Deze week hebben we onze geslachtsbepaling gehad en komen we te weten of het een jongen of meisje is! Daarnaast heb ik een wijze les geleerd omtrent ouderschap: je moet op alles voorbereid zijn.
Geslachtsbepaling: Wordt het een jongen of meisje?
De week is geweldig begonnen. Mijn man en ik hebben een pretecho laten maken om te bekijken wat het geslacht van onze baby is. Om 8.00 uur ´s ochtends moesten we al bij de verloskundige praktijk zijn. Wat vond ik het spannend zeg. Ik zou nu weten of ik een kleine meid of een jongetje zou krijgen! Mij maakt het echt niets uit. Ik vind het echt het meest belangrijk dat ons kindje gezond zal zijn.
Voorheen gedacht ik altijd dat ouders dat maar zeiden terwijl ze stiekem toch ontzettend hoopte op een jongen of een meisje. Maar nu weet ik dat ouders dit echt menen. Ik vind het vooral leuk dat ik een echo heb, zodat ik ons kindje weer kan zien, dat ik het hartje kan zien kloppen en hem of haar kan zien bewegen. De laatste echo is alweer vier weken geleden en dat lijkt echt een eeuwigheid. Ik ben allang blij dat mijn man en ik een pretecho gingen doen zodat ik niet in totaal 8 weken moet wachten voor de volgende echo: (20 weken echo).
‘Zolang ik het hartje zie kloppen en weet dat alles goed is, vind ik het echt prima’ zei ik nog tegen mijn man. Maar natuurlijk ben ik super benieuwd naar het geslacht.
Spannend
We zijn de eerste van die dag. Dat is wel duidelijk. Ik ging liggen en de verloskundige wreef met de echokop over mijn buik wreef heen, ondertussen zaten mijn man en ik naar een zwart scherm te kijken. Ik vroeg me nog af of dit misschien de bedoeling was. Dat ze eerst het geslacht ging opzoeken en dat we straks groot in beeld een piemeltje of vagina zouden zien, met slingers en ballonnen. Misschien wel een vreemde manier, maar goed: je weet maar nooit.
Ondertussen was de verloskundige al aan het babbelen: ‘Ah ja kijk eens, daar is die al. Ik zie hier de handjes en voetjes. Wat leuk zeg’. Ondertussen zagen wij niets. ‘Wij hebben hier een zwart scherm’, zei mijn man terwijl ik nog steeds op de grote onthulling zat te wachten. ‘Oh’ riep de verloskundige uit. ‘Wat stom! Ja dat krijg je op de maandagochtend. Ik had al een kloppend hartje gezien’. Met die woorden voelde ik meteen dat ik tot rust kwam. Het hartje klopte, hij of zij leeft nog.
De beelden van ons kindje
Het scherm ging aan en we zagen ons kindje. Het blijft nog wat vreemd hoor. Soms lijkt het net een klein beestje in een kooitje. Ik vind het sowieso raar dat zoiets in mij aan het groeien is. De verloskundige ging met de echo op en neer en vertelde wat ze zag en hoe goed alles eruitzag.
Mooie open handjes, hoofdje zag er goed uit, twee niertjes, een gevuld maagje. ‘Het is een grietje’, mompelde ze tussen de opsommingen door.
Huh, wat zei ze nou? Was het een meisje? Het drong niet meteen tot me door. Bij mijn man wel, hij kneep in mijn hand en liet een stralende lach zien.
‘Is het een meisje?’ vroeg ik voor de zekerheid. ‘Ja’ zei de verloskundige ‘Het is duidelijk een meisje’.
Een meisje! We krijgen een dochter! Ik was super blij, want de naam die we al hebben voor ons meisje vind ik zo leuk! Maar ik was net zo blij geweest als het een jongetje was. ‘Nu kunnen we eindelijk iets voor ons meisje kopen’, zei ik tegen mijn man. Onze zolder, die ondertussen steeds voller raakt met babyspullen, staat vol met spullen die we hebben gekregen.
Mijn man en ik hadden nog helemaal niets gekocht! Dus na de echo reden we linea recta naar een babywinkel en hebben we drie super schattige kleertjes gekocht. Wat heerlijk zeg. Ik heb het gevoel dat alles nu pas écht gaat beginnen (of heb ik dat al eerder gezegd?). Nu kunnen we aan de slag met de kinderkamer en kan ik, ondanks dat we ladingen kleertjes gaan krijgen van mijn zus, lekker gaan shoppen voor mijn eigen kleine meissie. Wat heerlijk zeg.
Zoveel dat ik nog niet weet
Deze week ging ik samen met mijn beste vriendin op kraamvisite. Ze had haar dochtertje meegenomen van ruim 1 jaar oud. We moesten eerst een uur en een kwartier rijden voordat we in Delft waren. Ik heb in dat uurtje tijd ontdekt dat er ook vervelende kanten zijn aan ouderschap. En dat je altijd onwijs voorbereid moet zijn als je met je kind op pad gaat. Er is zoveel nog onbekend voor mij. Ik weet dat ik kinderen wil, maar als ik denk aan kinderen denk ik niet aan mijn kleine dochtertje die achterin de auto de hele Maxi-Cosi onder spuugt en me verdrietig aanstaart.
Lees ook: Hoe moet je een maxi-cosi dragen?
We hoorde de vloedgolf van pap boven ons gesprek uitkomen. Geschrokken keken we achterom en daar zat ze, met grote verdrietige oogjes staarde ze ons aan. Een volle fles van 250 ml braaksel stroomde over haar kleding, de maxi cosi en bijna in de dure leaseauto van mijn man. ‘Ik heb geen schone kleding bij me!’, riep mijn vriendin uit.
In mijn hoofd maakte ik een mentale notitie: ‘Neem altijd schone kleding mee als je onderweg gaat’. En dat is waarschijnlijk één van die 80 dingen waar je als ouder op voorbereid moet zijn en waar ik nu nog geen idee van heb.
Totdat mijn eigen dochtertje een keer onderweg naar een afspraak een fles eruit gooit. Dan zal ik zelf op de vrij harde manier leren dat je schone kleding en doekjes mee moet nemen. Gelukkig heb ik dit lesje geleerd via mijn vriendin, waar ik haar en met name haar dochtertje heel dankbaar voor ben.
Heb jij ook weleens zoiets meegemaakt? Of had je een ander vrij ongemakkelijk moment met je kind waar je meteen van geleerd hebt? Deel het zodat ik er ook wat van kan leren!
