“Kleinkinderen zijn veel leuker! Wel de lusten, niet de lasten”. Je herkent dit misschien van je eigen ouders. Alles wat jij niet mocht, mogen jouw kinderen nu wel bij opa en oma. Zij genieten met volle teugen van die kleintjes, terwijl jij je gillend afvraagt of kinderen makkelijker worden naarmate ze groter groeien. Is dat zo? Of wordt het alleen maar erger? De tijd zal het leren.
Meeste ouders ervaren het eerste jaar met baby als zwaar
Als je zwanger bent hoor je voornamelijk positieve reacties. De meeste mensen vinden het hartstikke leuk voor je. En je leest ook overal leuke verhalen. Baby’s zijn zo lief en schattig, een verrijking voor jouw leven. Het moederschap is het mooiste wat je ooit zal overkomen.
Maar als de baby er dan eindelijk is en je voor de zoveelste keer door de kamer hobbelt om dat krijsende wezentje stil te krijgen, dan is het misschien helemaal niet zo leuk.
Als je voor de vierde keer je kindje in de kinderwagen legt om een stukje te wandelen, omdat dat de enige manier is waarop hij wel slaapt. Zolang je maar blijft lopen. De eerste weken met mijn jongste dochter liep ik soms wel 8 kilometer per dag, puur omdat ze dan stil werd en bleef. Het is niet raar dat veel ouders het eerste jaar met een baby als zwaar ervaren.
Waarom wilde je dit ook alweer?
Misschien heb je het jezelf wel eens afgevraagd: “waarom wilde ik ook alweer een kind?” Ik wel, en ook bij de tweede heb ik meer dan eens gedacht waar ik aan begonnen was. Zeker die eerste weken of maanden kunnen slopend zijn en zeker niet makkelijk.
Slapeloze nachten, of in ieder geval gebroken nachten. De onzekerheid of je het allemaal we goed doet en die ene enge gedachte: verantwoordelijkheid. Dat is misschien wel wat het zwaarst op je schouders drukt. Het feit dat je de rest van je leven verantwoordelijk bent als ouder, of in ieder geval de eerste 18 jaren.
Maar je kunt je ook best eenzaam voelen. Jouw leven verandert ineens enorm, je bent veel meer thuis en moet met alles rekening houden met jouw baby. Zomaar even winkelen of uit eten gaan is er niet meer bij.
Wanneer wordt een kind makkelijker
Denk je dat een baby zwaar is? Nou, maak dan je borst maar nat. Natuurlijk als je een huilbaby hebt die non stop krijst, is het vreselijk zwaar. Dat ga ik echt niet ontkennen. Maar ken je het volgende gezegde? “Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen.” Ja, daar gaan we dan.
-
Dreumes
Als je denkt dat een baby veel werk is, dan kom je daar wel achter als je baby een dreumes is geworden. Zo’n vliegensvlug kruipend ding dat overal aan zit. Aan de stopcontacten bijvoorbeeld. Of de deuren dicht drukken met de vingers er nog tussen. Ook alles moet in de mond, vooral bloemblaadjes en kattenbrokjes.
-
Peuter
Denk eraan dat je kindje inmiddels loopt. En vooral de verkeerde kant op, en harder op het moment dat jij “stop” zegt. Een peuter die door heeft dat hij “Nee” kan zeggen, of gillen. Dat hij een eigen mening heeft en hij die wil laten horen.
Maar ook frustratie, omdat hij van alles wil wat hij nog niet kan. Het opvoeden van je kind begint nu pas echt. Dus behalve zorgen heb je er een taak bij: consequent blijven.
-
Kleuter
Hier heb je misschien even het gevoel dat het iets makkelijker wordt. Je kindje gaat naar school en jij hebt iets vaker je handen vrij, tijd voor jezelf.
-
Schoolkind
Maar dan, als jij even weer adem hebt kunnen halen wordt het ineens weer erger. Nee, je hoeft je kind niet meer te leren lopen of fietsen. Maar het ‘echte’ leven begint. Je kind krijgt ruzie met vriendjes, of wordt misschien wel gepest. Hij komt huilend uit school en je begint je opnieuw af te vragen waarom je ook alweer kinderen wilde. Want in wat voor wereld groeien ze op?
-
Puber
De misschien wel grootste uitdaging komt pas als ze puber worden. Want de basis, die heb jij hopelijk gelegd in de opvoeding. Maar je moet ze ook weer loslaten. Hopen dat ze iets van je geleerd hebben en iets met je adviezen gaan doen. Dat ze met ‘de juiste’ vrienden om gaan en op ‘het goede’ pad blijven.
Lees ook: Veel gemaakte fouten bij het opvoeden volgens supernanny Jo Frost
Dus of een kind makkelijker wordt? Ik denk het niet. Zelf ben ik inmiddels volwassen, maar ik weer dat mijn ouders zich soms nog steeds zorgen om mij en mijn broers maken. Ook al hebben we onze eigen gezinnen en ons eigen leven. Kinderen heb je nu eenmaal niet voor even. Als je straks wacht op je puber die aan het stappen is denk je terug aan die heerlijke makkelijke tijd, dat hij nog een baby was die soms midden in de nacht wakker werd.
