Vanaf 14 weken zwanger begon ik echt uit mijn normale kleding te knappen, dus werd het tijd voor zwangerschapskleding. Gelukkig heb ik al een fijne basis liggen van mijn schoonzus. In week 15 heb ik voor de eerste keer in 17 jaar een alcoholvrije carnaval gehad en heb ik steeds meer het besef dat ik volgend jaar gewoon moeder ben.
Nu toch echt aan de zwangerschapskleding
De laatste weken zijn mijn normale kleren steeds strakker gaan zitten, maar het kan nog wel. Vanaf deze week dus echt niet meer! Mijn truien en vesten die eerst net over de rand van mijn broeken vielen, zitten nu boven de rand van mijn broek. Ik leek er net een rolmops in. Zeker ook omdat ik mijn enorme kanonskogels wilde persen in mijn maatje S kleding. Dat past dus niet.
Ik heb nog een paar keer een vestje aan gehad totdat ik aan mijn man vroeg: ‘kan dit vest eigenlijk nog wel?’ En hij antwoordde met: ‘Nee Roos, dat kan eigenlijk echt niet meer’. Hop, verkassen naar de zolder dus en overstappen naar zwangerschapskleding en kleding die me eerst wat te groot waren.
Mijn normale kleding voelt als alsof ik mezelf in een surfpak heb gewurmd, maar zwangerschapskleding is nog net te groot. Toch kies ik echt voor de zwangerschapskleding. Want jeetje, als ik die eenmaal aan heb, voelt dat echt als een opluchting en verademing.
Nog wennen dat er een kindje komt
Al sinds de eerste echo die ik bij de 7 weken zwangerschap heb gehad, staat het koffertje van Woezel en Pip vol spullen bij ons op de plank in de keuken. Heerlijk in het zicht als fijne herinnering dat er een baby op komst is.
Vandaag heb ik het koffertje eens van de plank gepakt en heb eens goed de spullen bekeken die erin zitten. Een flesje, borstvoeding compressen, fopspeen, luiers, baby badolie en tijdschriften over zwanger zijn.
Opeens bedacht ik me dat ik over een half jaar toch echt een baby ga krijgen en dat voelt opeens zo raar. Over een half jaar ga ik het flesje gebruiken, de speentjes en de sudocrem voor de rode billetjes of mijn pijnlijke tepels.
Echt zo raar! Vooral op dit moment. Mijn buikje is aan het groeien, maar dat is ook het enige teken van mijn zwangerschap. Ik voel mijn kleintje nog niet, ik heb ook nog niet écht een buik. Mijn buik is slechts wat opgezet en ziet er meer uit of ik 5 kilo ben aangekomen en al een week niet goed naar de wc ben geweest. Het ziet er niet uit alsof er een baby inzit.
Daarom lijkt het allemaal nog heel ver weg. Nog heel onwerkelijk. Gelukkig heb ik nog een half jaar om er iets meer aan te wennen.
Nuchtere carnaval
Ik ben een trots geboren en getogen Brabantse. Elke jaar vieren we met heel het gezin carnaval. Nog nooit heb ik een jaar overgeslagen en het is dan ook heel vreemd dat ik het dit jaar een beetje aan me voorbij moet laten gaan. ‘Maar kan je dan geen carnaval vieren zonder alcohol?’, vroegen mensen me.
Het antwoord is volmondig ‘nee’. Niet de carnaval die ik vier. Niet als we met een groep van 20 man met onze oren ongeveer tegen de box staan (wat praten vrij lastig maakt) en alleen maar staan te dansen en te hossen. En vooral niet als het niveau van iedereen om mij heen zakt naar een ‘New Kids’ niveau en je daar nuchter tussen staat, met wel een normaal niveau.
En ook niet als iedereen te lam is om recht te lopen, normaal te praten of überhaupt te staan en jou dan maar gebruiken om tegenaan te leunen.
Met het gevolg dat ik vergast wordt door een combinatie van zweet, bier, rook en een zeer slechte adem. Dit jaar dus een minimale carnaval voor Roos en wat ben ik toch jaloers geweest op mijn zussen die wél zijn gegaan. Als pure zelfmarteling ben ik er zaterdag al vroeg bij geweest om te zien hoe iedereen zich ging omkleden.
De start van het feest
Traditiegetrouw begint het feestgedruis in de garage van mijn ouders. Eigenlijk een soort van volwassen manier om in te drinken. Hier ben ik nog bij geweest. Maar toen iedereen om 22.00 uur in de taxi was gestapt, was ik bij dat ik kon gaan slapen en geen carnavalskleding aan had. De volgende ochtend stond ik te popelen om naar het huis van mijn ouders te gaan, waar iets van 10 nog half dronken mensen lagen te slapen.
Ik was super benieuwd naar de verhalen. En daarnaast had ik wel zin in flink wat leedvermaak. Zij waren super brak en ik topfit. Meestal is het omgekeerd! Dus ben ik naar het dorp gegaan, heb ik een heerlijk ontbijtje voor iedereen klaar gemaakt, de carnavalsmuziek weer uit de boxen laten knallen en vervolgens naar boven gegaan om iedereen wakker te trommelen.
Tot mijn spijt was iedereen al wakker en voelde ze zich allemaal ‘verrassend goed’. Die middag ben ik nog even mee gegaan naar het dorp waar ik het nog best lang heb volgehouden. Totdat ik mijn man maar eens belde wat zijn plannen waren. Toen hij de woorden zei: ´Laten we uit eten gaan´, wist ik niet hoe snel ik naar huis moest. Want een uitnodiging om uit eten te gaan sla ik nooit af!
Maar wat was ik gesloopt zeg. Die 4 uur lang staan, praten en half dansen op carnavalsmuziek was voor Roos wel genoeg. Om 21.00 uur lag ik in bed. En de volgende dag leek het wel of ìk een kater had! Hoe kan dat nou? Ik voelde me allesbehalve top.
Carnaval doet echt meer met je dan je lief is, zelfs als je nuchter blijft.
Volgende keer in mijn blog
Volgende keer hebben we onze geslachtsbepaling echo! Ik ben super benieuwd! Wat zal het zijn? Een jongen of een meisje?
Roos, wat schrijf je leuk! Ik herbeleef mijn eigen zwangerschap een beetje mee. Toen ik nog werkte en met de tram reisde, stak ik mijn buik trots naar voren en er stonden onmiddellijk mensen op om hun plaats aan mij af te staan. Ik volg je belevenissen en met je man en je gezellige familie met veel plezier! Ineke
Hai Ineke,
Wat super leuk om te horen dat je met me meeleest! Wat mooi dat mensen voor je opstonden in de tram! Haha! Zo hoort het! Zal eens kijken wat ik allemaal gedaan krijg als mijn babybuik goed zichtbaar is!
Groetjes