangerschap zie? Alsof ik ben aangekomen op de top van de berg. De afgelopen 20 weken heb ik mezelf vooruit proberen te ploeteren op een hoge berg. Vooral het beginstuk was hobbelig, moeilijk en vervelend. Het laatste stuk ging redelijk makkelijk, maar duurde wel langer dan ik in eerste instantie had verwacht. Soms gingen stukken snel, soms voelde een week aan als een maand.
Ik was constant in afwachting. Wachten op de eerste echo, wachten op het moment dat ik te horen kreeg of er een kindje in mijn buik zat of niet. Vervolgens wachten op de volgende echo, rond de 12 weken, waarin ik te horen zou krijgen of ik mijn koers nog kon voortzetten of moest staken. Ik vond alle echo’s mega spannend.
Ondertussen werd ik overspoeld door vervelende en nare zwangerschapssymptomen zoals een overactieve blaas, misselijkheid en een vermoeidheid die mijn dagen traag en zwaar maakte. Na mijn tweede echo, was ik wederom in afwachting. Wanneer zou ik verlost zijn van die vervelend kwaaltjes die kenmerkend zijn voor het eerste trimester?
Het tweede trimester
Eindelijk was daar het tweede trimester en voelde ik langzaam mijn energie weer terugstromen. De weg op de berg werd vlakker, er waren minder rotsen en ik had weer meer lucht. Hier genoot ik even van, maar toen begon er een nieuw ongeduld te groeien. Wanneer zou die zwangerschapsbuik zichtbaar worden? Ik was er helemaal klaar voor, maar er was nog niet echt iets te zien. Dit duurde lang.
Gelukkig was daar nog de 16 weken echo, waar ik en mijn man te horen kregen dat we een klein meisje zouden krijgen. Dit moment, dit stuk op de berg, voelde als een moment in de zon. Omgeven door heibloemen en een frisse bries. Heerlijk luchtig, een moment van rust en genot. Maar we moesten door.
En nu, 4 weken na mijn laatste echo, ben ik eindelijk op de top. Ik kan nu omkijken naar de tocht die ik heb afgelegd en glimlachen. Het moeilijkste zit erop, nu begint de afdaling.
Op naar de afdaling
Ik zeg niet dat de komende 20 weken een eitje gaan zijn. Zeker niet. Ik weet niet of je weleens een heel stuk naar beneden hebt gelopen? Dat kan heel vermoeiend en zwaar zijn, en dat is ook wat ik verwacht van mijn afdaling. Ik verwacht dat het eerste stuk redelijk makkelijk zal zijn, met veel momenten waarop ik kan genieten van de zon, de bloemen en het uitzicht op hetgeen nog gaat komen. Nu komen namelijk de leuke momenten. Ik begin ons meisje al een klein beetje te voelen. Dat wordt straks steeds meer. Die eerste momenten zullen geweldig zijn.
Mijn zwangerschapsbuik zal steeds meer zichtbaar worden, terwijl het nog steeds niet mijn reis zal bemoeilijken. Ook daar zal ik van genieten. Maar ik weet, dat hoe verder ik naar beneden ga, hoe minder veel zonnige momenten ik zal hebben. Ik zal diepere dalen tegenkomen van slapeloze nachten, opgezwollen enkels, bandenpijn en harde buiken. Toch weet ik dan wel, dat ik er bijna ben. Ik ben bijna over de berg heen en kan bijna starten met een geweldige nieuwe leven dat voor ons ligt.
Blik op vooruit
De gedachten dat ik de top nu heb bereikt en start met de afdaling, helpt mij enorm om niet te denken: ‘Jeetje zeg, ik moet nog 20 weken’. Maar om te denken: ‘Yes, nog maar 20 weken!’
Ik weet nu bijna zeker dat ik over 20 weken een klein meisje ga verwelkomen in mijn leven. We hebben de 20 weken echo gehad en ze is helemaal gezond en al flink aan het bewegen. Ze heeft geen afwijkingen waardoor de zwangerschap afgebroken moet worden.
Deze wetenschap geeft me ontzettend veel rust. Ze gaat echt komen! Wat spannend!
Meer eerst nog even de afdaling en daarbij proberen om echt te genieten van de mooie momenten die gaan komen.
